Τα τρία σημάδια παλιγγενεσίας

Tου Χρηστου Γιανναρα

Αναδημοσίευση από:   http://citypress-gr.blogspot.com/ 

Aμέσως μετά τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο, τη γερμανική κατοχή, τον λιμό της κατοχής και την πολυαίμακτη κομμουνιστική ανταρσία, οι πρώτοι «τουρίστες» που έφτασαν μαζικά στη συφοριασμένη Ελλάδα ήταν Ελληνοαμερικανοί. Ερχονταν να ξαναβρούν όσους συγγενείς επέζησαν, να μετρήσουν νεκρούς, να κομίσουν όποια ιδιωτική βοήθεια ήταν μπορετό, κυρίως σε ρουχισμό.
Πρέπει αυτές οι επισκέψεις να έγιναν αισθητές στην ελλαδική κοινωνία, ήταν εκτεταμένο φαινόμενο. Ο Ελληνοαμερικανός συγγενής αποτέλεσε αξιοπερίεργη παρουσία, σχολιάστηκε, κρίθηκε, ταξινομήθηκε: Η αμερικανίζουσα προφορά των ελληνικών, η διάνθισή τους με...
ελληνοποιημένες αμερικάνικες λέξεις, οι περίεργες αμφιέσεις, οι συνεχείς συγκρίσεις του αμερικανικού με τον ελληνικό τρόπο του βίου, μαζί και μια αφέλεια εμπιστοσύνης τις ανθρώπινες σχέσεις (σε αντίθεση με την οξυμμένη πάντοτε καχυποψία των Ελλαδιτών), όλα αυτά μαζί, συγκροτούσαν τον τύπο που χαρακτηρίστηκε σκωπτικά: ο «μπρούκλης» (προφανώς από τον κάτοικο του Brooklyn) ή «το αμερικανάκι».
Η ελλαδική κοινωνία έβγαινε τότε από μια συντελεσμένη καταστροφή, η χώρα ήταν ερειπωμένη, πάρα πολλά χωριά εγκαταλελειμμένα, στέρηση και φτώχεια απροσμέτρητη, η ανασφάλεια κυρίαρχο αίσθημα. Κι όμως ο Ελλαδίτης έβλεπε τον φανταχτερό σε όλα του «μπρούκλη» με συμπάθεια αλλά αφ' υψηλού. Δεν παραδόθηκε με κεχηνότα θαυμασμό στο «μοδέρνο» και στο φανταχτερό, στάθηκε όχι απλώς κριτικά, αλλά και με σκώμμα, που σημαίνει: με κάποια συναίσθηση υπεροχής.
Ειρωνεύτηκαν και σατίρισαν οι Ελλαδίτες την αισθητική των Ελληνοαμερικανών και τη γλωσσική τους υποβάθμιση. Δεν μπορούσαν, τότε, να μην περιγελάσουν (διακριτικά ή εκ των υστέρων) το θέαμα ενήλικου άνδρα με πολύχρωμα σορτς και λουλουδάτο πουκαμισάκι ή της ώριμης γυναίκας με ξέχειλα από μαραμένες σάρκες εξώπλατα φορέματα και πελώρια ντεκολτέ. «Σνόμπαρε» αυτή την ανεμελιά για την αισθητική ο Ελλαδίτης, όπως τη σνομπάρει πάντοτε κάθε καλλιεργημένος άνθρωπος, που ξέρει να ξεχωρίζει το τι του ταιριάζει από το τι ομοιότροπα επιβάλλει η μόδα. Καθόλου τυχαία ο αισθητικός εκβαρβαρισμός της αμφίεσσης στις ΗΠΑ συμβαδίζει με τα τεράστια ποσοστά παχυσαρκίας του πληθυσμού και τα ανάλογα ποσοστά των «λειτουργικώς αναλφαβήτων».
Λειτούργησε επίσης τότε, ως αφορμή αφ' υψηλού θεώρησης των «μπρούκληδων», η κακή γλωσσική τους εκφραστική: γελούσαν οι Ελλαδίτες με τα γραμματικά και συντακτικά λάθη στη γλώσσα τους. Καταστραμμένοι, ρημαγμένοι, ζώντας με μεγάλες στερήσεις, επέμεναν να αξιολογούν τους ανθρώπους από τη γλώσσα που μιλούσαν, όχι από τα λεφτά τους, όχι από τις χρυσές καδένες. Ο Μποστ, ιδιοφυής σκιτσογράφος, κατάκτησε την ελλαδική κοινωνία ποντάροντας ακριβώς στη γραμματική και συντακτική ευαισθησία (και κατάρτιση) των Ελλήνων - σήμερα κανένας δεν θα γελούσε με το καυστικό του χιούμορ, αφού το στραπατσάρισμα της γλώσσας που χαρακτήριζε άλλοτε τους απαίδευτους και τους ολιγόνοες είναι σήμερα γνώρισμα υπουργών και πρωθυπουργών.
Είναι συναρπαστικό να μελετήσει κανείς την παραλληλία γλωσσικής ευαισθησίας (ακόμα και άσχετης από σχολική φοίτηση και σπουδές) με τις αισθητικές απαιτήσεις στην ένδυση, σε προγενέστερα χρόνια. Να μελετήσει κυρίως το πώς προσέλαβαν το δυτικό ένδυμα οι Ελληνες στο ελλαδικό κράτος και πώς οι Ελληνες οι εκτός ελλαδικού κράτους. Γιατί κάποτε η Ελληνίδα της Αλεξάνδρειας, της Σμύρνης, της Οδησσού, της Τραπεζούντας φορούσε τη μακριά τουαλέτα με την τέλεια άνεση της οποιασδήποτε Ευρωπαίας, ενώ η Ελλαδίτισσα που πρωτόβαλε τέτοιο φόρεμα στο Μπρούκλιν ή στο Σικάγο έμοιαζε αμέσως να μιμείται κάτι ξένο και γι' αυτό να μοιάζει κωμική. Το ίδιο και ο άντρας με το φράκο ή το σμόκιν.
Το μυστικό πρέπει να ήταν ότι οι Ελληλνες οι εκτός ελλαδικού κράτους ένιωθαν περήφανοι για την ελληνικότητά τους, ζούσαν την ελληνικότητα ως πολιτισμική υπεροχή, ως ποιότητα ζωής. Με αυτή τη βιωματική σιγουριά είχαν την αυτονόητη άνεση να προσλαμβάνουν οτιδήποτε καινούργιο που το εύρισκαν ταιριαχτό με τα γούστα τους, να το αφομοιώνουν στον «αέρα» της ευγενικής τους καταγωγής. Αυτή τη στάση πρέπει να υπονοούσε ο Γιάννης Τσαρούχης όταν έλεγε: «Για να είσαι κοσμοπολίτης, πρέπει πρώτα να είσαι Ελληνας».
Η επίσημη ιδεολογία του «εθνικού» κράτους (τόσο στην εκπαίδευση όσο και στην πολιτική πρακτική - στη συγκρότηση των θεσμών και στη λειτουργία τους) ήταν πάντοτε στους αντίποδες της κοσμοπολίτικης αρχοντιάς: Το κράτος προϋπέθετε την Ελλάδα βαλκανική επαρχία της Ευρώπης, που για να εκπολιτιστεί και εκσυγχρονιστεί, όφειλε να μιμηθεί (όχι να προσλάβει) τη Δύση. «Πρόοδος» ήταν η αντιγραφή, ο πιθηκισμός από μειονεξία ή ξιπασιά, που καθηλώνει στον ρόλο του ουραγού, στο ρίσκο της παρωδίας, της καρικατούρας - τον «μπρούκλη» τον γέννησε το ελλαδικό κράτος, όχι η αμερικανική κοινωνία.
Το κακοφορεμένο φράκο συνοδεύτηκε στην κρατική Ελλάδα από δάνειες αντιλήψεις για τη γλώσσα (κοραϊκή «καθαρεύουσα» και ψυχαρική «δημοτική») και από επαχθή δάνεια χρηματικά που κράτησαν τους Ελλαδίτες πάντοτε υποτελείς των «φίλων» και «συμμάχων» τους Ευρωπαίων. Τι σύμπτωση, που ο εκπασοκισμός της ελλαδικής κοινωνίας, τα τελευταία τριάντα επτά χρόνια, αναζωπύρωσε εντυπωσιακά το ίδιο τριπλό σύμπτωμα: Κατάστρεψε, σε βαθμό αναπηρίας, τη νεοελληνική γλώσσα και έκφραση. Προπαγάνδισε την «ανεμελιά» στην αμφίεση βυθίζοντας μεγάλες πληθυσμικές ομάδες σε ενδυματολογική ακαλαισθησία, την πιο επιδεικτική που γνώρισε ποτέ αυτός ο τόπος. Και καταδίκασε το κράτος σε ανήκεστη οικονομική υποτέλεια, για το υπόλοιπο του αιώνα, λόγω εξωφρενικού δανεισμού με τους πιο ταπεινωτικούς όρους.
Συμπέρασμα: Αν υπάρξει ποτέ πολιτική παράταξη με συνεπή και προγραμματικό αντι-πασοκισμό, θα το αντιληφθούμε από τρία σημάδια: Θα έχει πρώτη προτεραιότητα, τη γλώσσα. Η εξωτερική εμφάνιση των μπροστάρηδων θα απηχεί την αρχοντιά της ελληνικής λαϊκής παράδοσης, αυτήν που μεταγγίζεται με το γάλα της μάνας. Και τρίτο, θα συνεγείρει τους Ελληνες σε αγώνα απεξάρτησης από τον πατριδοκτόνο δανεισμό.

Αυτά τα τρία. 


Το αρθρο είναι από:   ΕΔΩ ...

Ο ύποπτος ρόλος των ΜΜΕ και η εξαιρετικά ύποπτη πολιτική δράση των Καθολικών στην Ελλάδα

Το άρθρο είναι από το:      http://anavaseis.blogspot.com/

Ξεφυλλίζοντας  την εφημερίδα City Press της Δευτέρας 25 Ιουλίου, στην σελίδα 6 βρίσκουμε ένα άρθρο με τίτλο :«Αυτήν τη φορά ο φονταμενταλιστής ήταν χριστιανός».

Επιγραμματικά μόνο να πούμε ότι ο αρθρογράφος δείχνει πλήρη άγνοια ή σκοπιμότητα απόκρυψης του ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος που βύθισε σε πένθος την Νορβηγία ήταν Μασόνος, Σιωνιστής μέλος της Τεκτονικής Στοάς του Όσλο  και όχι χριστιανός.

Αλλά το πλέον ύποπτο κομμάτι είναι μια αγγελία της εφημερίδας στην 14η σελίδα η οποία είναι στην αγγλική γλώσσα από την επιτροπή της καθολικής εκκλησίας αρμόδια σε θέματα προσφύγων, (International Catholic Migration Commission (ICMC), και στην οποία (αγγελία) φαίνεται να αναζητάται άνθρωπος με εξαιρετικά προσόντα στο Μεταναστευτικό Νομικό Δίκαιο, γνώση Μεταναστευτικού ασύλου, καλή επαφή με πολυ-πολυτισμική κουλτούρα, άριστη γνώση γλωσσών κ.λ.π και ο οποίος θα χρεισημοποιηθεί σαν μεταναστευτικός νομικός σύμβουλος για να βοηθήσει τις ελληνικές αρχές να διευρύνουν την ευρύτητα του θεσμού της ασυλίας στην Ελλάδα!!

Αλήθεια, θα δεχθεί το Ελληνικό υπουργείο εσωτερικών, απεσταλμένο απο επιτροπή της καθολικής εκκλησίας αρμόδια σε θέματα προσφύγων, ICMC,-αφού τον εκπαιδεύση- να παίρνει μέρος στη διαδικασία λήψης αποφάσεων σε υποθέσεις χορήγησης ασύλου σε πρόσφυγες;



Γιατί ο επιτετραμένος των Ηνωμένων Εθνών αρμόδιος για θέματα προσφύγων, UNHCR, όρισε την Διεθνή επιτροπή της καθολικής εκκλησίας αρμόδια σε θέματα προσφύγων, να εκπαιδεύση υπάλληλο για να διευκολύνει της Ελληνικές αρχές στις εκρεμμούσες περιπτώσεις προσφύγων που ζητούν άσυλλο;
Είναι τόσο ανεπαρκής η αρμόδια Ελληνική υπηρεσία να ανταποκριθεί στο ρόλο της; ή θέλη η καθολική εκκλησία να παίξει το δικό της ρόλο; Τι ρόλος είναι αυτός τον οποίο θέλει να διαδραματίσει η Καθολική Εκκλησία στην πατρίδα μας;
Να στοιβάξει πρώτα όσους περισσότερους μετανάστες μπορεί (διευρύνοντας συμβουλευτικά -νομικά το προσφυγικό άσυλο), και κατόπιν με δούρειο ίππο το χρήμα και τους εδώ Ουνίτες και κάθε λογής Οικουμενιστές, να τους προσηλυτίσει;

Μια τελευταία ερώτηση αλλά όχι λιγότερο πικρή! Θα συλλάβει επιτέλους η διοικούσα εκκλησία το μέγεθος της συνολικής αποδόμησης - αλλοίωσης του ελληνικού ορθόδοξου γένους, που συντελείται στην πατρίδα μας ;


Βρίσκεται:   ΕΔΩ: 

Όλα στο Φως! Κυπριακό - Μνημόνιο – ιστορικές ευθύνες

Του Νίκου Κοτζιά 


Η μη τιμωρία όσων εγκλημάτησαν απέναντι σε Πατρίδα και την δημοκρατική κοινωνία τα τελευταία εβδομήντα χρόνια, πλην ολίγων εξαιρέσεων, είναι θεμελιακή αιτία της κακοδαιμονίας και της κρίσης αυτού του τόπου. Δεν τιμωρήθηκαν οι συμμετέχοντες στη δικτατορία της 4ης Αυγούστου, όπως δεν τιμωρήθηκαν εκείνοι οι κοινωνικοί και οικονομικού παράγοντες που στήριξαν τη χούντα του ’67. Δεν τιμωρήθηκαν ούτε οι συνεργάτες της τριπλής κατοχής της Ελλάδας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτοί, μάλιστα, με την περιουσία που είχαν συσσωρεύσει μέσω αρπαγών και λεηλασίας, και τις συνεργασίες που έκαναν στη διάρκεια του εμφυλίου, μπόρεσαν να ενταχθούν μεταπολεμικά ως στυλοβάτες της ελληνικής κοινωνίας.Οι ατιμώρητοι δοσίλογοι και κουκουλοφόροι είναι το παράδειγμα που έπεισε την ελληνική κοινωνία για το ατιμώρητο της κομπίνας, της λαμογιάς, της αρπαχτής. Η ατιμωρησία τους αποτέλεσε ένα είδος εγγύησης ότι όσα εγκλήματα, παραβιάσεις και παρανομίες και αν κάνει κανείς σε αυτό τον τόπο δεν θα έχει αρνητικές επιπτώσεις, αρκεί να το κάνει στο όνομα του συστήματος και δια του συστήματος. Η ατιμωρησία τους αποτέλεσε το αρνητικό πρότυπο που σφράγισε μεταπολεμικά τον ελληνικό καπιταλισμό. Γνώρισε δε την αποθέωση στις κυρίαρχες οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις στη διάρκεια της χούντας, στα εγκλήματά που διαπράχτηκαν σε βάρος της Κύπρου.Θεμελιακό ερώτημα για τον τρόπο ηθικής και πολιτικής λειτουργίας της ελληνικής κοινωνίας είναι γιατί δεν τιμωρήθηκε κανείς για το επαχθές έγκλημα σε βάρος της Κύπρου; Γιατί όλες οι μεταχουντικές και δημοκρατικές κυβερνήσεις φρόντισαν να μην υπάρξει ούτε καν ηθική τιμωρία για όσα διαπράχθηκαν σε βάρος της Μεγαλονήσου.Tο πώς έγινε το διπλό έγκλημα σε βάρος της Κύπρου το γνωρίζουν πολύ καλά η Χούντα των Αθηνών, οι αμερικάνοι και οι βρετανοί, όλοι αυτοί που συμμετείχαν με διαφορετικούς τρόπους στα γεγονότα του 1974. Τα γνωρίζουν πριν από όλα οι Τούρκοι βιαστές της Μεγαλονήσου. Παρόλο, λοιπόν, που «οι τρίτοι» έχουν πλήρη εικόνα των γεγονότων του Ιουλίου 1974, η Ελληνική Πολιτεία αρνείται ακόμα και σήμερα να ανοίξει τον φάκελο της Κύπρου. Δηλαδή δεν αρνείται να αποκαλύψει κάποιο μυστικό της Ελλάδας, διότι ο εχθρός τα γνωρίζει όλα, αλλά αρνείται να μάθει ο ελληνικός λαός την αλήθεια. Ουσιαστικά η πραγματική λειτουργία της άρνησης να ανοίξει ο φάκελος της Κύπρου, είναι μια πράξη προστασίας εκείνων όσων συμμετείχαν στο έγκλημα, των νεώτερων δοσίλογων.Το ποιο απίστευτο, ως προς το Κυπριακό, το διέπραξε η παρούσα κυβέρνηση που ήρθε στην εξουσία με το σύνθημα «όλα στο φως». Της ζητήθηκε από την Κυπριακή Δημοκρατία να αποκτήσει πρόσβαση στο «Φάκελος Κύπρος». Σκοπός του αιτήματος ήταν η ενημέρωση της Κυπριακής Βουλής που είχε συστήσει ειδική επιτροπή, μακριά από κάθε δημοσιότητα, προκειμένου να μελετηθεί το έγκλημα σε βάρος της Μεγαλονήσου. Και όμως, η παρούσα ελληνική κυβέρνηση «της ανοικτής διαβούλευσης» και του «όλα στο φως» το αρνήθηκε κατηγορηματικά! Με αυτή της την άρνηση εξακολουθεί να προστατεύει τους προδότες που εγκλημάτησαν σε βάρος του Ελληνισμού. Να τους προστατεύει ακόμα και απέναντι στις επίσημες κυπριακές αρχές.Μάλλον δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η κυβέρνηση που υβρίζει συνταξιούχους, μισθωτούς και μικρομεσαίους επιχειρηματίες, επιθυμεί να προστατεύει, ακόμα και ηθικά, ορισμένους κοινωνικούς-πολιτικούς παράγοντες στη χώρα, που συνέβαλαν στο έγκλημα σε βάρος της Κύπρου. Προτείνω, λοιπόν, σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις και στις Πλατείες της χώρας, με αφορμή την επέτειο του εγκλήματος σε βάρος της Μεγαλονήσου να απαιτήσουν το άμεσο δημόσιο άνοιγμα του Φακέλου της Κύπρου και την τιμωρία, επιτέλους, των ενόχων. Όχι μόνο για να αποδοθεί δικαιοσύνη στην Κύπρο, αλλά και για να μάθουν όλοι στην ελληνική κοινωνία ότι από εδώ και μπρος τίποτα δεν θα μένει ατιμώρητο. Ούτε τα εγκλήματα που διαπράττονται δια του Μνημονίου και στο όνομά του.


Από το   http://epirusgate.blogspot.com/
και  http://hassapis-peter.blogspot.com/
Το άρθρο είναι από: ΕΔΩ ...

Η σειρά των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας

Γιώργος Κύρτσος

Οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ έκαναν πάρτι στις ΗΠΑ και την Μεγάλη Βρετανία με την κρίση υπερχρέωσης της Ελλάδας και την αστάθεια που εκδηλώθηκε στην Ευρωζώνη. Οι ΗΠΑ βλέπουν ανταγωνιστικά την Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία αποτελεί έναν πραγματικό οικονομικό γίγαντα που όμως δεν έχει ολοκληρωμένη στρατηγική για το μέλλον ενώ η Μεγάλη Βρετανία επενδύει στις δυσκολίες της Ευρωζώνης. Είναι γνωστό ότι το Λονδίνο αποκλείει το πέρασμα από τη λίρα στο ευρώ και επιμένει σε έναν ατλαντισμό που θέτει αυστηρά όρια στην ανάπτυξη της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αμερικανικό αδιέξοδο

Η διαμάχη που έχει ξεσπάσει μεταξύ του προέδρου Ομπάμα και των Ρεπουμπλικανών στις ΗΠΑ αναδεικνύει την μετατροπή της άλλοτε μοναδικής υπερδύναμης σε υπερχρεωμένη οικονομία.

Τη μεγάλη ζημιά την έκανε ο πρόεδρος Μπους, ο οποίος συνδύασε τις φοροαπαλλαγές για τα μεγάλα εισοδήματα και τα κέρδη των επιχειρήσεων με αύξηση των δημοσίων δαπανών ιδιαίτερα στον στρατιωτικό τομέα. Οι ΗΠΑ χρηματοδότησαν δύο επεκτατικούς πολέμους, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, με αστρονομικό δημοσιονομικό κόστος.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι δύο αυτοί πόλεμοι που πήραν και την μορφή σταυροφοριών υπονόμευσαν την δημοσιονομική σταθερότητα και την οικονομική προοπτική στις ΗΠΑ. Το δημόσιο χρέος αυξήθηκε εντυπωσιακά, η αμερικανική εξάρτηση από την Κίνα για την χρηματοδότησή του ελλείμματος μεγάλωσε πήρε ανησυχητικές διαστάσεις και οι ΗΠΑ διαπιστώνουν τώρα ότι έχουν μπροστά τους μία περίοδο δημοσιονομικής εξυγίανσης και σταθεροποίησης του χρέους που μπορεί να οδηγήσει την άλλοτε πανίσχυρη οικονομία τους σε παρατεταμένη ύφεση.

Το χειρότερο είναι ότι το αμερικανικό δημόσιο δαπάνησε τρισεκατομμύρια δολαρίων για να καλύψει τις τρύπες που άφησε η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Αυτό σημαίνει ότι η διαχείριση του δημόσιου χρέους γίνεται πιο δύσκολη για τη μέση αμερικανική οικογένεια ακριβώς επειδή εξυπηρετήθηκαν τα κερδοσκοπικά κυκλώματα σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος.

Βρετανικό σοκ

Ιδιαίτερα αρνητικές προβλέπονται και οι εξελίξεις στη Μεγάλη Βρετανία. Η ανάπτυξη της οικονομίας είναι οριακή και τα μέτρα για τη μείωση των δαπανών που παίρνει η κεντροδεξιά κυβέρνηση συνασπισμού Συντηρητικών, Φιλελευθέρων δημιουργούν περισσότερα προβλήματα από αυτά που λύνουν.

Η Μεγάλη Βρετανία, όπως και οι ΗΠΑ, βρίσκονται αντιμέτωπες με την προοπτική υποβάθμισης της πιστοληπτικής τους ικανότητας γεγονός που θα ανεβάσει το κόστος διαχείρισης του δημοσίου χρέους και μπορεί να διευρύνει το δημοσιονομικό έλλειμμα. Στη Μεγάλη Βρετανία η επιδείνωση της δημοσιονομικής, οικονομικής κατάστασης συνδυάζεται με την πολιτική απαξίωση του Συντηρητικού πρωθυπουργού, Ντέιβιντ Κάμερον εξαιτίας της πολιτικής εμπλοκής του στο σκάνδαλο Μέρντοχ.

Από την κρίση υπερχρέωσης της Ελλάδας και άλλων χωρών της Ευρωζώνης φαίνεται ότι θα περάσουμε στην κρίση υπερχρέωσης των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας. Συνεχίζεται έτσι ένας φαύλος οικονομικός, δημοσιονομικός κύκλος που άνοιξε με την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 η οποία έσπασε την αναπτυξιακή δυναμική των πιο αναπτυγμένων οικονομιών και “φούσκωσε” το δημοσιονομικό έλλειμμα και το δημόσιο χρέος.

Αναδημοσίευση από:   www.citypress.gr

To άρθρο βρίσκεται:    ΕΔΩ 

Τρεις μέρες θαύμα!

 Του Γ. Πρετεντέρη από τα ΝΕΑ


Λένε ότι κάθε θαύμα κρατάει τρεις μέρες. Και πρέπει να έχουν δίκιο.
Διότι μόλις πέρασαν τρεις μέρες από τη Σύνοδο Κορυφής, οι οίκοι αξιολόγησης μας πλάκωσαν στις γρήγορες.
Αναμενόμενο, θα μου πείτε. Αναμενόμενο και αδιάφορο, θα προσέθετα εγώ. Ούτως ή άλλως, οι αποφάσεις της Συνόδου θα κριθούν επί της ουσίας σε κάποιο βάθος χρόνου και όχι μέσα σε ένα καλοκαιριάτικο Σαββατοκύριακο.
Ακόμη κι έτσι, όμως, επιβάλλονται τρεις παρατηρήσεις:
Πρώτον, ότι οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής είναι ιδιαίτερα σαφείς και θετικές σε ό,τι αφορά την εξυπηρέτηση του χρέους και την πρόσθετη δανειακή στήριξη της Ελλάδας. Είναι η ανάσα, που λέμε.
Δεύτερον, ότι αντιθέτως τα πράγματα είναι εξαιρετικά ασαφή σε ό,τι αφορά την απομείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο αναμένεται το επόμενο εξάμηνο να υπερβεί το 162% του ΑΕΠ - ύψος ιλιγγιώδες!
Είναι ασαφή επειδή στην παρούσα φάση δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Από τη στιγμή που επελέγη μια διαδικασία «εθελοντικής συμμετοχής» των ιδιωτών στην ελάφρυνση του χρέους, ουδείς μπορεί να προεξοφλήσει πόσο γενναιόδωρος θα αποδειχθεί ο εθελοντισμός τους.

Τρίτον, ότι οι τελικοί κριτές της ελληνικής προσπάθειας θα είναι (καλώς ή κακώς) οι διεθνείς αγορές, στις οποίες ελπίζουμε να επιστρέψουμε για δανεισμό μέσα στο 2014 - κατά δήλωση Βενιζέλου…
Και οι σχέσεις αλληλεπίδρασης των αγορών και των οίκων αξιολόγησης είναι γνωστές και δεδομένες.
Δεν υπάρχει λοιπόν καμία αμφιβολία ότι στην τελική κρίση για τη βιωσιμότητα του χρέους θα βαρύνει ιδιαίτερα το ύψος του και όχι μόνο το βάρος της εξυπηρέτησής του.
Πόσο, όμως, πρέπει να μειωθεί το χρέος για να καταστεί βιώσιμο;
Η «Wall Street Journal» αμέσως μετά τη Σύνοδο Κορυφής υπολόγιζε ότι θα πρέπει να πέσει κάτω από το 100% του ΑΕΠ - και η εκτίμηση της συγκεκριμένης εφημερίδας έχει ιδιαίτερη σημασία αφού αυτή απηχεί περισσότερο από κάθε άλλον τις απόψεις και των αγορών και των οίκων αξιολόγησης…
Μιλάμε, δηλαδή, για συνολική απομείωση (με σημερινά δεδομένα) της τάξης των 135-140 δισ. ευρώ, η οποία αποκλείεται ποτέ να προέλθει από «εθελοντική συμμετοχή των ιδιωτών» - είναι αστείο και να το συζητούμε.
Από τι θα προέλθει; Από την ανάπτυξη! Μόνο, δηλαδή, αν αυξηθεί ο παρονομαστής του κλάσματος (το ΑΕΠ) θα μειωθεί δραστικά το σχετικό βάρος του χρέους.
Γι' αυτό η συνταγή παραμένει ίδια: ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη… 
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος ούτε καν μονοπάτι.
Ως εκ τούτου, εύχομαι αυτό το σχέδιο Μάρσαλ των Βρυξελλών να μην αποδειχθεί κάτι ανάλογο με τους επενδυτές που εμφανίζονται κάθε καλοκαίρι στον ΠΑΟΚ.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:  http://antilogos-gr.blogspot.com/
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ

Αν δώσεις στο σκύλο ένα κόκκαλο να γλύψει , πολύ δύσκολα του το παίρνεις πίσω…

Από:   http://elpidablog.blogspot.com/ 
και βρίσκεται ΕΔΩ



Γιώργος Νεοφώτιστος

 Μια αλήθεια που συχνά   επικαλείτο ο πατέρας μου.

Και το σύστημα , αυτό που όλοι μας ονομάσαμε κράτος, αυτό ακριβώς έκανε χρόνια τώρα. Μας ξελόγιασε με μια ευημερία ¨ψεύτικη¨ και δεν μας είπε ποτέ την αλήθεια, για το κόστος αυτής της παραπλάνησης. Και να που , όπως συμβαίνει πάντοτε, έφτασε η ώρα που κάποιος πρέπει να πληρώσει το τίμημα.

    Όμως ποτέ δεν θα κατόρθωναν τόσοι λίγοι να εξαπατήσουν τόσους πολλούς, αν δεν είχαν συνενόχους τα ΜΜΕ.  Μια κλειστή  κάστα ¨επιχειρηματιών¨  που κατόρθωσαν με τη συστηματική χειραγώγηση των πολιτών να αποκρύπτουν τα εξωφρενικά λάθη των Κυβερνώντων,  φυσικά πάντοτε με το αζημίωτο. Αγκαλιάστηκαν με τη εξουσία σε ένα χορό αμοιβαίας διαφθοράς…..

   Το κράτος με το πρόσχημα της πολυφωνίας και ανεξαρτησίας στη ενημέρωση, ενέδωσε στις  απαιτήσεις των ΜΜΕ και  ειδικά της τηλεόρασης, αναγνωρίζοντας  άτυπα σε αυτά το μονοπώλιο της ¨ενημέρωσης¨.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που σοβαρές αποφάσεις για τους πολίτες και το ίδιο το κράτος, ανακοινώνονται μέσω των ΜΜΕ και μάλιστα σε ώρες που ΕΚΕΙΝΑ επιλέγουν.  Ο δημόσιος διάλογος αντί να γίνεται πια μέσα στο Κοινοβούλιο, εκτίθεται σε παράθυρα των τηλεοράσεων με διαιτητές τους   δημοσιογράφους.   .

   Η 4η εξουσία με τη οποία  θα ελέγχονται οι πράξεις  των κυβερνώντων, έφτασαν στο σημείο   όχι μόνο επηρεάζουν αλλά τις πιο πολλές φορές χειραγωγούν τις συνειδήσεις των πολιτών.    

   Όμως τώρα η οικονομική και κοινωνική   κρίση έφεραν στο προσκήνιο όλο το παρασκήνιο της για πολλά χρόνια τώρα  αθέμιτης διαπλοκής, κράτους και ΜΜΕ.

    Πιστεύω χωρίς να κομίζω γλαύκας ..πως ο Σαμαράς θα είναι ο αυριανός ηγέτης της χώρας.   Σε αυτόν θα πέσει ο κλήρος να την οδηγήσει στη νέα μεταπολίτευση.  Όμως καμιά   μεταπολίτευση δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτή αν δεν κόψει τον γόρδιο δεσμό κράτους – ΜΜΕ.

   Κανένας δεν πιστεύει πως κάτι τέτοιο θα είναι εύκολο και πως θα γίνει αποδεκτό από τα ¨συγκροτήματα¨ χωρίς να αντιδράσουν .  Δυστυχώς το κόκαλο έχει δοθεί και .. δύσκολα θα το πάρει πίσω.

Γ.Ν

Την έβλεπαν να πεθαίνει

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

Αναδημοσίευση από:  http://www.enet.gr/

 

Είναι το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, με την ανοχή ενός ολόκληρου συστήματος που εκμεταλλεύτηκε μέχρι θανάτου ένα 27χρονο κορίτσι. Ή, έστω, δεν το προστάτευσε.

  Το γνώριζαν όλοι. Η Amy Winehouse δεν ήταν καλά, εδώ και πολύ καιρό: ναρκωτικά, αλκοόλ, νευρική ανορεξία. Βλέπαμε ένα ανθρώπινο ερείπιο. Μπαινόβγαινε σε κλινικές αποτοξίνωσης, μήπως και κατάφερνε να σταθεί στα πόδια της ώστε να ανταποκριθεί στο -φτωχό, πάντως- συναυλιακό της πρόγραμμα. Αποτέλεσμα; Τα διεθνή ΜΜΕ βεβαιώνονταν για την... ικανότητά της να ανταποκριθεί. Ακολουθούσαν ακυρώσεις ή και live-διασυρμοί, με γιουχαΐσματα, όπως συνέβη τον Φεβρουάριο στο Ντουμπάι. Αλλά και τον Ιούνιο στο Βελιγράδι, σε μία εμφάνιση-παρωδία που προκαλούσε οίκτο. Εκείνο το βράδυ ο Moby που έπαιζε στο ίδιο φεστιβάλ απηύθυνε, μάταια, έκκληση μέσω twitter: «Βοηθήστε την, επιτέλους. Είναι σπαρακτικό...». Κανιβαλιστικά ή με θλίψη, το κοινό παρακολουθούσε τα καινούργια επεισόδια ενός προδιαγεγραμμένου un-happy end.
Η είδηση για τον θάνατό της, το βράδυ του Σαββάτου, μόνο κεραυνός εν αιθρία δεν ήταν. Μέχρι και η μητέρα της δήλωσε χθες το απόγευμα πως το περίμενε. Το τηλεφώνημα προς την αστυνομία δεν αρκούσε για να τη σώσει. Οταν το ασθενοφόρο έφτασε στο διαμέρισμά της στο Κάμντεν του Λονδίνου, ήταν ήδη αργά. Η Amy βρέθηκε νεκρή με τον θάνατό της να οφείλεται, σύμφωνα με πληροφορίες, σε υπερβολική δόση ναρκωτικών. Λίγες ημέρες νωρίτερα, στην τελευταία της δημόσια εμφάνιση, έδειχνε καλύτερα. Ηταν στο live της βαφτισιμιάς της, Dionne Bromfield, όταν η Amy, όχι μόνο ανέβηκε στη σκηνή, αλλά αστειευόταν και με το κοινό. Προφανώς ήταν μια αναλαμπή στον σκοτεινό κόσμο που είχε εισέλθει ανεπιστρεπτί.
Τουλάχιστον τώρα θα μείνει μόνο ο σεβασμός για τη μουσική της. Στη σελίδα της στο facebook τα μηνύματα από τους θαυμαστές της είναι δεκάδες χιλιάδες. Και στο twitter όλοι υποκλίνονται στο ταλέντο της. Και πολλοί μουσικοί ανάμεσά τους οι Who, Ρ Diddy, Boy George, Dave Mustaine των Megadeth κ.ά. Ο Τόνι Μπένετ, που ηχογράφησε μαζί της ένα τραγούδι τον Μάρτιο, μίλησε για «μία εξαιρετική φωνή, που, όταν συνεργαστήκαμε, έκανε μία soulful ερμηνεία», ενώ ο παραγωγός της Μαρκ Ρόνσον έγραψε στο twitter για την πιο θλιμμένη ημέρα της ζωής του. «Ηταν αδελφή μου η Amy» σημείωνε. Η Lily Allen έκανε λόγο για «απερίγραπτη απώλεια» και η Courtney Love, η χήρα του Κερτ Κομπέιν των Nirvana, δήλωσε στο περιοδικό Rolling Stone πως προσπάθησε να τη σώσει, δύο φορές μάλιστα, αλλά δεν τα κατάφερε.
Η Amy είχε γεννηθεί 14 Σεπτεμβρίου του 1983 στο βόρειο Λονδίνο. Ηταν το δεύτερο παιδί του Μίτσελ Γουάινχαουζ, οδηγού ταξί και της Τζάνις, φαρμακοποιού. Μεγάλωσε με τον πατέρα της να της τραγουδά επιτυχίες του Φρανκ Σινάτρα. Απέκτησε κι εκείνη τέτοια μανία με το τραγούδι που οι δάσκαλοί της παραπονούνταν πως στην τάξη δεν έκανε ποτέ ησυχία. Στα 9 της δεν τη συγκρατούσε τίποτε. Παράλληλα ολοκλήρωσε τις 4ετείς σπουδές της στο Susi Earnshow, συνεχίζοντας στο Sylvia Young Theatre School απ' όπου την απέβαλαν για «αντικοινωνική συμπεριφορά» κι επειδή είχε τρυπήσει τη μύτη της. Αλλά από τα 14 έγραφε ήδη δικά της τραγούδια. Το 2002 ο τότε φίλος της τραγουδιστής Τάιλερ Τζέιμς την έπεισε να στείλει ένα demo με τη δουλειά της σε κάποια δισκογραφική. Κι αυτό ήταν...
Δύο άλμπουμ πρόλαβε να βγάλει η Amy, το «Frank» το 2003 και το μεγαλειώδες «Back In Black» το 2006. Το ντεμπούτο της μάλλον πέρασε απαρατήρητο, το «Back In Black», όμως, την απογείωσε. Καλλιτεχνικά και εμπορικά. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που το θεωρούν, δικαίως, ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ των τελευταίων ετών. Της πρόσφερε 5 βραβεία Γκράμι, ξεπέρασε τα 10 εκατομμύρια αντίτυπα σε πωλήσεις και, το σημαντικότερο, ανέδειξε ένα τεράστιο ταλέντο στη μουσική. Δυστυχώς ήταν και το κύκνειο άσμα της Amy. Πάντως, οι φήμες λένε ότι είχε ήδη έτοιμα καινούργια τραγούδια. Αλλωστε είχαν προηγηθεί ανακοινώσεις για την κυκλοφορία του νέου της δίσκου, με την ημερομηνία κάθε τόσο να αναιρείται. Ανακοίνωση για τον θάνατό της εξέδωσε και η δισκογραφική της εταιρεία Universal. «Λυπούμαστε βαθιά για την ξαφνική απώλεια μιας τόσο ταλαντούχας καλλιτέχνιδος... Εκφράζουμε τη συμπαράστασή μας στην οικογένεια, τους φίλους και οπαδούς της Amy αυτές τις δύσκολες ώρες».
Ηταν να δούμε live την Amy στην Αθήνα στις 22 Ιουνίου. Η συναυλία δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, μετά το τραγικό επεισόδιο στο Βελιγράδι. Τριάντα πέντε ημέρες μετά, το όνομά της προστέθηκε στον ανατριχιαστικό κατάλογο της ροκ κατάρας «forever 27»...

Το άρθρο βρίσκεται:
 http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=296220

Διαβάστε επίσης: Η Εϊμι και το κλαμπ των «forever 27»: http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=296238 
 

ΠΟΛΙΤΙΚΗ... "ΠΡΑΞΗ" Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΜΕΓΑΡΟ...!!!

ΕΚΦΡΑΣΗ ΔΥΣΦΟΡΙΑΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ τού ΠΑΠΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ...!!!

Καθόλου τυχαία δεν είναι η απουσία Καραμανλή από το Προεδρικό Μέγαρο, γιά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974.
Στό κάτω--κάτω της γραφής η αποκατάσταση της Δημοκρατίας φέρει την σφραγίδα Κωνσταντίνος Καραμανλής.Ο π. Πρωθυπουργός ξέρει να τιμά θεσμούς και επετείους...Όμως κάποιος έπρεπε να... "πεί" στον Πρόεδρο Παπούλια ότι τον "διακριτό" του ρόλο, δεν πρέπει να τον "διακρίνει" η προτίμησή του στις επιλογές τού Πασοκ και προσωπικά στον Γιώργο...!!!
Εδώ και μερικούς μήνες διακρίνουν οι πολίτες μία "επιλεκτική" προτίμηση λόγω και έργω στην Κυβέρνηση του Μνημονίου...Τα σημεία "τριβής" και τα παραδείγματα είναι...πάμπολλα...!!!Καλύτερα να μην τα αναφέρουμε...
Πάντως δεν μπορεί να προσεγγίσει την Προεδρία Στεφανόπουλου πού υπήρξε Πρόεδρος όλων των Ελλήνων και τόλμησε να εκφράσει κατάμουτρα την δυσαρέσκεια του Ελληνικού λαού στον Πανίσχυρο Αμερικανό Πρόεδρο Κλίντον...

Το βρήκα στο:


http://politikosafari.blogspot.com/2011/07/blog-post_25.html 

Χρεοκοπία, αλλά «ήπια»...

Ένα ενδιαφέρον άρθρο:

Του Γιώργου Δελαστίκ

Θα αποδειχθεί άραγε η "περιορισμένη χρεοκοπία", την οποία έσπευσε ήδη να αναγγείλει για την Ελλάδα ο αμερικανικός οίκος αξιολόγησης Fitch, τόσο "ήπια" για τη χώρα μας όσο ελπίζουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες βάσει των αποφάσεων της έκτακτης Συνόδου Κορυφής τους την Πέμπτη; Το ευχόμαστε, αλλά φυσικά πρέπει να το διαπιστώσουμε στην πράξη. "Είναι μερικές χρεοκοπίες καλύτερες από άλλες; Η Ευρώπη σίγουρα ελπίζει πως....

ναι", έγραφαν προχθές στην αρχή της πρωτοσέλιδης ανάλυσής τους για το θέμα οι "Τάιμς της Νέας Υόρκης" στην παγκόσμια έκδοσή τους, με ελαφρά δόση σαρκασμού. Η ελπίδα είναι ότι η "επιλεκτική χρεοκοπία" της Ελλάδας ακόμη και για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, γράφει η αμερικανική εφημερίδα, "θα αποδειχθεί χειρίσιμη με μερικές κοινές εγγυήσεις".

Η παροχή ρευστότητας από την ΕΚΤ στις ελληνικές τράπεζες και η διασφάλιση της κεφαλαιακής τους επάρκειας συνιστούν τη βασικότερη βραχυπρόθεσμη πτυχή των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής. Εξασφαλίζουν για την ώρα τις καταθέσεις των Ελλήνων. Χωρίς λεφτά από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είναι αδύνατον να επιβιώσει.

Η στρατηγική ανάπτυξης και επενδύσεων που αποφάσισαν για την Ελλάδα οι ηγέτες της Ευρωζώνης είναι βέβαια μέχρι στιγμής ασαφής και απροσδιόριστη, αλλά αποτελεί σίγουρα την πιο ελπιδοφόρα απόφαση. Μόνο η οικονομική ανάπτυξη μπορεί να βελτιώσει ουσιωδώς την κατάσταση της χώρας και να την οδηγήσει προς τα εμπρός. Ολα τα υπόλοιπα είναι διαχείριση του χρέους. Απαραίτητη μεν, αλλά τίποτε περισσότερο από διαχείριση της μιζέριας. Στην τελική απόφαση είναι αλήθεια ότι εξαλείφθηκε η αναφορά σε "ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ" που υπήρχε στο σχέδιο απόφασης, αλλά μόνο στην πράξη θα διαπιστώσουμε τι είδους ανάπτυξη εννοούν οι Ευρωπαίοι.

Η επιμήκυνση των δανείων, συνδυαζόμενη μάλιστα με τη μείωση επιτοκίων, σίγουρα συνιστά ανακούφιση για το παρόν, αφού μειώνει αισθητά τα τοκοχρεολύσια. Υποθηκεύει, όμως, το μέλλον της Ελλάδας για δεκαετίες. Παρατείνει για τριάντα-σαράντα χρόνια το καθεστώς της "δημοσιονομικής κατοχής", για το οποίο είχε κάνει λόγο στο Υπουργικό Συμβούλιο ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Επιπλέον, καθόλου μα καθόλου βέβαιο δεν είναι ότι η Ελλάδα μπορεί να αποπληρώνει και αυτά τα μειωμένα τοκοχρεολύσια, αν συνεχιστεί αυτή η εφιαλτική πολιτική λιτότητας που στραγγαλίζει κάθε δημιουργική οικονομική δραστηριότητα και βυθίζει εκατομμύρια Ελληνες σε απόγνωση.

Νέο Μνημόνιο λιτότητας θα επιπέσει επί των κεφαλών των Ελλήνων τον Οκτώβριο, συνοδεύοντας το νέο δάνειο από την ΕΕ και τους λοιπούς, επιμένουν οι πληροφορίες από τη Γερμανία και τη Γαλλία. Η εμφανής προσπάθεια υπεκφυγής του πρωθυπουργού και υπουργών από σχετικές ερωτήσεις υποδηλώνουν έμμεσα την αλήθεια των γερμανογαλλικών ισχυρισμών. Προφανώς ξέρουν και δεν το ομολογούν.

Υπέκυψε η κυβέρνηση Παπανδρέου και στο θέμα της παροχής δημόσιας περιουσίας ως εγγύησης για το νέο δάνειο. "Οπου απαιτείται θα γίνουν διευθετήσεις εμπράγματων εγγυήσεων για να καλύψουν τον κίνδυνο που προκύπτει για κράτη-μέλη της Ευρωζώνης από τις εγγυήσεις τους στον προσωρινό μηχανισμό στήριξης (EFSF)", αναφέρει ρητά το σημείο 9 της απόφασης της Συνόδου Κορυφής.

Απομόνωσαν την Ελλάδα και πάλι οι ηγέτες της Ευρωζώνης. Την ξεχώρισαν ακόμη και από την Ιρλανδία και την Πορτογαλία που έχουν τεθεί υπό καθεστώς Μνημονίου και τη χρησιμοποιούν, μόνη αυτή, ως πειραματόζωο για να μελετήσουν τις αντιδράσεις της χώρας μας στο νέο πακέτο "μέτρων σωτηρίας". Το λένε ευθέως: "Θέλουμε να κάνουμε καθαρό ότι η Ελλάδα απαιτεί μια εξαιρετική και μοναδική λύση"!

Είναι υποτιμητικός ο τρόπος διαχωρισμού, όπως τον κάνουν στο κείμενο της απόφασης της Συνόδου Κορυφής: "Ολες οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης επαναβεβαιώνουν επισήμως την άκαμπτη αποφασιστικότητά τους να τιμήσουν πλήρως τις δικές τους κυρίαρχες υπογραφές και όλες τις δεσμεύσεις τους για βιώσιμες δημοσιονομικές συνθήκες και δομικές μεταρρυθμίσεις", υπογραμμίζουν. Ολοι, δηλαδή, τιμούν την υπογραφή τους, πλην της ελληνικής κυβέρνησης.

Πηγή:  http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63245326  και

http://hassapis-peter.blogspot.com/2011/07/blog-post_405.html

Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ 40 ΕΧΤΙΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΤΗ ΔΙΕΛΥΣΕ

Αυτή είναι η τραγική για όλους τους Έλληνες πραγματικότητα, όσο ακραίο κι αν θεωρήσουν τον τίτλο πολλοί από την απέναντι ιδεολογική πλευρά του ποταμού που θα τον διαβάσουν.
Αυτή είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ.
Η τραγική για όλους μας πραγματικότητα.
Και αποκτά αυτή η τραγικότητα ακόμη μεγαλύτερο βάθος, γιατί συμπεριλαμβάνει και τις ζωές των παιδιών όλων των Ελλήνων πολιτών. Ακόμη και των αγέννητων…
Η Ελλάδα, μετά τη χρεοκοπία των Βρυξελλών, που επίσημα πλέον πανηγύρισε ο επικίνδυνος πρωθυπουργός της χώρας Γιώργος Παπανδρέου, μαζί με τον επίσης επικίνδυνο υπουργό της Πτώχευσης
Ευάγγελο Βενιζέλο, δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια.
Η Ελλάδα, η οποία διασύρθηκε όσο ποτέ τους τελευταίους είκοσι μήνες από τον ίδιο τον πρωθυπουργό της και την ανεύθυνη κυβέρνησή του.
Η Ελλάδα που βρίσκεται σήμερα σιδεροδέσμια του τοκογλυφικού κεφαλαίου, έφτασε μέχρις εδώ, εξαιτίας των ανεύθυνων χειρισμών όλων εκείνων των πολιτικών που ξεπήδησαν από τη λεγόμενη ‘γενιά του πολυτεχνείου’.
Τι να πει κανείς για την δραχμοφορούσα επίτροπο της χώρας μας στις Βρυξέλλες, την κυρία Μαρία Δαμανάκη, την κυρία που στα νιάτα της ξεσήκωνε τον ελληνικό λαό εναντίων του φασισμού των Συνταγματαρχών και που στο τέλος της τρίτης ηλικίας της και αφού έχει αλλάξει τρεις κομματικούς χώρους, βγάζοντας άναρθρες γεροντίστικες κραυγές περί δραχμής και άλλων τινών, τον τρομοκρατεί πίσω από τις σιδερόφραχτες πύλες του διεθνούς κεφαλαίου που εξυπηρετεί;
Τι να πει κανείς για τη συνομοταξία των πολιτικών τύπου Ανδρουλάκη, που από ίματζ μέικερ της κακιάς ώρας του Χαρίλαου Φλωράκη, έγιναν εξαπτέρυγα του ΔΝΤ;
Τι να πεις για τους Λαλιώτηδες, για Παπουτσήδες και τους λοιπούς συντρόφους, που γυάλιζαν επί δεκαετίες τις δερμάτινες πολυθρόνες των διάφορων υπουργικών θώκων από τους οποίους παρέλασαν δίχως ίχνος ντροπής;
Η διάλυση της Ελλάδας πραγματοποιήθηκε από τα πράσινα σοσιαλιστικά αρπακτικά!
Η κάποτε περήφανη μεσαία τάξη, εκτελέστηκε από τους κολλητούς της Εκσυγχρονιστικής Σημιτικής Λαίλαπας στη μεγάλη ΚΛΟΠΗ του χρηματιστηρίου.
Και ολοκληρώθηκε με τον πλήρη αφανισμό της, από την επικίνδυνη άγνοια της παιδικής χαράς του Γιώργου Παπανδρέου.
Η σωτηρία της πατρίδας, πλέον βρίσκεται στα χέρια της κεντροδεξιάς.
Ανήκει στην παράταξη που ίδρυσε ο εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής και σήμερα ηγείται από τον πολιτικό που τον εξέλεξε η βάση της παράταξης και θα μείνει στην ιστορία ως ο πολιτικός που θα δώσει ξανά πνοή στον ελληνισμό :
τον Αντώνη Σαμαρά.
Η σωτηρία της πατρίδας είναι πάνω από όλα.
Οι εκλογές είναι η μόνη λύση.

Αναστάσιος Καζαντζίδης
Μέλος Π.Ε. της Νέας Δημοκρατίας


Το διάβασα στο http://taxalia.blogspot.com/ και το αναδημοσιεύω γιατί διαφωνώ με τις γενικεύσεις!

Η μεταπολίτευση και το αίμα

Από το:  http://www.antinews.gr

Το αναδημοσιεύω διότι ο κ. Φαήλος Κρανιδιώτης με  
εκφράζει α π ό λ υ τ α  για μια ακόμη φορά!



Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Ήταν μια μακρινή εποχή χωρίς κινητά και διαδίκτυο. Στα χωριά τηλεόραση είχε το καφενείο κι αυτό όχι πάντα. Οι αγρότες δεν είχαν επιδοτήσεις και στα χωριά τα γαϊδουρομούλαρα και τ’ άλογα ήταν πιο πολλά από τα τρακτέρ. Οι γειτονιές μας ήταν όλο χωματόδρομοι κι αλάνες, κολυμπούσαμε στον Σκαραμαγκά, το Φάληρο και την Πειραϊκή κι οι μανάδες μας ακόμη ασβέστωναν τις μάντρες στις αυλές. Η Αστυνομία Πόλεων κι η Χωροφυλακή είχαν Harley Davidson Electra Glide με μοχλό ταχυτήτων αριστερά στο ρεζερβουάρ, τα περιπολικά ήταν αμερικάνικες μαούνες κι οι γκόμενες φορούσαν μίνι και τεριλέν παντελόνι καμπάνα.
Ο Συνταγματάρχης Βαρτάνης θριάμβευε στον «Άγνωστο Πόλεμο», ο «Lone Ranger» πάντοτε κάλπαζε προς τον βράχο καβάλα στον Σίλβερ  κι εγώ γούσταρα την Μπέτυ Λιβανού αλλά δεν μου ΄δινε σημασία, γιατί τα ‘χε με τον Μαστοράκη. Τα Σάββατα στην ΥΕΝΕΔ έδειχνε ταυρομαχίες κι εμείς γουστάραμε τον «Μάνιξ», τις «Επικίνδυνες Αποστολές» και την «Χαβάϊ 5-0». Μετά βλέπαμε κι «Εν τούτω Νίκα», όπου βγήκε ο εκατόνταρχος με το σπαθί στο ένα χέρι και ρολόϊ Σέϊκο στο άλλο.
Το σουξέ του καλοκαιριού ήταν το «Άσπρα θα φορέσω» με τον Γιάννη Καλαντζή σε στίχους του Πυθαγόρα (http://www.youtube.com/watch?v=CUxNR33tZxM&feature=related), που μου ‘χε κολλήσει και το τραγουδούσα συνέχεια.
Είναι η πιο έντονη ανάμνηση της παιδικής μου ηλικίας. Οι γονείς μου μ’ είχαν στείλει στο Μαυρομμάτι να περάσω, όπως κάθε Καλοκαίρι, όλες τις σχολικές διακοπές με τον παππού. Εννιά χρονών. Ο αδερφός μου είχε πάει ταξίδι στας Ευρώπας. Παρέα στον μπάρμπα μας, που είχε νταλίκα διεθνών μεταφορών, για να δει από το τριαξονικό τα πράσινα λειβάδια της Βαυαρίας και τον Μέλανα Δρυμό. Τουρισμός με συνοδεία 30 τόννους καρπούζια.

Εκείνο το πρωϊ πήγαμε οι δυο συνονόματοι στο πηγάδι να ποτίσουμε τα μουλάρια και το γαϊδούρι. Εγώ καβάλα στην Ψάρα, την αγαπημένη μου, γιατί είχε πάρει πιο πολλά από την αλογίσια πλευρά της κι ήταν πιο όμορφη. Ο παππούς δεν είχε ούτε ραδιόφωνο και στην μικρή αγροικία του ελαιώνα πέντε χιλιόμετρα από το σπίτι στο χωριό, σε μια πλαγιά που έβλεπε στην Κωπαΐδα, δεν είχε ούτε ρεύμα.
Στο πηγάδι ήρθε ένας γέρος χωριανός να ποτίσει κι αυτός τ’ άλογο του κι άρχισε να λέει στον παππού με ένταση κάτι στ΄αρβανίτικα. Ανάμεσα στις τραχιές εκφράσεις της διαλέκτου άκουγα λέξεις στην νεοελληνική, «Τούρκοι», «Κύπρος», «απόβαση», «πόλεμος», «βομβαρδισμοί». Ο χωριανός έφυγε κι ο παλιός στρατιώτης της Στρατιάς της Μικράς Ασίας, ο πολυβολητής που τον έμαθε να διαβάζει ο Λοχαγός του στα χαρακώματα του Εσκή Σεχήρ και του Σαγγάριου, μου εξήγησε τι συνέβαινε. Ήταν το πρωΐ της 20^ης Ιουλίου….
Χίλια μίλια μακριά ο Διοικητής του 251 Τ.Π., ο Αντισυνταγματάρχης (ΠΖ) Παύλος Κουρούπης από τα Δεντρά Μεσσηνίας, είχε αρχίσει από τα ξημερώματα τον επικό του αγώνα στο Πέντε Μίλι της Κερύνειας. Με αναλογία σε βάρος του 7 προς 1  άντεξε από τις 5.00 το πρωί της 20ης Ιουλίου έως τις 14.30 το απόγευμα της 22ας καθηλώνοντας 3.500 Τούρκους.
Ο Διοικητής του 50^ου Συντάγματος Πεζικού του Τουρκικού Στρατού, της αιχμής του δόρατος της εισβολής, ο Συνταγματάρχης Καραογλάνογλου σκοτώθηκε κι οι Τούρκοι περιδεείς ασφυκτιούσαν σ’ ένα ελάχιστο προγεφύρωμα με κίνδυνο ολικής καταστροφής.
Την τρίτη μέρα όμως οι Τούρκοι με πλήρη αεροπορική υπεροχή, με βόμβες ναπάλμ να κάνουν ολοκαύτωμα τις θέσεις της Εθνικής Φρουράς, αποβίβασαν ακόμη περισσότερα άρματα. Τα εγγλέζικα λιανοντούφεκα του Β΄ΠΠ και τα οπλοπολυβόλα Μπρεν, και τα τρία σαράβαλα Τ-34, άρματα γκαζοντενεκέδες εποχής Στάλιγκραντ, που στα χέρια των Εθνοφρουρών του Κουρούπη πετσόκοψαν τους Μεχμετζίκ και σκότωσαν τον Διοικητή τους, δεν μπόρεσαν να σταματήσουν τα τανκς Μ-47. Ο καλός και γενναίος Κουρούπης πολέμησε αβοήθητος δυόμιση μέρες και νύχτες. Η τελευταία του εικόνα ήταν το μεσημέρι της 22^ας Ιουλίου να μάχεται στην πρώτη γραμμή ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά πολυβόλων. Πεζός, έχοντας στο πλάϊ του μόνο τον ασυρματιστή του Μιχαλάκη Κονναρή από την Τριμίκλινη. Χάθηκαν και οι δύο…
Ο Παύλος Κουρούπης θα γινόταν Μιλτιάδης. Πολέμησε μόνος, αβοήθητος και προδομένος από τους γαλονάδες των Αθηνών και της Λευκωσίας, με συντροφιά τους αμούστακους Εθνοφρουρούς του κι έγινε Λεωνίδας.
Σ’ ένα βρωμερό υπόγειο, σε μια μαύρη πλάκα πρέπει να γράψουμε ανάποδα τα ονόματα του Ιωαννίδη, του Μπονάνου και της παρέας τους και κάθε χρόνο τέτοια μέρα να μαζεύουμε σάλιο για τις νενομισμένες τιμές.
Οι εν Αθήναις επίορκοι με την αδράνεια τους άφησαν τον Αττίλα να ολοκληρώσει το έργο του. Δεν πολέμησαν. Η Μάνα δεν έριξε ούτε μια ντουφεκιά για την Κόρη.
Οι λοκατζήδες του Παπαμελετίου και η απολυόμενη σειρά της ΕΛΔΥΚ, που απαίτησε από τον Χανδρινό, κυβερνήτη του «ΛΕΣΒΟΣ», να επιστρέψει στην Πάφο για να πολεμήσουν με την μονάδα τους, ήταν οι μόνες ενισχύσεις από την Ελλάδα και πολέμησαν γενναία. Στον Έβρο και το Αιγαίο άκρα του τάφου σιωπή. Οι Τούρκοι έσφαζαν, έκαιγαν και βίαζαν στην Κύπρο κι οι Αρχηγοί των Όπλων, μ’ επικεφαλής τον Γκιζίκη, ήδη «πολιτεύονταν». Μιάμιση μέρα μετά τον χαμό του Κουρούπη κι ενώ παρόμοιες ιστορίες ολοκαυτώματος γίνονταν σε όλες τις μάχες της Κύπρου, το νταραβέρι των γαλονάδων ολοκληρώθηκε. Η αποστολή εξετελέσθη, οι Τούρκοι πάτησαν γερά πόδι στην Κύπρο κι οι πολιτικοί παρέλαβαν από τον Γκιζίκη.

Κι αφού «πανηγυρίσαμε» την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, αφού οι Αρχηγοί των Όπλων κι ορισμένοι άλλοι δεν ντουφεκίστηκαν αλλά αποστρατεύτηκαν εν τιμή, έγινε κι ο δεύτερος «Αττίλας». Κι άλλο αίμα, ηρωϊσμοί αλλά κι ατίμωση. Ο Μανώλης Μπικάκης, από την Ασή Γωνιά με το ΠΑΟ του στον ανώνυμο λόφο δίπλα από την αντιπροσωπεία της Ford, σταμάτησε μόνος, ένας (1), την προέλαση ολόκληρης μονάδας αρμάτων και πεζικού, γλύτωσε ολόκληρη συνοικία της Λευκωσίας από την κατάληψη, χιλιάδες ζωές και περιουσίες. Οι Τούρκοι όμως τελικά πήραν το 40%, «η Κύπρος είναι μακριά» είπαν τα επίσημα χείλη κι άρχισε η εποχή της Μεταπολίτευσης.
Τα σουξέ άλλαξαν. Πάει η «Κυρά Γιώργαινα», κι ο «Σταμούλης ο Λοχίας». Αρχίσανε τα προοδευτικά εμβατήρια. Σε μια νύχτα γίνανε όλοι αντιστασιακοί. Όλες οι παραφυάδες της αριστεροσύνης θέριεψαν. Αν δεν ήσουν συνοικιακός Τσε Γκεβάρα, ούτε γκόμενα δεν έβγαζες.
Τότε, σε αυτό το Άγος και στην ατιμωρησία του, μπήκαν τα σάπια θεμέλια της μεταπολιτευτικής παράγκας, της σημερινής κατάντιας. Γιατί δεν υπήρξε Νέμεση, δεν υπήρξε Γουδί κι η κοινωνία πήρε το βουβό μήνυμα ότι μπορείς ακόμη και την Κύπρο να πουλήσεις και να γλυτώσεις. Βλέπετε τότε δεν υπήρξε Μαύρος Καβαλάρης…
Η δεξίωση του Προέδρου κάθε χρόνο μου θυμίζει εκείνο το Καλοκαίρι. Δεν ρώτησα ποτέ κανέναν που πήγε. Άραγε, όπως περιφέρονται στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου με το ποτήρι το κρασί και την χαρτοπετσέτα στο χέρι, ένοιωσαν ποτέ σε καμιά γουλιά την ταγγίλα του αίματος 37 πια χρόνων;

Πόσο ακόμα θα αντέξουμε μέχρι να ξεσηκωθούμε και να πάρουμε με τις πέτρες τους κοντραμπατζήδες*;

 Το διάβασα στο http://olympia.gr/

Οι πληροφορίες για τα έργα και τις ημέρες της θλιβερής ολιγαρχίας που μας κυβερνά έρχονται στην επιφάνεια με τόσο καταιγιστικό ρυθμό που δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε τη σούμα…Από τα ατελείωτα ψέματα του πιο επικίνδυνου και μοιραίου Πρωθυπουργού που πέρασε ποτέ από το τιμόνι της Ελλάδας, περάσαμε στις συγκλονιστικές αποκαλύψεις για τις μπίζνες των εταιρειών της Πρωθυπουργικής οικογένειας που σχετίζονται άμεσα με την χρεοκοπία της χώρας και το ξεπούλημά της στους διεθνείς κερδοσκόπους. εδώ
Όσο για τον θίασο Υπουργών, Βουλευτών, Δημάρχων και κομπάρσων που πλαισιώνει τον ατάλαντο πρωταγωνιστή, δεν μπορεί να αντισταθεί στο εμφανέστατο σχέδιο προδοσίας, γιατί τα μέλη του έχουν τις δικές τους μπίζνες να φροντίσουν. Ο ένας αντιπρόεδρος, η παλιά ευτραφής και καλοζωισμένη καραβάνα, έχει πολλές προσκλήσεις από διάφορα χλιδάτα θέρετρα και εκθέσεις του εσωτερικού και του εξωτερικού (όπως το πρόσφατο πολυτελές τριήμερο της Ιταλίας με λεφτά του Υπ. Πολιτισμού, δηλαδή δικά μας) στις οποίες παρεβρίσκεται με σκοπό -καταρχήν- την προσωπική του απόλαυση αλλά και το μοναδικό πολιτικό έργο που του έχει ανατεθεί που δεν είναι άλλο από την δυσφήμιση του ελληνικού λαού εδώ.
Ο έτερος και νεόκοπος ευτραφής αντιπρόεδρος, έχει να παίξει τσαντοπόλεμο και τσιγκολελέτα με τους ξένους δεσμοφύλακές μας, όπως είδαμε σε πρόσφατες φωτογραφίες, να μιλήσει με την Χίλαρι για τα δώρα που θα… τους φέρουν πιο κοντά, όπως ο χρυσός και τα πετρέλαια και να κάνει καμιά εκατοστή δηλώσεις προς τους ιθαγενείς (εμάς δηλαδή) γεμάτες κουραστικές και ακαταλαβίστικες μπαρούφες.
Ο πρίγκηψ Γερουλάνος πάλι έχει να φροντίσει τα οικονομικά της δικής του οικογένειας (Βλ. Μουσείο Μπενάκη) εδώ, τα του μεγάλου τζαμιού στην Αθήνα, αλλά και τις αναστηλώσεις των οθωμανικών λουτρών και μνημείων
Ποιός άλλος μένει….Η Μπιρμπίλω τακτοποιήθηκε και αυτή εις τας Ευρώπας και τώρα έχει να φροντίσει τις μετακομίσεις στο εξωτερικό και να κάνει συνεντεύξεις στο υπηρετικό προσωπικό που θα της παρασχεθεί (με τα λεφτά μας εννοείται), οπότε ποσώς την ενδιαφέρει και αυτήν τι θα απογίνει η χώρα και ο λαός.
Η Διαμαντοπούλου επίσης δεν μπορεί να αντιδράσει γιατί είναι πνιγμένη στη δουλειά. Έχει να φροντίσει 250 προσλήψεις ιεροδιδασκάλων που θα διδάξουν το κοράνι στη Θράκη, να κοιτάξει μήπως απέμεινε τίποτα στην ελληνική ιστορία που διδάσκονται τα παιδιά μας το οποίο να παραπέμπει στον ορισμό του ”έθνους” ή της ”δημοκρατίας” προκειμένου να το αφαιρέσει άμεσα και φυσικά να διαλύσει το δημόσιο Πανεπιστήμιο.
Ο Δρούτσας πάλι εκτός από το αχαλίνωτο shopping-therapy εδώ, έχει να δει και το θέμα του ψεύτικου διδακτορικού του από το πανεπιστήμιο με το βαρύγδουπο όνομα «Forschungsinstitut für Europafragen der Wirtschaftsuniversität Wien», το οποίο πανεπιστήμιο όμως…δεν γνωρίζει ότι τον έχει …καθηγητήεδώ και βεβαίως να τακτοποιηθεί και στις Βρυξέλλες…
Ο βουλευτής Σήφης Βαλυράκης έχει και αυτός τις δικές του έγνοιες μετά από τις αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών και το ηθικό ζήτημα που προκύπτει σχετικά με την εταιρεία Brodyn της οποίας είναι μέτοχος μαζί με τα παιδιά του και η οποία παρέχει υπηρεσίες στον ΟΠΑΠ εδώ και 25 χρόνια , συμπεριλαμβανομένου και του διαστήματος 1985-1988, κατά το οποίο ο Σήφης Βαλυράκης διετέλεσε υφυπουργός Αθλητισμού, χωρίς να φέρεται επισήμως ως εταίρος του «οικογενειακού ομίλου» Brodyn….(enet.gr)
Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ’- Καμίνης, βάζει μια υπογραφή να γίνουν τα τζαμιά στην Αθήνα, βάζει άλλη μια υπογραφή υπέρ του νομοσχεδίου του υπουργείου Παιδείας, το οποίο κατεδαφίζει το δημόσιο ακαδημαϊκό Πανεπιστήμιο αλλά το μυαλό του είναι σε πιο σοβαρά πράγματα όπως η μήνυση που έκανε ο ίδιος στο ….Δημόσιο γιατί όταν ήταν Συνήγορος του Πολίτη δεν του αναγνώρισαν αποδοχές ίσες με του προέδρου του Νομικου Συμβουλίου του Κράτους και ζητάει αναδρομικά…μόλις 300.000 ευρωπουλάκια.
Ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, είναι πάρα πολύ απασχολημένος με την καινούρια παρτίδα ληγμένων χημικών που θα κοστίσει μόλις 1.000.000 ευρώ, παραγγελία στην οποία προχώρησαν μετά την διαπίστωση ότι οι διαδηλωτές είναι σαν τις κατσαρίδες, δηλαδή προσαρμόζονται στα δηλητήρια και γίνονται ανθεκτικοί, συνεπώς έπρεπε να βρει και να παραγγείλει κάτι πιο δραστικό. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, η χώρα εισαγωγής των νέων δολοφονικών αερίων είναι η ….φίλη μας η Γερμανία. Μα πόσα καλά μας έχει κάνει αυτή η χώρα πια…. Επίσης έχει να ετοιμάσει τη δήλωση Νο 2345 για την προστασία των πολιτών και να μας δείξει τη μακέτα Νο 35 που έχει ετοιμαστεί για τον φράχτη του Έβρου. Έχει ακόμα να φροντίσει για την πρόσληψη άλλων 45 αστυνομικών να τον φυλάνε, καθώς οι 45 που ήδη έχει δεν κρίνονται αρκετοί για να φυλάξουν μια πολιτική προσωπικότητα του δικού του μεγέθους.
Για το τέλος αφήσαμε τον βαψομαλλιά πρώην τσάρο της οικονομίας (Αλήθεια, η οικονομία το ξέρει ότι αυτός είναι Τσάρος της;;;), ο οποίος έχει να κάνει πολλά πράγματα: Έχει να βρει νοικάρη για το εξοχικό στη Σέριφο με 6.500 ευρώ τη βδομάδα, ναι…καλά το διαβάσατε, 6.500 ευρώ τη βδομάδα είναι τα χρήματα που λαμβάνει ο τσάρος από το συγκεκριμένο σπίτι, να δει τι θα κάνει με το νέο σκάνδαλο της πολυτελούς πισίνας του εν λόγω σπιτιού, την οποία δήλωνε ως …ΥΔΑΤΟΣΥΛΛΕΚΤΗ αφού δεν επιτρεπόταν η πισίνα στο συγκεκριμένο μέρος. Επίσης πρέπει να δει τι θα κάνει με το αυθαίρετο της μάνας του, το οποίο είναι μέσα σε δασική περιοχή και έσκασε τώρα και αυτό σε μια περίοδο που τον έκαναν Υπουργό Περιβάλλοντος και όσο να’ναι έχουν πάρει φωτιά τα μπατζάκια του από την ξεφτίλα όλων των παραβάσεων και των παρανομιών που έχει κάνει και βγαίνουν μια μια στη φόρα. Από τα τρεχάματα θα αφήσει άβαφη και τη ρίζα ο φουκαράς…
Το ερώτημα είναι για πόσο ακόμα θα τους ανεχόμαστε και θα τους αφήνουμε να κάνουν πλιάτσικο στη χώρα και τις ζωές μας;;;
agiovasilema
*κοντραμπατζήδες= λαθρέμποροι που δρούσαν στη Μεσόγειο και ειδικά στο Αιγαίο.
(Λέμε κοντραμπατζήδες και όχι κοντραμπατζής, γιατί η ”δουλειά” απαιτούσε πολλούς μαζί, καλή ώρα όπως τώρα…. )
http://agiovasilema.blogspot.com/2011/07/blog-post_21.html#more

Οι ρίζες της σημερινής μας οικονομικής χρεοκοπίας βρίσκονται στο μαύρο καλοκαίρι της Κυπριακής Τραγωδίας του 1974

  Από το φιλικό Blog    http://www.istorikathemata.com/

 To διάβασα, το βρήκα ενδιαφέρον και το προτείνω!

Kίμωνος, του Αθηναίου (γραμμένο αποκλειστικά για το http://www.istorikathemata.com/) 

Η μεταπολιτευτική δημοκρατία γεννήθηκε πάνω στα ερείπια μιας μεγάλης εθνικής καταστροφής, την οποία ξεπερνά σε σημασία μόνο ο ξεριζωμός του Ελληνισμού της Ιωνίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης. Οι μέρες που διάγουμε σηματοδοτούν την οριστική κατάρρευση της μεταπολίτευσης, υπό το βάρος της οικονομικής χρεωκοπίας της χώρας.  Όμως, πολύ πριν χρεωκοπήσει οικονομικά, η μεταπολιτευτική μας δημοκρατία είχε χρεωκοπήσει ηθικά.  Η σημερινή της κατάρρευση, μέσα σε μία ατμόσφαιρα σήψης, αποσύνθεσης και ηθικής παρακμής, ήταν  προδιαγεγραμμένη και έχει σε μεγάλο βαθμό τις ρίζες της σε εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1974. Την προδίκασε η αδυναμία της, ή ακριβέστερα η συνειδητή της άρνηση, να αποκαθάρει το άγος του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής και να αποδώσει δικαιοσύνη για  την Κυπριακή Τραγωδία. Τιμωρώντας όσους άνοιξαν την Κερκόπορτα στο Πεντεμίλι της Κυρήνειας και τιμώντας όσους προέταξαν τα στήθη τους, υπερασπιζόμενοι τέσσερις χιλιάδες χρόνια ελληνικής ιστορίας στο νησί του Ευαγόρα.

Δεν υπάρχει τίποτα το μεταφυσικό σε αυτή τη διαπίστωση. Ούτε η μοίρα της ελλαδικής κοινωνίας το είχε γραμμένο – για όσους την θεωρούν πλοηγό της ζωής, ούτε ο Θεός μας τιμώρησε – για όσους πιστεύουν στην ύπαρξή Του. Απλά, η ηθική συγκρότηση μιας κοινωνίας, αποτελεί ασφαλή οδηγό και πρόκριμα για την κατάληξή της. Μία κοινωνία που ανέχτηκε τον ενταφιασμό της διερεύνησης των ευθυνών για μία τέτοια εθνική καταστροφή, ήταν θέμα χρόνου να συναντήσει την επόμενη. Τριάντα πέντε (και κάτι) χρόνια μετά, είναι ασήμαντος ιστορικός χρόνος. Θα μπορούσε να είχε συμβεί αργότερα, ή και νωρίτερα, ήταν όμως νομοτελειακό πως η κατάρρευση θα ερχόταν. Τα συμπτώματα της Ύβρεως που διαπράχθηκε ήσαν πολλά και εξόφθαλμα αλλά και το δέλεαρ που έπεισε το κοινωνικό σώμα να ανεχθεί τη συγκάλυψη, κι αυτό ήταν ευδιάκριτο.

Η Ύβρις υπήρξε τεράστια, ανήκουστη. Κανείς δεν τιμωρήθηκε για την ανείπωτη Τραγωδία! Οι στρατηγοί, ναύαρχοι, πτέραρχοι, και ό,τι άλλο τέλος πάντων ήταν τότε, που σχεδίασαν και εκτέλεσαν το πραξικόπημα της 15^ης Ιουλίου (ή δεν έκαναν τίποτα για να το εμποδίσουν, αρκούμενοι στο να μιλούν με τους Αμερικανούς και τον ξένο «παράγοντα»), έζησαν – ή ζουν ακόμα – εν τιμή, απολαμβάνοντας τίτλους, συντάξεις και προνόμια. Όσοι ολιγώρησαν μπροστά στον εισβολέα (ενώ ίσως είχαν αποδειχθεί «λιοντάρια» στο πραξικόπημα), δεν ελέγχθηκαν ποτέ. O θλιβερός θίασος που υποδυόταν την «ελληνική κυβέρνηση» κατά το πραξικόπημα και την πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής, δεν αντιμετώπισε ποτέ τη δικαιοσύνη. Οι πολιτικοί άνδρες που ανέλαβαν τα ηνία στις 23 Ιουλίου, δεν έδωσαν ποτέ εξηγήσεις για όσα έκαναν ή, το κυριότερο, παρέλειψαν να κάνουν, για να υπερασπιστούν την μεγαλόνησο από την ολοφάνερα επικείμενη δεύτερη φάση των επιχειρήσεων.

Απεναντίας, όσοι ρίχτηκαν στις 20 Ιουλίου στον αγώνα, με το πάθος που πραγματικά ταίριαζε σε όσους αξιώθηκαν τέτοια τιμή, υβρίστηκαν, συκοφαντήθηκαν και αφέθηκαν ανενδοίαστα στη λήθη, στην αδιαφορία και στην απαξίωση. Και όσοι από αυτούς είχαν την ατυχία να απωλέσουν τη σωματική τους αρτιμέλεια ή την ψυχική και σωματική τους υγεία, υπέστησαν απίστευτους εξευτελισμούς από τη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία. Οι νεκροί, οι τραυματίες, οι αγνοούμενοι,  οι πρόσφυγες, τα ορφανά, οι κακοποιημένες γυναίκες της εισβολής, αφέθηκαν να ξεχαστούν. Τι τύχη είχε μία δημοκρατία που διαπράττει τέτοια ανομία; Δεν ήταν φανερό πού θα κατέληγε;

Η Κυπριακή Τραγωδία του 1974 δεν είναι όμως ένα οποιοδήποτε γεγονός. Πρόκειται για μία πολιτικο-στρατιωτική ήττα που σημαδεύει ανεξίτηλα την Ιστορία του Έθνους και υποθηκεύει το μέλλον του Ελληνισμού σε μία πανάρχαια κοιτίδα του.  Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που αρνείται να διερευνήσει τα αίτια ενός τέτοιου εφιάλτη, επικαλούμενη πως θα διαταραχθούν οι σχέσεις της χώρας με τον «ξένο παράγοντα»; Τι είδους κοινωνία είναι αυτή που ανέχεται, λιγότερο από δεκαπέντε χρόνια μετά την τραγωδία, υποκριτικό «άνοιγμα» του φακέλου της Κύπρου για να εξυπηρετηθούν εκλογικές σκοπιμότητες της στιγμής; Δεν της αξίζει να καταρρεύσει μέσα στη γενική καταισχύνη; Μία δημοκρατία που αφήνει άταφους και λησμονημένους τους ήρωές της και ατιμώρητους τους υπεύθυνους μίας ιστορικής καταστροφής, επειδή «…ανακύπτει κίνδυνος να προκύψουν γεγονότα ικανά να διαταράξουν τας διεθνείς σχέσεις της Ελλάδος μετ’ άλλων κρατών…», δεν έχει προδιαγράψει το μέλλον της; Δεν ήταν φανερό πως η κοινωνία της θα άκουγε κάποτε  έναν gauleiter από την Εσπερία να δηλώνει ωμά πως «η εθνική κυριαρχία των Ελλήνων θα περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό»;

Ξέρω πως πολλοί θα καγχάσουν με όσα υποστηρίζει αυτό το σημείωμα. «Τι σχέση έχει», θα πούν, «η οικονομική μας χρεωκοπία, με τα όσα έγιναν το καλοκαίρι του 1974»; “It’s the economy stupid!”, θα φωνάξουν οι γιάπηδες του LSE και του Harvard. Ποιά Κύπρος; Εδώ μιλάμε για ΑΕΠ, spreads, CDS, το διογκωμένο δημόσιο, τα swaps,  τι είναι αυτά που μας λές;  Πικρό και παγωμένο θα είναι όμως το γέλιο τους. Γιατί όλοι ξέρουμε πως μία κοινωνία χρεωκοπεί οριστικά, μόνο όταν διαλυθεί το σύστημα αξιών της. Αυτό είναι που της επιτρέπει να σταθεί όρθια και να αντέξει φυσικές και οικονομικές καταστροφές, πολέμους, αναποδιές και δυστυχίες. Η ελλαδική κοινωνία υπονόμευσε το σύστημα αξιών της, όταν απέστρεψε το πρόσωπο από την κυπριακή τραγωδία, για να κυνηγήσει την επίπλαστη οικονομική ευμάρεια της μεταπολίτευσης. Και τώρα είναι γονατισμένη και ανίκανη να αντιδράσει. Θα στοιχημάτιζε κανείς, έστω και μία πεντάρα, πως η ελλαδική κοινωνία έχει τη δύναμη να αντέξει μία πτώχευση; Γιατί, το δίλημμα του αν μπορεί να αντέξει κάτι πιο επώδυνο (όπως π.χ. την ανάγκη να υπερασπιστεί ενόπλως την ανεξαρτησία και την ακεραιότητά της), αρνούμαι ακόμη και να το εκφέρω ....

Πιστεύω πως η προσπάθεια που έκανε η κοινωνία μας να αποστρέψει το πρόσωπο από (τις ευθύνες της και το χρέος της προς) την Κύπρο, οδήγησε σε  καταστάσεις περίεργες. Η πολιτική μας ηγεσία, γιορτάζει κάθε χρόνο στις 24 Ιουλίου την επάνοδο της Δημοκρατίας, με μία glamorous (παλαιότερα τουλάχιστον) δεξίωση της Προεδρίας. Η δεξίωση αυτή και ο χρόνος τέλεσής της, ενσαρκώνει την τραγωδία που ανεπίγνωστα μάλλον, έζησε η δική μου γενιά – η γενιά της μεταπολίτευσης, των σημερινών πενηντάρηδων. Ποτέ δεν κατάφερα να συνέλθω από την διαπίστωση πως  την ώρα εκείνη, της 23^ης Ιουλίου του 1974, που εγώ ανέμιζα μία σημαία στην Αθήνα πανηγυρίζοντας για την κατάρρευση της δικτατορίας, κάποια παιδιά της γειτονιάς μου, της πόλης μου, του συγγενικού μου κύκλου, της διπλανής πόρτας τελικά, πέθαιναν μαχόμενοι στην Κυπριακή Γή, σε μία μάχη αισχρά προδομένη.

Την ίδια ακριβώς ώρα που εγώ ανέμιζα τη σημαία και όλοι γύρω μου πανηγύριζαν, στην Κύπρο, η ΕΛΔΥΚ υπερασπιζόταν το στρατόπεδό της και τα όπλα της έπαιρναν φωτιά. Η ελλαδίτικη Α’ Μοίρα Καταδρομών έθαβε 30 καρβουνιασμένα παλικάρια, θύματα της γελοιότητας αυτών που δεν λογοδότησαν ποτέ, και έπαιρνε θέση για τη μάχη που κράτησε ελεύθερο το αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Η 33^η Μοίρα Καταδρομών είχε παραδώσει στην αγκαλιά του Πενταδάκτυλου τον Ταγματάρχη Κατσάνη και στην Αθανασία τους 120 αξιωματικούς και καταδρομείς της που προσπάθησαν να κλείσουν με τα κορμιά τους το ρήγμα της Κυρήνειας, από όπου έμπαινε σιδερόφρακτος πια ο Αττίλας. Η 31^η Μοίρα Καταδρομών αγρυπνούσε φυλάγοντας τη ρημαγμένη Κυπριακή Γή, ανασταίνοντας με τη λαμπρή της δράση από τον Πενταδάκτυλο ως το Πυρόι, το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων του Πλαστήρα. Και η Δόξα μελετούσε το ανάστημα του Παύλου Κουρούπη, του Ελευθέριου Τσομάκη και των λαμπρών συμμαχητών τους, που διάλεξαν να στοιχειώσουν την Κυρήνεια με τη θυσία τους, παρά να φύγουν. Εμείς όμως στην Αθήνα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, τίποτα από αυτά δεν γνωρίζαμε και τίποτα από αυτά δεν φαινόταν να μας νοιάζει. Το πανηγύρι της Μεταπολίτευσης, μόλις είχε ξεκινήσει. Δεν το σταματούσε ούτε η κλαγγή των όπλων, ούτε ο ορυμαγδός της μάχης από τη μαρτυρική Κύπρο. Δεν το σταμάτησε ούτε ο Αττίλας ΙΙ. Μόνο τώρα πια σταματάει, μάλλον με τον τρόπο που του άξιζε ....

Θα πρότεινα στο σημείο αυτό, πριν αποτιμήσει ο αναγνώστης τα όσα έγραψα σε αυτό το σημείωμα, να κάνει λίγο ακόμα υπομονή, και να γυρίσει τη ματιά του 80 χρόνια πίσω, για να κάνει μία σύγκριση. Για να σκεφτεί, αν ο ισχυρισμός του σημειώματος αυτού πως η ρίζα της χρεωκοπίας βρίσκεται στην απροθυμία της ελλαδικής κοινωνίας να αποκαθάρει το άγος του 1974, έχει κάποια βάση. Το Σεπτέμβρη του 1922, φαινόταν να καταρρέει όχι μόνο η «Μεγάλη Ιδέα» αλλά ολόκληρο το Ελληνικό Κράτος. Τελείωνε με το χειρότερο δυνατό τρόπο μία πολεμική περιπέτεια δέκα ετών.  O διπλασιασμός της εδαφικής έκτασης της χώρας (1912-13) κινδύνευε να εξανεμιστεί από την οδυνηρή ήττα στη Μικρά Ασία, που έθετε σε κίνδυνο την ύπαρξη του Έθνους. Τα πάντα κατέρρεαν. Τα θλιβερά απομεινάρια μιας ένδοξης Στρατιάς διέρρεαν σε αποσύνθεση, μαζί με πλήθη προσφύγων που ετοιμάζονταν να περάσουν το Αιγαίο και να έλθουν στην ηπειρωτική Ελλάδα.

Ας κάνει τώρα ο αναγνώστης ένα μικρό χρονικό άλμα: μόλις 18 χρόνια μετά, και μάλιστα ύστερα από μία περίοδο ανώμαλου πολιτικού βίου και αλλεπάλληλων στρατιωτικών κινημάτων,  μία επίσημη χρεωκοπία (1932) και μία τετράχρονη δικτατορία, το ίδιο Έθνος έγραφε την εποποιία του ’40, γονατίζοντας κυριολεκτικά (τη μία) και ηθικά (την άλλη), δύο αυτοκρατορίες της εποχής. Πώς επετεύχθη αυτό; Θα είχε συμβεί αν δεν είχε αποκαθαρθεί το άγος της Μικρασιατικής Καταστροφής με την δίκη και την εκτέλεση των 6; Θα είχε καταφέρει χωρίς αυτή την κάθαρση, η ηγεσία της εποχής, να συγκροτήσει τη Στρατιά του Έβρου και να επιτύχει τους όρους της Λωζάνης; Θα είχε σταθεί όρθιο το Έθνος; Αμφίβολο. Του «Έθνους η ειμαρμένη» απαίτησε Κάθαρση. Τιμωρία. Για κάποιους ίσως άδικα, αλλά δεν γινόταν αλλιώς.

Ας συγκρίνει λοιπόν τώρα ο αναγνώστης, το τότε και το σήμερα. Η φτωχή, ηττημένη, ταπεινωμένη Ελλάδα του 1922, μετά την Κάθαρση της Μικρασιατικής Τραγωδίας στάθηκε στα πόδια της και ανάγκασε 18 χρόνια μετά όλη την οικουμένη να υποκλιθεί στο μεγαλείο της ελληνικής ψυχής. Αντίθετα, η ευημερούσα Ελλάδα του 1974, «ταϊστηκε»  με «δημοκρατία», «σοσιαλισμό» και «οικονομική ανάπτυξη», και  αγνόησε  την ιστορική αναγκαιότητα και την αδήριτη εσωτερική ανάγκη του κοινωνικού σώματος  για τιμωρία των ενόχων της Κυπριακής Τραγωδίας. Τριάντα επτά χρόνια μετά, και αφού είδε να περνά μπροστά της τόσος πλούτος όσος ίσως δεν είχε εμφανιστεί σε καμμία άλλη περίοδο του ελεύθερου βίου της, η Ελλαδική κοινωνία καταρρέει παταγωδώς. Καταρρέει, βασανιστικά και εξευτελιστικά, περίγελως των Εθνών της Γης. Μη έχοντας ηθική πυξίδα, εκμαυλισμένη και αποπροσανατολισμένη, διαλύεται αδυνατώντας να βρεί στήριγμα στην εθελόδουλη μεταπολιτευτική πολιτική elite, αλλά και στη γελοία, νεο-πλουτίστικη οικονομική elite (της οποίας οι «εκλεκτοί», κάποτε διασκέδαζαν εκτοξεύοντας αλλήλοις αστακούς, σε εκείνα τα «υπέροχα» καλοκαιρινά μυκονιάτικα parties της περιόδου του Χρηματιστηρίου, έξοχα δείγματα της αισθητικής μιας μεταπολίτευσης που οικοδομήθηκε πάνω στα ερείπια του Κυπριακού Ελληνισμού).

Μετά από αυτή την ιστορική αντίστιξη, ας καγχάσει όποιος θέλει για το περιεχόμενο αυτού του άρθρου. Αν μπορεί, φυσικά.  Οι σκιές του Κυπριακού καλοκαιριού του 1974, και το βλέμμα εκείνου του αγοριού μπροστά στον τοίχο που κραυγάζει μέσα στην εκκωφαντική σιωπή της φωτογραφίας «Κανένας  δεν ξεχνά, Τίποτα δεν ξεχνιέται!» θα στοιχειώνουν για πάντα τις μέρες μας.  Η Κύπρος τιμωρεί διαχρονικά και αυτούς που «εμήδισαν», και αυτούς που την ξέχασαν. Μάλλον, δεν θα καταφέρουμε να μάθουμε με σιγουριά αν κάποιοι «εμήδισαν», απλά το υποπτευόμαστε. Σίγουρα όμως, η ελλαδική κοινωνία επέλεξε να ξεχάσει. Αλλά, όπως μαρτυρά ο σοφός λαός, όπως στρώνει κανείς, έτσι κοιμάται.