Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις για την Ευρώπη

Martin Wolf

Κατά την ετήσια σύνοδο της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου το σαββατοκύριακο, συναντήθηκαν φοβισμένοι και οργισμένοι άνθρωποι. Η χρηματοοικονομική κρίση που ξέσπασε τον Αύγουστο του 2007 μπήκε σε μία νέα και επικίνδυνη, από πολλές απόψεις, φάση.

Η αλληλεξάρτηση τραπεζών και αδύναμων κρατών βγαίνει στην επιφάνεια, με ενδεχόμενες καταστροφικές επιπτώσεις για την ευρωζώνη και την παγκόσμια οικονομία. Η ευρωζώνη, άλλωστε, δεν είναι ένα απομονωμένο νησί. Η κατάσταση γίνεται πιο τρομακτική επειδή τα πιο αδύναμα κράτη δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν μόνα τους, ενώ στην ευρωζώνη δεν υπάρχει κανένας επικεφαλής. Η ευρωζώνη δεν έχει τη δυναμική να αντιμετωπίσει την κρίση.

Ο βασικός κίνδυνος αποτυπώνεται στην τελευταία έκθεση για τη διεθνή χρηματοοικονομική σταθερότητα του ΔΝΤ. Η επαγρύπνηση στα καλύτερά της: σαφής, εξαναγκαστική, θαρραλέα.

Ποιο είναι, λοιπόν, το μήνυμα; Μπορεί να συνοψιστεί σε δύο προτάσεις; "Σχεδόν το ήμισυ από το κρατικό χρέος των 6,5 τρισ. ευρώ που έχουν εκδώσει κυβερνήσεις της ευρωζώνης δείχνει σημάδια αυξημένου κινδύνου" και "κατά συνέπεια, οι τράπεζες που έχουν σημαντική τοποθέτηση στο πιο ριψοκίνδυνο κρατικό χρέος αντιμετωπίζουν έντονες πιέσεις στις αγορές".

Στο πολύ δημιουργικό τους βιβλίο "This time is Different", ο Kenneth Rogoff του Harvard και η Carmen Reinhart του Peterson Institute for International Economics εξηγούν ότι οι μεγάλες χρηματοοικονομικές κρίσεις συχνά οδηγούν σε κρίσεις κρατικού χρέους.
Σε αυτό το σημείο έχει φτάσει πλέον η παγκόσμια οικονομία, όχι μόνο για τα μικρότερα κράτη-μέλη της περιφέρειας της ευρωζώνης αλλά και για την Ισπανία και την Ιταλία. Καθώς αμφισβητείται η ικανότητα των κρατών να διαχειριστούν τα χρέη τους, υπονομεύεται και η νοούμενη κατάσταση των τραπεζών άμεσα γιατί αυτές έχουν μεγάλο μέρος του κρατικού χρέους αλλά και έμμεσα γιατί ελαχιστοποιείται η αξία της κρατικής στήριξης.

Η έκθεση του ΔΝΤ αποτυπώνει τη διαδικασία: "Ο αντίκτυπος από τα υψηλά spreads κρατών-μελών της ευρωζώνης επηρεάζει το τοπικό τραπεζικό σύστημα και διαχέεται και σε οργανισμούς άλλων χωρών. Επιπλέον, υπάρχει και η έμμεση έκθεση των τραπεζών, καθώς έχουν δανείσει άλλες τράπεζες, που έχουν τοποθετήσεις σε επίφοβους κρατικούς τίτλους. Οι τράπεζες επηρεάζονται επίσης από τους κινδύνους γιατί εξανεμίζονται οι κρατικές εγγυήσεις, ενώ η αξία των κρατικών ομολόγων ως collateral μειώνεται, τα margin αυξάνονται και η πιστοληπτική αξιολόγηση των τραπεζών υποβαθμίζεται".

Καθώς, λοιπόν, ασκούνται πιέσεις στις δυνατότητες χρηματοδότησης, η πίστωση συρρικνώνεται και ο ιδιωτικός κλάδος γίνεται όλο και πιο επιφυλακτικός, γεγονός που οδηγεί σε αποδυνάμωση των οικονομιών και σε υπονόμευση της δημοσιονομικής και της χρηματοοικονομικής φερεγγυότητας.

Στη χειρότερη περίπτωση, ο κόσμος βρίσκεται ενώπιον μιας μεγάλης κρίσης. Για τον λόγο αυτό, ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, κ. Tim Geithner, και η νέα γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, κ. Christine Lagarde, ασκούν έντονες πιέσεις στους αξιωματούχους της ευρωζώνης να δράσουν. Υποστηρίζουν ότι η παλαιά τακτική του πράττουμε λίγα και με καθυστέρηση έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Τι ζητούν λοιπόν; Η απάντηση είναι διττή: αξιόπιστου μεγέθους αναδιάρθρωση των κεφαλαίων των αδύναμων τραπεζικών οργανισμών και αρκετή ρευστότητα για να αποτραπεί η κατάρρευση τραπεζών και ευάλωτων οικονομιών από την κλιμάκωση του πανικού. Κυκλοφορούν διάφορες εκτιμήσεις για το ποσό που απαιτείται.

Οι Αμερικανοί, έχοντας τη δική τους εμπειρία από το 2008 και το 2009, συνιστούν πολιτική... σοκ και δέους. Δεδομένων των αναγκών χρηματοδότησης για τράπεζες και κράτη, αυτό μεταφράζεται σε κεφάλαια μεγαλύτερα του 1 τρισ. ευρώ, αν όχι πολλαπλάσια. Μόνο με το άκουσμα αυτής της εκτίμησης, ο επιφυλακτικός Γερμανός θα πρέπει να παθαίνει ίλιγγο.

Πώς μπορεί, λοιπόν, να γίνει αυτό; Ο συνάδελφός μου Peter Spiegel, υποδεικνύει έναν τρόπο στο άρθρο του "Αγώνας δρόμου της Ευρώπης προς το αδιανόητο". Κατ’ αρχάς, κατά τη διάρκεια του Οκτωβρίου, η ευρωζώνη θα πρέπει (Θεού θέλοντος) να επικυρώσει τη συμφωνία για την τροποποίηση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοοικονομικής Σταθερότητας, των 440 δισ. ευρώ. Το EFSF θα πρέπει στη συνέχεια να μπορέσει να πραγματοποιήσει ενέσεις κεφαλαίων σε τράπεζες και να αγοράσει ομόλογα υπερχρεωμένων χωρών στην ανοιχτή αγορά.

Το ταμείο, όμως, προς το παρόν, είναι πολύ μικρό. Η ευρωζώνη χρειάζεται ένα μεγαλύτερο μπαζούκα. Όπως φαίνεται, υπό συζήτηση βρίσκονται πέντε διαφορετικά σχέδια. Αυτά περιλαμβάνουν μόχλευση των κεφαλαίων του EFSF με έκδοση εγγυήσεων έναντι νέων δανείων ή δανεισμό από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή με δανεισμό από τις αγορές. Εάν, όμως, το ζητούμενο είναι η άμεση δράση, ο μόνος θεσμός που μπορεί να παράσχει τα απαιτούμενα κεφάλαια είναι η κεντρική τράπεζα.

Θα είχε αποτέλεσμα αυτή η λύση; Η δική μου απάντηση σε αυτό το ερώτημα στηρίζεται σε επτά τμήματα:

• Πρώτον: Εάν η συμφωνία αφορά στο απαιτούμενο μέγεθος κεφαλαίων, τότε θα πρέπει να πάψει ο πανικός.

• Δεύτερον: Ενδεχομένως να είναι αδύνατον να επιτευχθεί τέτοια συναίνεση, ειδικότερα εάν η χρηματοδότηση εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ΕΚΤ, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Ο κ. Mario Draghi, ο νέος επικεφαλής της ΕΚΤ, θα βρεθεί σε δύσκολη θέση γιατί θα εξαναγκαστεί να σώσει την πατρίδα του, την Ιταλία, εν μέσω σθεναρών γερμανικών αντιδράσεων για τις σπατάλες της κεντρικής τράπεζας.

• Τρίτον: Καθώς οι τράπεζες και τα κράτη εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τη θεσμική χρηματοδότηση, μπορεί να δυσκολευτούν σημαντικά να επιστρέψουν στις αγορές.

• Τέταρτον: Ακόμη και αυτή η λύση δεν αντιμετωπίζει τη βαθύτερη ανάγκη των μη ανταγωνιστικών χωρών για σημαντική εισροή ξένων κεφαλαίων για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ελάχιστα από αυτά τα κεφάλαια είναι πιθανόν να προκύψουν από τον φοβισμένο ιδιωτικό τομέα.

• Πέμπτον: Είναι πιθανόν έπειτα από μία τέτοια στήριξη οι άσωτοι να επιστρέψουν στην παλιά γνωστή τους τακτική, ανοίγοντας τον δρόμο για νέα πακέτα στήριξης.

• Έκτον: Η εσωτερική δημοσιονομική μεταφορά μπορεί να σταματήσει μόνο εάν υπάρξει προσαρμογή εντός της ευρωζώνης, όπου θα περιλαμβάνονται και οι πλεονασματικές χώρες, από τις οποίες, όμως, υπάρχουν ελάχιστες θετικές ενδείξεις. Κατά συνέπεια, η ευρωζώνη κινδυνεύει να μετατραπεί σε αθέμιτη ένωση δημοσιονομικής μεταφοράς.

• Τέλος, ένα φιλόδοξο πρόγραμμα ίσως διακυβεύσει την πιστοληπτική αξιολόγηση των υγιέστερων οικονομιών της ευρωζώνης. Σε αυτό το σημείο, όμως, επισημαίνεται ότι ο κίνδυνος κατάρρευσης θα είναι εξίσου επιβαρυντικός για την πιστοληπτική τους αξιολόγηση.

Δεν υπάρχουν άλλες καλές επιλογές. Κάθε πρόταση περιλαμβάνει μεγάλα ποσοστά κινδύνου. Η εναλλακτική της χρηματοοικονομικής κατάρρευσης και της κρίσης κρατικού χρέους που θα προκληθεί παγκοσμίως είναι απείρως χειρότερη. Ας θεωρήσουμε ότι η ανάγκη για μεγάλη στήριξη είναι το τίμημα που καλούμαστε να πληρώσουμε επειδή μπήκαμε βιαστικά σε έναν άρρηκτο νομισματικό γάμο, επειδή ανεχτήκαμε την εμφάνιση μεγάλων ανισορροπιών, αποτύχαμε να πειθαρχήσουμε τις τράπεζες και στη συνέχεια χειριστήκαμε με τόση ανικανότητα την κρίση.

Η ευρωζώνη πρέπει να αποφασίσει τι θα γίνει όταν θα ενηλικιωθεί. Το κόστος μιας κατάρρευσης είναι ανυπολόγιστο. Τα κράτη-μέλη πρέπει να αποτρέψουν αυτό το ενδεχόμενο. Δεν έχουν άλλη λογική εναλλακτική.


ΠΗΓΗ: FT.com  
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.

Αναδημοσίευση από:  http://www.euro2day.gr/   ( εδώ ... )

Ιταλία: Στους ιδιώτες τμήμα της ακίνητης περιούσιας του δημοσίου

Αναδημοσιεύω το άρθρο από:  http://www.newpost.gr/    (  εδώ ...  )
Θεωρώ ότι επιβαιώνει το χθεσινό σχόλιό μου!!!  

 Ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών της Ιταλίας, κ. Τζούλιο Τρεμόντι, υποδεχόμενος σήμερα επενδυτές στη Ρώμη ανήγγειλε επίσημα, ότι ξεκινά η παραχώρηση τμήματος της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου, με σκοπό να μειωθεί το πάρα πολύ μεγάλο δημόσιο χρέος της Ιταλίας.

Αντίθετα με τα προαναγγελθέντα αυτής της υπουργικής εξαγγελίας, στο πλευρό του κ. Τρεμόντι δεν ήταν ο πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που έχει προστριβές μαζί του.

Επίσης, στη συνάντηση Τρεμόντι-επενδυτών δεν επιτράπηκε στον Τύπο να είναι παρών. Ολες οι σχετικές πληροφορίες είναι του ειδησεογραφικού πρακτορείου Ansa.

"Κάνουμε, σήμερα κιόλας, την καταγραφή της ακίνητης περιουσίας, αυτή είναι η πρώτη από μια σειρά συναντήσεων", ανέφερε σύμφωνα με την ανωτέρω πηγή ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών.

Γίνεται, τώρα, λόγος και για παραχώρηση μεριδίων του δημοσίου σε ακίνητη περιουσία, πάντοτε σύμφωνα με το Ansa.

Το ιταλικό δημόσιο χρέος έχει εκτιναχθεί στα 1.900 δισ.ευρώ και αντιπροσωπεύει πια περίπου το 120% του ΑΕΠ της Ιταλίας.

ΝΔ: Θέλουμε λιγότερο κράτος, λιγότερους φόρους

του Νότη Α. Μηταράκη (*)

Η ελληνική οικονομία περνάει τη μεγαλύτερη δοκιμασία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Απαιτούνται χωρίς καθυστέρηση ρηξικέλευθες λύσεις, ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες. Σε αυτό το περιβάλλον, απαιτείται πλέον ανάκτηση της χαμένης πολιτικής αξιοπιστίας.

Ο ελληνικός λαός πληρώνει την ανικανότητα της κυβέρνησης, την παταγώδη αποτυχία της.
Τέτοια εποχή, σύμφωνα με την κυβέρνηση και τους υποστηρικτές της -μετά την υπογραφή του μνημονίου-,  μας έλεγαν ότι θα βγαίναμε στις αγορές και θα κερδίζαμε την εμπιστοσύνη τους. Σήμερα, λοιπόν, είμαστε σε χειρότερη κατάσταση. To μεσοπρόθεσμο πλέον δεν επαρκεί. Γιατί; Κανείς δεν μας εξηγεί με πειστικό τρόπο.

Εμείς είπαμε τότε ότι το πρόγραμμα είναι «αλλήθωρο» και δεν αντιμετωπίζει τα προβλήματα της χώρας, απλούστατα διότι δεν ισορροπεί την ελληνική οικονομία, αντίθετα την οδηγεί σε βαθύτερη ύφεση.

Βέβαια, ακούσαμε τον κ. Βενιζέλο να λέει ότι δεν μπορεί να βρεθεί λύση ούτε με δημοκρατικό τρόπο, ούτε με εκλογές. Θα πρέπει να καταλάβει ότι με στρατιωτικά διαγγέλματα και τρομοκρατία δεν λύνονται τα προβλήματα της οικονομίας. Η πολιτική τυφλής λιτότητας χωρίς ισορροπία είναι λάθος και οδηγεί στη συρρίκνωση της οικονομίας. Πρόσφατα ο νομπελίστας οικονομολόγος κ. Τζόζεφ Στίγκλιτς σχολίασε ότι «η λιτότητα δεν είναι η απάντηση στην ανάγκη δημοσιονομικής σταθερότητας». 

Τα νέα μέτρα λαμβάνονται χωρίς σχέδιο και χωρίς σχέδιο δεν μπορεί να βγει η Ελλάδα από την κρίση. Κανείς τώρα δεν έχει μετρήσει τις δευτερογενείς επιπτώσεις των νέων μέτρων στην ελληνική οικονομία. Διότι ακόμα βαθύτερη ύφεση θα αυξήσει το έλλειμμα, αντί να το μειώσει.

Ακούω από στελέχη του κυβερνώντος κόμματος ότι η Ν.Δ. κάνει διαπιστώσεις και ότι δεν έχει λύσεις. Προς αποκατάσταση της αλήθειας: Η Ν.Δ. έκανε εκτίμηση - πρόβλεψη όταν οι περισσότεροι πίστευαν αυτά που έλεγε η κυβέρνηση ότι στο τέλος του 2011 θα βλέπαμε το φως του τούνελ, όπως έλεγε ο πρώην υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου. Εμείς δεν είμαστε μετά Χριστόν προφήτες, όπως κάποιοι άλλοι, που ανακάλυψαν εσχάτως την ύφεση. Οι σωστές λύσεις προϋποθέτουν σωστή ανάλυση του προβλήματος.
Εμείς προτάσσουμε την ισοσκέλιση του προϋπολογισμού ως προτεραιότητα. Αλλά με άλλη φιλοσοφία: λιγότερο κράτος, λιγότερους φόρους. Στη χώρα μας, παρά τα σκληρά μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής, δεν πετυχαίνουμε τον στόχο του ελλείμματος, ενώ το χρέος, σύμφωνα με πρόσφατη πρόβλεψη του ΔΝΤ, θα φτάσει το 2012 στο 189% του ΑΕΠ.

Έτσι, η κυβέρνηση υπό πίεση παίρνει πιο σκληρά μέτρα που αγγίζουν τα όρια της κοινωνικής αντοχής.

Η επιλογή είναι εισπρακτικά μέτρα οριζόντιου χαρακτήρα, κοινωνικά επώδυνα, αλλά εύκολα στη σύλληψή τους. Το ΠΑΣΟΚ λέει περισσότερο κράτος, περισσότεροι φόροι. Σε αυτήν την κατεύθυνση είδαμε 28.000 νέες προσλήψεις το 2010, 71 νέους οργανισμούς και καμία ιδιωτικοποίηση.

Από την άλλη, τα διαρθρωτικά μέτρα είναι στοχευμένα και περισσότερο αποτελεσματικά, αλλά δυστυχώς αυτή η κυβέρνηση δεν έχει την ικανότητα να τα σχεδιάσει και να τα εφαρμόσει.
Έχουμε πολύ περισσότερα εισπρακτικά μέτρα, μείωση μισθών και συντάξεων και αύξηση φορολογίας.

Δεν προχώρησαν οι συγχωνεύσεις και καταργήσεις οργανισμών, δεν έγινε τίποτα για τη φοροδιαφυγή. Ακόμα και στο άνοιγμα επαγγελμάτων υπήρξαν αστοχίες, ενδοκυβερνητικές κόντρες και αναποτελεσματικότητα. Καθυστερεί χαρακτηριστικά η αξιοποίηση πόρων του ΕΣΠΑ.

Η αφαίμαξη δεν οδηγεί στη σωτηρία, αλλά στον θάνατο της οικονομίας. Η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων έχει εξαντληθεί, όσο περισσότεροι φόροι τόσο λιγότερα έσοδα. Παράλληλα, θα αυξάνονται οι δαπάνες για συντάξεις και επιδόματα ανεργίας. Η ύφεση θα είναι ο μόνιμος εφιάλτης που θα αυξάνει το χρέος και ως απόλυτο μέγεθος και ως ποσοστό του μειωμένου ΑΕΠ.

Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι για να οδηγηθούμε σε πλεονάσματα και να ελέγξουμε το χρέος πρέπει να εφαρμόσουμε διαρθρωτικά μέτρα και να δημιουργήσουμε αναπτυξιακό περιβάλλον. Παράλληλα, οι ηγέτες της Ε.Ε. να δείξουν μεγαλύτερη κοινοτική αλληλεγγύη, γιατί δεν είμαστε πελάτες, αλλά εταίροι. Σε αυτήν την κατεύθυνση είναι επιβεβλημένη η επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου.

* Ο κ. Νότης Μηταράκης είναι αν. υπεύθυνος Τομέα Οικονομίας της Νέας Δημοκρατίας και περιφερειακός σύμβουλος Αττικής. 

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:  http://www.euro2day.gr/
ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΑΠΟ:  ΕΔΩ ...

Η Ελλάδα δεν το κουνάει από την ευρωζώνη

Ian Bremmer* (  http://www.euro2day.gr/  )

Παρά τη στήριξη του ελληνικού κοινοβουλίου στον νέο φόρο επί της ακίνητης περιουσίας, που συνάντησε έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια, οι διαφορές της Ευρώπης όσον αφορά στους όρους για νέα διάσωση της χώρας τροφοδοτούν τη συζήτηση για επικείμενη έξοδο από το ευρώ.
Μια τέτοια έξοδος, όμως, θα ήταν φριχτή εξέλιξη για την Ελλάδα και εξίσου φριχτή για την ευρωζώνη. Το τελικό νόημα είναι αυτό: η Ελλάδα δεν το κουνάει.

Πρώτον, δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο για έξοδο από το ευρώ. Η Ελλάδα θα πρέπει να διαπραγματευτεί με τους εταίρους στην ευρωζώνη και πιθανότητα και με τα 27 μέλη της Ε.Ε. Θα είναι μια μακρά και μπερδεμένη διαδικασία, που θα προκαλέσει πολιτικά και οικονομικά βαρίδια για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη.

Αν η Ελλάδα έφευγε από την ευρωζώνη, θα ακολουθούσε εταιρικό χρεοστάσιο μετά το κρατικό χρεοστάσιο. Το κλείσιμο των τραπεζών της χώρας θα είναι περίπλοκο, δαπανηρό και μεταδοτικό. Επιπλέον, η Ελλάδα είναι δημοκρατία. Κι αυτό περιπλέκει παραπάνω τα πράγματα.

Όμως, ακόμη κι αν η χώρα ξεπερνούσε τα τεχνικά ζητήματα, τι θα κέρδιζε; Υπάρχει το επιχείρημα ότι θα καθιέρωνε ξανά τη δραχμή, υποτιμημένη σε σχέση με το ευρώ. Οι ελληνικές εξαγωγές θα γίνονταν πιο ανταγωνιστικές και εν τέλει η χώρα θα επαναφερόταν σε βιώσιμη δημοσιονομική κατάσταση.

Το πρόβλημα σε αυτό το επιχείρημα είναι ότι η Ελλάδα έχει το μικρότερο άνοιγμα στο διεθνές εμπόριο σε σχέση με κάθε άλλη χώρα της ευρωζώνης. Μόνο τα 16 δισ. ευρώ από το ΑΕΠ των 230 δισ. ευρώ προέρχονται από εξαγωγές. Ο τουρισμός πράγματι συνιστά σημαντικό τμήμα 15% του ΑΕΠ, όμως η υποτίμηση θα προσέφερε λίγα σε σύγκριση με τους λιγότερο ακριβούς υπόλοιπους μεσογειακούς προορισμούς, όπως η Τουρκία.

Το χειρότερο είναι ότι η Ελλάδα έχει ένα βουνό από χρέη σε ευρώ. Το να μεταβληθούν σε νέες δραχμές δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι. Αντίθετα, η υποτίμηση της δραχμής θα δυσκόλευε ακόμα περισσότερο την αποπληρωμή του χρέους που θα απέμενε.

Τα όποια ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα από την έξοδο και την υποτίμηση δεν θα κρατήσουν για πολύ. Επιπλέον, μετά την έξοδο, η υπόλοιπη ευρωζώνη και η Ε.Ε. θα τιμωρήσουν τη χώρα επιβάλλοντας δασμούς, ενώ η Ελλάδα θα χάσει και τα διαρθρωτικά κεφάλαια της Ε.Ε.

Να πούμε ότι οι Έλληνες έχουν ξανακάνει ένα ανάλογο πείραμα. Στη δεκατία του ’80, η χώρα προέβη στη διαδικασία της υποτίμησης και του πληθωρισμού. Δεν κατάφερε όμως να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητά της, ενώ ο υψηλός πληθωρισμός συρρίκνωσε τις αποταμιεύσεις των πολιτών. Κάτι ανάλογο θα μπορεί να συμβεί σήμερα: η υποτίμηση δεν θα βοηθήσει ιδιαίτερα τις εξαγωγές ή το χρέος, αλλά αντίθετα θα σκοτώσει την εσωτερική ζήτηση και θα στείλει τον πληθωρισμό πολύ υψηλότερα, υπονομεύοντας περισσότερο τις εγχώριες δαπάνες, τις αποταμιεύσεις και το βιοτικό επίπεδο.

Παρά την τεράστια οργή για τα μέτρα λιτότητας, η κοινή γνώμη στην Αθήνα αναγνωρίζει ότι δεν έχει λογική ούτε θα προσφέρει στήριξη η έξοδος από το ευρώ. Το μόνο τμήμα του κοινοβουλίου που προωθεί πιθανή έξοδο είναι το κομμουνιστικό κόμμα, που διαθέτει 21 από τις 300 έδρες. Στην πιο πρόσφατη δημοσκόπηση, το 60% του πληθυσμού εξακολουθεί να προτιμά το ευρώ.

Οπότε η Ελλάδα δεν έχει κανένα συμφέρον να φύγει. Από την άλλη πλευρά, αν και αντιμετωπίζει προβλήματα με τους γείτονές της στην ευρωζώνη, δεν θα τιμωρηθεί με αποκλεισμό. Πράγματι, οι κεντρικές χώρες της ευρωζώνης έχουν πολλά κίνητρα για να κρατήσουν την Ελλάδα στο κλαμπ - ακόμη και να απαγορεύσουν την έξοδό της.

Γιατί να αφήσουν η Πορτογαλία ή η Ιρλανδία την Ελλάδα να φύγει, μεταφέροντας το επιθετικό επίκεντρο των αγορών στις ίδιες; Και γιατί να συμφωνήσει η Γερμανία; Οι γερμανικές εξαγωγές, το αίμα που ρέει στις φλέβες της ευρωζώνης, θα μειωθούν ως αποτέλεσμα της νομισματικής ανατίμησης που θα προκαλέσει η ελληνική έξοδος. Σε ευρύτερο πεδίο, αν η Ελλάδα εγκαταλείψει την ευρωζώνη, θα δημιουργήσει ένα πολύ επικίνδυνο πολιτικό και οικονομικό προηγούμενο για άλλες χρεωμένες χώρες - και ειδικά την Ιταλία.

Το τελικό αποτέλεσμα; Μην ακούτε τους εμπόρους της καταστροφής. Ο συντελεστής του χρέους της Ελλάδας στο ΑΕΠ μπορεί να έχει φτάσει στο 150%, αλλά η θέση της στην ευρωζώνη παραμένει 100% ασφαλής.

Η Ελλάδα θα μείνει εκεί που είναι. Είναι η πιο έξυπνη λύση. Στην πραγματικότητα, είναι η μόνη λύση.

* Ο αρθρογράφος είναι πρόεδρος της συμβουλευτικής εταιρίας πολιτικού κινδύνου Eurasia Group και συγγραφέας του έργου "The End of the Free Market".

ΠΗΓΗ: FT.com
Copyright The Financial Times Ltd.

Αναδημοσίευση:  http://www.euro2day.gr/       (  εδώ ...  )

Το θέμα δεν είναι πλέον τι κάνει το ΠΑΣΟΚ, αλλά τι θα κάνει η ΝΔ

Ο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ καταρρέουν, αλλά ο κόσμος δεν έχει πειστεί ακόμα ότι υπάρχει ελπίδα.

Καταγράφεται, πλέον, από όλες τις  δημοσκοπήσεις, η πλήρης αποσυσπείρωση  του ΠΑΣΟΚ.   Η πτώση είναι ανεξέλεγκτη. Ποτέ άλλοτε το ΠΑΣΟΚ, τα τελευταία τριάντα χρόνια,  δεν συγκέντρωνε ποσοστά της τάξεως του 15.5%! Από τέτοιο σημείο εκκίνησης η ανάκαμψη είναι μάλλον απίθανη και καθίσταται απαγορευτική εξ αιτίας της γενικής απογοήτευσης που έχει προκαλέσει η ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική. Στο ΠΑΣΟΚ φοβούνται ότι δεν έχουν κατέβει στο τελευταίο σκαλί! Το “1″ μπροστά από το ποσοστό τους προκαλεί ίλιγγο!
Η πρωθυπουργική εικόνα του κ. Παπανδρέου έχει θρυμματιστεί. Η φθορά του είναι ραγδαία. Μόνο το 8.9% του εκλογικού σώματος θεωρεί την κυβέρνηση του ικανή να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Όσον αφορά δε στην πρωθυπουργική καταλληλότητα, από το 32% του περασμένου Φεβρουαρίου, κατακρημνίστηκε στο 16.1%
Η κυβερνητική πολιτική με ποσοστό 81% απορρίπτεται από τον ελληνικό λαό! Τα δεδομένα αυτά δείχνουν ότι η κυβέρνηση δεν διαθέτει πλέον την ουσιαστική πολιτική νομιμοποίηση. Και αυτή η έλλειψη νομιμοποίησης αποδυναμώνει στην πράξη την αποτελεσματικότητα της. Όταν ο κόσμος δεν εμπιστεύεται μια κυβέρνηση, θα την αντιμετωπίζει με επιφυλακτικότητα και καχυποψία.
Στο ΠΑΣΟΚ έχουν να διαλέξουν, λοιπόν, μεταξύ μιας καταστροφικής ήττας τώρα και ενός πολιτικού αφανισμού ο οποίος ενδεχομένως να πυροδοτήσει διαλυτικά φαινόμενα.
Η Ν.Δ. προηγείται αλλά…..
Στη Ν.Δ., που μέχρι πρίν από λίγους εξόρκιζαν τις δημοσκοπήσεις,  τώρα αρχίζουν να τις …ερωτεύονται! Θα είναι  όμως λάθος αν αρχίσουν τα πρόωρα  πανηγύρια!
Ναι,  η Ν.Δ έχει παγιώσει μια  διαφορά από το ΠΑΣΟΚ! Όμως,  αυτή η διαφορά οφείλεται περισσότερο στην κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και του πολιτικού συστήματος, παρά στην άνοδο της Ν.Δ
Ναι, ο Αντώνης Σαμαράς πέρασε μπροστά και στην πρωθυπουργική εικόνα και σε άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά, όμως το κόμμα τον κρατάει πίσω, αντί να τον διευκολύνει να πεταχτεί μπροστά.
Ναι, η Ν.Δ. προηγείται στην παράσταση νίκης, αλλά δεν έχει ακόμα δημιουργήσει μεγάλο πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία.
Ναι η κοινωνία απορρίπτει την κυβερνητική πολιτική, όμως δεν έχει πιστέψει ακόμα  στη πρόταση εξουσίας της Ν.Δ.
Ναι, η Ν.Δ. πιθανότητα θα έρθει πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές, όμως, δεν έχει κλειδώσει η αυτοδυναμία.
Ναι, η ΝΔ, μπορεί και να πετύχει και την αυτοδυναμία, δεν αρκεί, όμως, μια οριακή αυτοδυναμία, χρειάζεται μια ισχυρή εντολή.
 Γιατί δεν ξεφεύγει η Ν.Δ.;
Πρώτον, μέσα σε σκηνικό γενικής κατάρρευσης και απαξίωσης των πολιτικών είναι πολύ δύσκολο να εμπιστευθεί ξανά ο κόσμος τη ΝΔ. Έτσι, ενώ το ΠΑΣΟΚ καταρρέει η ΝΔ συγκρατεί “μόνο” τις δυνάμεις της αποκλειστικά λόγω του Α. Σαμαρά. Όλα τα ποιοτικά στοιχεία των τελευταίων δημοσκοπήσεων δείχνουν ότι η κοινωνία «ζαλισμένη» από την ομοβροντία των μέτρων και την απειλή της πτώχευσης να επικρέμαται, εξακολουθεί να πιστεύει ότι «όλοι είναι ίδιοι».
Εδώ ενυπάρχει ένα μεγάλος κίνδυνος: αν ο Σαμαράς και η ΝΔ δεν κάνουν την διαφορά, τότε η εντύπωση ότι «όλοι είναι ίδιοι» θα παγιωθεί στην κοινωνία με απροσδιόριστες επιπτώσεις, όπως όλοι αντιλαμβάνονται. Θα δούμε να βγαίνουν από τις κάλπες “τέρατα”. Γι αυτό και κάνουν εγκληματικό λάθος οι διαπλεκόμενοι εκδότες που επιτίθενται μανιωδώς στον Σαμαρά.
Δεύτερον, ο πολιτικός λόγος της ΝΔ είναι ακόμα σχολιαστικός!.  Όμως, ο σχολιασμός και η ανάλυση της πραγματικότητας είναι δουλειά του Τύπου και όχι ενός κόμματος εξουσίας!  Όταν ο κόσμος με ποσοστό 81% στέλνει το μήνυμα ότι  απέτυχε η πολιτική του ΠΑΣΟΚ, δεν περιμένει από τη  ΝΔ να βγάλει μια ανακοίνωση  που να το επιβεβαιώνει. Περιμένει να του εξηγήσει τι προτείνει!
 Τρίτον, ο κομματικός μηχανισμός της Ν.Δ. σε επίπεδο κοινωνίας είναι για … αυτοκτονία. Τους είδατε και τους είδαμε όλοι να περιφέρονται στην Θεσσαλονίκη και να κάνουν δημόσιες σχέσεις. Που είναι οι νέοι άνθρωποι; Που είναι εκείνο το μεγαλειώδες κίνημα που συνέτριψε την Αγία Οικογένεια και τους βαρώνους;
Τέταρτον, ορισμένοι βουλευτές της Ν.Δ. με την περίεργη εμμονή τους σε δήθεν σενάρια συναίνεσης ουσιαστικά αποδυναμώνουν το βασικό πολιτικό επιχείρημα της παράταξης ότι μπορεί να αποτελέσει τη λύση στα σημερινά αδιέξοδα.
Πέμπτον,  όταν η κατάσταση είναι τόσο οριακή ο κόσμος θέλει να ξέρει ποιοι θα αναλάβουν  να διαχειριστούν τις τύχες του,  ο Α. Σαμαράς πρέπει να δείξει σύντομα στον κόσμο με ποιους θα κυβερνήσει. Να δείξει την ηγετική του ομάδα. Το πάθημα με τον Γ. Παπανδρέου έχει γίνει μάθημα. Δεν πρόκειται πλέον να δοθεί λευκή επιταγή σε κανέναν.
 Τι θα κρίνει τη μάχη
Το επόμενο κρίσιμο ερώτημα είναι τι πρέπει αν γίνει για να διαμορφωθεί ένα μεγάλο πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία που θα στηρίξει την προσπάθεια του Αντώνη Σαμαρά
Πρώτον, κατά τη γνώμη μας, η κοινωνία πρέπει να πειστεί ότι υπάρχει και  άλλος δρόμος. Με τη μνημονιακή πολιτική να καταρρέει αυτό φαντάζει εύκολο. Όμως, για να συμβεί, δεν  αρκεί μια ομιλία! Πόσοι νομίζετε ότι κατάλαβαν την  ομιλία, όπως  στην ΔΕΘ; Γιατί, για παράδειγμα,  ο κομματικός μηχανισμός δεν έχει αποκωδικοποιήσει ακόμα την ομιλία, δεν ετοίμασε βίντεο με αποσπάσματα για να την “περάσει” στον  κόσμο, μπροσούρες και φυλλάδια; Γιατί δεν την έκαναν, με λίγα λόγια, προγραμματικό λόγο; Νοιάζεται νομίζουν κανείς για το τι είπε ή δήλωσε ο τάδε τομεάρχης; Τον Σαμαρά περιμένουν όλοι.
Ακόμα, που είναι τα επιμέρους προγράμματα για την Παιδεία, τις Ένοπλες Δυνάμεις, τη Νεολαία, τους Αγρότες κλπ . Ας μην μιλήσουμε καλύτερα για τις συνεδριάσεις των επιμέρους τομέων με θέμα τις προγραμματικές διακηρύξεις που μαθαίνουμε διά των σχετικών ανακοινώσεων. Μαζεύτηκαν μεταξύ τους οι τομεάρχες και οι βουλευτές και μας είπαν τι θέλει ο λαός;
Δεύτερον, πρέπει να απαντηθεί πειστικά ένα απλό ερώτημα: Πυρήνας της πρότασης Σαμαρά είναι η επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Όμως, η επαναδιαπραγμάτευση απαιτεί δύο! Αν, λοιπόν, η Τρόικα πει ότι δεν υπάρχει περίπτωση επαναδιαπραγμάτευσης, ποια θα είναι η απάντηση της Ν.Δ; Δηλαδή ποιο το εναλλακτικό σχέδιο; Εδώ έρχεται και συμπληρώνει το κενό η κυβερνητική προπαγάνδα. “Ο Σαμαράς θα ακολουθήσει το μνημόνιο” λένε, πονηρά! Αυτός ο δόλιος ισχυρισμός αποδυναμώνει την πρόταση Σαμαρά. Όσο, λοιπόν, δεν απαντάται πειστικά το ερώτημα αυτό, η πρόταση για επαναδιαπραγμάτευση δεν θα πείθει!
Τρίτον, το «βαρύ πυροβολικό» της Ν.Δ. είναι ο κ. Σαμαράς. Άρα  αυτός πρέπει να βγει μπροστά! Το έχουμε γράψει πολλές φορές: τις επόμενες εκλογές θα τις κερδίσει ο Αντώνης Σαμαράς. Πρέπει όμως και να τον “βλέπει” ο κόσμος κι αν είναι δυνατόν καθημερινά.
 FX- ΚΡ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:  http://www.antinews.gr/ 
ΤΟ ΑΡΘΡΟ:  ΕΔΩ ...