Τα πρώτα χρόνιαΓεννήθηκε στο Λούισβιλ του Κεντάκι, μεγάλωσε ως Κάσιους Κλέι, αλλά ο κόσμος τον έμαθε για τα καλά ως Μοχάμεντ Άλι, όταν αποφάσισε να ασπαστεί το Ισλάμ.
Είτε ως Κλέι είτε ως ο Άλι, ήταν ο κορυφαίος πυγμάχος κι ένας άνθρωπος ο οποίος δεν δίσταζε να πει τη γνώμη του και να έρθει σε σύγκρουση με το σύστημα, πληρώνοντας το ακριβά. Αυτός όμως ήταν ο Άλι. Ένας ασυμβίβαστος τύπος που μόνο ο θάνατος πραγματικά μπορούσε να τον νικήσει.
Ο πατέρας του έφτιαχνε επιγραφές, η μητέρα του μαγείρευε και καθάριζε σπίτια εύπορων οικογενειών. Ζούσαν σε μια μεσοαστική γειτονιά του Κεντάκι, με τους νόμους της Πολιτείας να επιβάλλουν το φυλετικό διαχωρισμό επιτρέποντας μόνο τους λευκούς να χρησιμοποιούν πολλές από τις δημόσιες εγκαταστάσεις κι αυτό ήταν ένα γεγονός που τον σημάδεψε από πολύ μικρό. Κι αυτός ο προβληματισμός έγινε ακόμη πιο έντονος όταν το 1955 δολοφονήθηκε, από φυλετικά κίνητρα ο 14άχρονος Έμετ Τιλ.
Όταν ήταν 12 χρονών οι γονείς του πήραν ως δώρο γεννεθλίων ένα ποδήλατο, αλλά λίγες εβδομάδες αργότερα όταν πήγε σε μια έκθεση του το έκλεψαν. Εκνευρισμένος επισκέφτηκε το αστυνομικό τμήμα για να καταγγείλει την κλοπή και ανέφερε στον αστυνομικό Τζο Μάρτιν «θα βρω τον κλέφτη και θα τον δείρω».
Ο Μάρτιν που ήταν και προπονητής πυγμαχίας συνέστησε στον μικρό να μάθει πρώτα να παλεύει και μετά να υλοποιήσει την απειλή του. Λίγες ημέρες αργότερα βρέθηκε στο γυμναστήριο και άρχισε προπονήσεις. Σύντομα άρχισε να συλλέγει τίτλους σε ερασιτεχνικό επίπεδο πάντα υπό την καθοδήγηση του Μάρτιν.
Στα 18 του κέρδισε το δικαίωμα να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης (1960). Τα ΜΜΕ γοητεύτηκαν από τον θηριώδη πυγμάχο ο οποίος ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής κι ανάμεσα στους συναθλητές του ενώ πάνω στο ρινγκ ήταν ανίκητος και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο.
Η περηφάνια του ήταν τεράστια και όλη την ώρα όπου κι αν πήγαινε φορούσε το μετάλλιο στο στήθος.
Επιστρέφοντας στο Λούισβιλ του επεφύλασσαν θερμή υποδοχή με παρέλαση μέσα στην πόλη, αλλά το τέλος της εκδήλωσης ήταν… διαφορετικό. Αρνήθηκε να παραστεί στο γεύμα που είχε διοργανωθεί προς τιμήν του γιατί το εστιατόριο ήταν μόνο για λευκούς.
Οκτώ εβδομάδες μετά τον θρίαμβο στη Ρώμη ο Κλέι έγινε επαγγελματίας με τις συζητήσεις πλέον να αφορούν το… ανορθόδοξο στιλ του. Γεμάτος αυτοπεποίθηση είχε γίνει ο αγαπημένος των μίντια και παρόλο που είχε να αντιμετωπίσει πολύ δυνατούς αντιπάλους σύντομα θα γινόταν ο Νο1.
«Είμαι ο Μοχάμεντ Άλι»Τον Μάρτιο του 1964 μετά από μία ακόμη νίκη του ο Κλέι ανακοινώνει επίσημα ότι είναι μέλος του κινήματος Έθνος του Ισλαμ και πλέον το όνομα του είναι «Μοχάμεντ Άλι». Πλέον ήταν ένα σύμβολο της μαύρης περηφάνιας, αλλά κι ένας άνθρωπος που είχε μπει για τα καλά στο στόχαστρο του συστήματος. «Το Κάσιους Κλέι είναι το όνομα ενός σκλάβου. Δεν το διάλεξα και δεν το θέλω. Είμαι ο Μοχάμεντ Άλι», είχε πει προκαλώντας σεισμό.
Τον Απρίλιο του 1967 ο Άλι καλείται να υπηρετήσει τον Αμερικανικό στρατό με τον πόλεμο στο Βιετνάμ να μαίνεται. Αρνήθηκε λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων εξαπολύοντας επίθεση κατά της Κυβέρνησης των ΗΠΑ (« δεν έχω καμία διένεξη με τους Βιετκόνγκ, κανένας από αυτούς δεν με αποκάλεσε ποτέ αράπη», ήταν τα λόγια του που έμειναν στην ιστορία) και το αποτέλεσμα ήταν να του αφαιρεθεί ο τίτλος του πρωταθλητή, να καταδικαστεί σε πενταετή φυλάκιση και να του επιβληθεί πρόστιμο 10.000 δολαρίων.
Το επικό come back με τον Τζο ΦρέιζερΤρία χρόνια αργότερα η κατηγορία αποσύρθηκε, αλλά ο Άλι χωρίς τον τίτλο του πρωταθλητή έκανε διαλέξεις σε κολλέγια μιλώντας για διάφορα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Τελικά στις αρχές του 1970 επέστρεψε στο ρινγκ και αφού νίκησε εύκολα τους Τζέρι Κουάρι, Όσκαρ Μποναβένα ήρθε ή ώρα να αντιμετωπίσει τον Τζο Φρέιζερ κάτοχο του τίτλου του παγκόσμιου πρωταθλητή.
Το Μάντσισον Σκουερ Γκάρντεν της Βοστώνης γέμισε ασφυκτικά, ο αγώνας μεταδόθηκε τηλεοπτικά και εκατομμύρια κόσμος παρακολούθησε μια επική μάχη μεταξύ δύο πυγμάχων που εκπροσωπούσαν δύο διαφορετικούς κόσμους. Τελικά μετά από 15 γύρους ο Φρέιζερ κέρδισε μια αμφιλεγόμενη νίκη με τον Άλι να γνωρίζει την πρώτη του επαγγελματική ήττα. Στον αγώνα που όλοι πλέον αποκαλούν «η μάχη του αιώνα» κι ο οποίος ήταν τόσο σκληρός με τους δύο μονομάχους να οδηγούνται με το τέλος του κατευθείαν στο νοσοκομείο.
Τον Οκτώβριο του 1974 ο Άλι έχει την ευκαιρία να κατακτήσει ξανά τον τίτλο του, αντιμετωπίζοντας στο Ζαίρ τον τότε πρωταθλητή Τζορτζ Φόρμαν…
Ήταν το αουτσάιντερ, αλλά επέλεξε να περιμένει, να κουράσει τον αντίπαλο του και στον 8ο γύρο άρχισε την επίθεση… Ο καταιγισμός των χτυπημάτων του ήταν απίστευτος και στα 32 του χρόνια ήταν ξανά παγκόσμιος πρωταθλητής.
Ο Άλι ήταν πλέον ξανά ο αγαπημένος του κόσμου, αφήνοντας πίσω το παρελθόν. Ο πρόεδρος Τζέραλντ Φορντ τον υποδέχθηκε στον Λευκό Οίκο, ο ίδιος αποκήρυξε το Έθνος του Ισλάμ, αλλά προέτρεπε τον κόσμο να ακολουθήσει το Ισλάμ ενώ όπως έλεγε: «Το χρώμα του δέρματος δεν μετατρέπει έναν άνθρωπο σε διάβολο. Αυτό που μετράει είναι η καρδιά, η ψυχή και το μυαλό του καθενός»
Τον Οκτώβριο του 1975 ο Άλι πήρε την ρεβάνς από τον Φρέιζερ όταν οι δύο τους συναντήθηκαν στην Μανίλα και μετά από 14 γύρους ο τελευταίος αποσύρθηκε με τον Άλι να δηλώνει ότι «αυτός ο αγώνας ήταν ότι πιο κοντινό στο θάνατο έχω ζήσει».
Αποσύρθηκε σε ηλικία 40 ετών έχοντας το ρεκόρ των 56 νικών και 5 ηττών.
Με τη δημοφιλία που είχε αποκτήσει ο Άλι, αν και δεν ήταν διπλωμάτης, εξελίχθηκε σε έναν.
Το 1990 με δική του πρωτοβουλία βρέθηκε στο Ιράκ και κατάφερε να πείσει το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεϊν να απελευθερώσει 15 Αμερικανούς που είχαν πιαστεί αιχμάλωτοι μετά την εισβολή στο Κουβέιτ.
Λίγο νωρίτερα είχε δεχθεί ένα ισχυρό χτύπημα, καθώς διαγνώσθηκε ότι πάσχει από πάρκινσον. Εκεί πήρε την απόφαση να αφοσιωθεί στο φιλανθρωπικό του έργο.
Κι αυτό το έργο του, του απέφερε το 2005 τη μεγαλύτερη τιμή που μπορεί να δώσουν οι ΗΠΑ σε έναν πολίτη τους: Το μετάλλιο της Ελευθερίας, ενώ την ίδια χρονιά έγιναν τα εγκαίνια του Μουσείου Μοχάμεντ Άλι στο Λούισβιλ.
