Η ιστορία του σιδηρόδρομου Πειραιά - Κηφισιάς.

Ο Αστικός Σιδηρόδρομος Πειραιά - Κηφισιάς, γνωστός ως «Ηλεκτρικός», μετράει σχεδόν ενάμισι αιώνα ζωής. Ατμοκίνητος αρχικά και ηλεκτροκίνητος αργότερα, ο σιδηρόδρομος συνέδεσε το 1869 την Αθήνα με τον Πειραιά, που μέχρι τότε οι άμαξες και τα παμφορεία ήταν το μόνο μέσο συγκοινωνίας μεταξύ τους.
Η πρώτη ιδέα για τη δημιουργία του τέθηκε από τον Φρειδερίκο Φεράλδη το 1835, ένα χρόνο αφότου η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, αλλά απορρίφθηκε από την τότε κυβέρνηση. Οκτώ χρόνια αργότερα, το 1843, ο Αλέξανδρος Ραγκαβής επαναλαμβάνει δημόσια την πρόταση, αλλά και πάλι δεν υπήρξε ανταπόκριση.
Το 1855 ο πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών, Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, καταθέτει το πρώτο νομοσχέδιο για την ίδρυση σιδηροδρόμου Αθήνας - Πειραιά. Είναι ο Νόμος ΤΖ «περί συστάσεως σιδηροδρόμου Απ' Αθηνών εις Πειραιά», ο οποίος δίνει το δικαίωμα εκμετάλλευσης στην εταιρία που θ' αναλάμβανε το έργο για 55 χρόνια. Το 1857 το δικαίωμα αυτό αυξάνεται σε 75 χρόνια.
Έπειτα από ανεπιτυχείς προσπάθειες ανάθεσης του έργου, το 1867 κατακυρώνεται στον άγγλο επιχειρηματία Εδουάρδο Πίκερινγκ, ο οποίος το Νοέμβριο του ίδιου έτους αρχίζει να κατασκευάζει το έργο. Ένα χρόνο μετά, το 1868, ο Πίκερινγκ μεταβιβάζει τις υποχρεώσεις του στην ιδρυθείσα από όμιλο Ανώνυμη Εταιρία του «Απ' Αθηνών εις Πειραιά Σιδηροδρόμου» - Σ.Α.Π. Α.Ε.
Στις 17 Φεβρουαρίου του 1869 η εταιρία έχει τελειώσει το έργο και γίνεται η πρώτη δοκιμή της διαδρομής. Τα επίσημα εγκαίνια γίνονται μέσα σε ατμόσφαιρα γενικής χαράς, στις 27 Φεβρουαρίου 1869, με επιβάτες στο πρώτο δρομολόγιο τη Βασίλισσα Όλγα, τον Πρωθυπουργό Ζαΐμη, υπουργούς, στρατιωτικούς, διπλωμάτες και άλλους επισήμους. Επιτέλους, το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Η ατμομηχανή με 6 βαγόνια καλύπτει τη διαδρομή των 8 χιλιομέτρων από το Θησείο στον Πειραιά περίπου σε 19 λεπτά. Οι δύο πόλεις, Αθήνα και Πειραιάς, έχουν πλέον συνδεθεί με σιδερένιες γραμμές.
Τα σχόλια του τύπου της εποχής πολλά και καλά. Στις 3 Μαρτίου του 1869 ο «Αιών» γράφει: «Ο σιδηρόδρομος ήρξατο τακτικώς εργαζόμενος από της τελευταίας Παρασκευής. Η συρροή των επιβατών είναι μεγίστη. Οι πάντες δ' ομολογούσι τας μεγίστας ωφελείας, ας η κάταρξις του έργου τούτου υπισχνείται. Ευχόμεθα και αύθις, ίνα η μικρά αύτη γραμμή υπάρξει η αρχή του καθ' όλην την επικράτειαν συμπλέγματος σιδηροδρόμων».
Από το πρώτο επίσημο δρομολόγιο, το 1869, έως τις 16 Σεπτεμβρίου του 1904 οπότε πραγματοποιήθηκε η ηλεκτροδότηση του σιδηροδρόμου, μεσολάβησαν η στρώση διπλής γραμμής και η έναρξη κατασκευής σήραγγας το 1889 από το Θησείο μέχρι την Ομόνοια (Λυκούργου και Αθηνάς), όπου δημιουργήθηκε και ο παλιός σταθμός της Ομόνοιας, ο οποίος εγκαινιάστηκε στις 17 Μαΐου του 1895.
Η υπόγεια σήραγγα και η ηλεκτροδότηση προκάλεσε πάλι πολλά και ποικίλα σχόλια του Τύπου της εποχής. Αξίζει να αναφερθούν μερικά που καταδεικνύουν την αντίδραση του κόσμου της εποχής εκείνης σε κάθε καινοτομία. «Τι να σου πω, αδελφέ, λέγει κάποιος εκ των προσκεκλημένων. Νομίζω ότι πρόκειται να μας κλείσουν «κατά βαρβάρων» με τον Υπόγειον. Και κύψας εις το αυτί του πλησίον του ισταμένου ηρώτησε σοβαρώς:
- Έκαμες την διαθήκην σου;
- Όχι.
- Εξωμολογήθης τουλάχιστον;
- Ούτε.
- Εγώ δεν είχα το θάρρος να έλθω απροετοίμαστος. Αυτή η σήραγξ μου φαίνεται σαν καρμανιόλα.»
Σε άλλο δημοσίευμα, στις 18 Σεπτεμβρίου του 1904, ο χρονογράφος των «Καιρών» με το ψευδώνυμο «Φαληριώτης», γράφει για τον ηλεκτρικό, πλέον, σιδηρόδρομο:
- Ένα δια το Φάληρον πρώτης.
- Μετ' επιστροφής;
- Απλούν, απλούν. Δεν μπορώ να είμαι βέβαιος αν θα φθάσω ζωντανός...
Το 1926 οι ΣΑΠ (Σιδηρόδρομοι Αττικής) που εκμεταλλεύονται το «Θηρίο» της Κηφισιάς, δηλαδή τη Γραμμή από Πλατεία Αττικής μέχρι Κηφισιά, με διακλάδωση από Ν. Ηράκλειο μέχρι Λαύριο, και οι «Τροχιόδρομοι Αθηνών - Πειραιώς» που εκμεταλλεύονται τα Τραμ, συνεργάζονται με τον αγγλικό όμιλο «Πάουερ». Από τη συνεργασία αυτή προκύπτουν δύο Εταιρίες: Η «Ηλεκτρική Εταιρία Μεταφορών» (ΗΕΜ) που αναλαμβάνει την εκμετάλλευση των Τραμ και της Γραμμής της Κηφισιάς και οι «Ελληνικοί Ηλεκτρικοί Σιδηρόδρομοι» (ΕΗΣ).
Οι ΕΗΣ αναλαμβάνουν τις υποχρεώσεις της πρώην ΣΑΠ και ταυτόχρονα τη δέσμευση να βελτιώσουν την υπάρχουσα γραμμή και να επεκτείνουν την υπόγεια σήραγγα ως το σταθμό «Αττική» με διπλή γραμμή για να ενωθεί ο Ηλεκτρικός με την Κηφισιά, με υπόγειο σταθμό κάτω από την «Ομόνοια». Τα έργα ξεκίνησαν τον Ιανουάριο του 1928 και στις 21 Ιουλίου του 1930 εγκαινιάζεται από τον Ελευθέριο Βενιζέλο ο υπόγειος σταθμός «Ομόνοια». Αργότερα, το 1948 και το 1949 εγκαινιάζονται αντίστοιχα οι σταθμοί «Βικτώρια» και «Αττική».
Το 1937 η ΗΕΜ αναλαμβάνει την Ηλεκτροκίνηση του σιδηροδρόμου Κηφισιάς και το 1938 καταργεί το Θηρίο για την πραγματοποίηση του έργου. Τα έργα, όμως, λόγω της κρίσιμης περιόδου, δεν ολοκληρώνονται και φτάνουμε έτσι στο 1950, οπότε παραχωρείται από την ΗΕΜ στην ΕΗΣ η ολοκλήρωση του έργου Ηλεκτροκίνησης και η εκμετάλλευση του σιδηροδρόμου Αθηνών - Κηφισιάς. Οι ΕΗΣ συνεχίζουν τα έργα που καταλήγουν σταδιακά το 1957 με τη λειτουργία του σταθμού της Κηφισιάς. Έτσι, η συγκοινωνία από Πειραιά μέχρι Κηφισιά με τον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο είναι πλέον πραγματικότητα.
Την 1 Ιανουαρίου του 1976 οι ΕΗΣ περιέρχονται στο Ελληνικό Δημόσιο και μετονομάζονται σε ΗΣΑΠ. Α.Ε. (Ηλεκτρικοί Σιδηρόδρομοι Αθηνών - Πειραιώς).
Σε όλη αυτή τη διαδρομή του, από το 1869 έως σήμερα, ο σιδηρόδρομος έζησε στιγμές μεγαλείου και συμφορές. Μετέφερε βασιλείς, υψηλούς επισκέπτες, έδωσε το παρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896, μετέφερε στρατιώτες του πολέμου 1912 - 1913. Βομβαρδίστηκε και επέζησε, πραγματοποιώντας εκατομμύρια δρομολόγια, που εξυπηρέτησαν δισεκατομμύρια επιβάτες.

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ: Σαν Σήμερα.gr

Μειωμένη η αποτελεσματικότητα του εμβολίου για τη γρίπη.

 Ουάσινγκτον:
 
Αυτό δείχνουν αμερικανικά στοιχεία - ελπίδα από την ανάπτυξη νέου τύπου αντι-ιικού φαρμάκου 

Ένα κακό και ένα καλό νέο στέλνουν οι ειδικοί σε ό,τι αφορά τη γρίπη – η οποία μάλιστα έχει επανακάμψει δριμύτερη στη χώρα μας μετρώντας ήδη 12 νεκρούς. Ας αρχίσουμε από τα κακά: ανάλυση που διεξήγαγε η αμερικανική κυβέρνηση σχετικά με το εφετινό εποχικό εμβόλιο της γρίπης έδειξε ότι αυτό ήταν αποτελεσματικό μόνο στο 56% των ατόμων που το έλαβαν. Μέσα σε αυτό το γκρίζο τοπίο έρχονται όμως και τα καλά νέα από διεθνή ομάδα ειδικών η οποία ανέπτυξε έναν νέο τύπο αντι-ιικού φαρμάκου το οποίο μπορεί να βάλει «φρένο» σε ανθεκτικά στελέχη του ιού της γρίπης.
Η αναποτελεσματικότητα του εμβολίου
Με δεδομένο ότι το εμβόλιο αποτελεί τη μόνη αποτελεσματική στρατηγική πρόληψης μιας πανδημίας γρίπης, τα νέα αμερικανικά στοιχεία είναι άκρως ανησυχητικά.
Σύμφωνα με αυτά, τα οποία αφορούσαν τις ΗΠΑ και δόθηκαν στη δημοσιότητα από τα αμερικανικά Κέντρα για τον Ελεγχο και την Πρόληψη των Ασθενειών (CDC), το εμβόλιο προστάτευσε συνολικά το 56% των ατόμων που το έλαβαν ενάντια στον τύπο Α και στον τύπο Β της γρίπης. Ηταν πιο αποτελεσματικό ενάντια στον τύπο Β προστατεύοντας το 67% των εμβολιασμένων ατόμων. Ωστόσο ενάντια στον τύπο Α του ιού της γρίπης (στέλεχος Η3Ν2, το οποίο είναι από τα κυκλοφορούντα στελέχη εφέτος στο βόρειο ημισφαίριο) η προστασία που προσέφερε το εμβόλιο δεν ξεπερνούσε το 47%.
Ακόμη χειρότερα ήταν τα αποτελέσματα στα ηλικιωμένα άτομα. Σε ό,τι αφορούσε τον τύπο Α (στέλεχος Η3Ν2) του ιού της γρίπης το εμβόλιο προσέφερε προστασία μόλις στο 9% των ατόμων ηλικίας 65 ετών και άνω – την ίδια στιγμή προστάτευσε το 46%-58% των ατόμων ηλικίας έξι μηνών ως 64 ετών. Σύμφωνα με τους ειδικούς των CDC, αυτό προφανώς οφείλεται στο γεγονός ότι το ανοσοποιητικό σύστημα των ηλικιωμένων έχει μικρότερη ανοσολογική απόκριση στα εμβόλια λόγω του ότι είναι αποδυναμωμένο.
Σε κάθε περίπτωση είναι άμεση η ανάγκη ανάπτυξης αποτελεσματικότερων εμβολίων, όπως ανέφερε ο διευθυντής των CDC δρ Τόμας Φρίντεν. «Απλώς χρειαζόμαστε ένα καλύτερο εμβόλιο ενάντια στη γρίπη, ένα εμβόλιο που θα είναι πιο αποτελεσματικό και με μεγαλύτερη διάρκεια». Σημειώνεται ότι, όπως αναφέρουν οι ειδήμονες, η αποτελεσματικότητα των εμβολίων της γρίπης κυμαίνεται γενικώς στο 50%-70%, ωστόσο το συγκεκριμένο εμβόλιο φαίνεται να «ακροβατεί» στα κατώτατα όρια αποτελεσματικότητας.
Τα στοιχεία αυτά βασίστηκαν σε παρακολούθηση 2.697 παιδιών και ενηλίκων που συμμετείχαν στο αμερικανικό Δίκτυο για την Αποτελεσματικότητα του Εμβολίου της Γρίπης από τις 3 Δεκεμβρίου 2012 ως τις 19 Ιανουαρίου 2013. Οι υπεύθυνοι των CDC υπογράμμισαν ότι τα στοιχεία αυτά πιθανότατα θα αλλάξουν ως το τέλος της τρέχουσας σεζόν της γρίπης καθώς θα έχουν συλλεχθεί δεδομένα από περισσότερα άτομα.
Το νέου τύπου αντι-ιικό φάρμακο
Εως ότου αναπτυχθεί ένα αποτελεσματικότερο εμβόλιο για τη γρίπη, η τελευταία γραμμή «άμυνας» σε περίπτωση πανδημίας είναι τα αντι-ιικά φάρμακα. Ωστόσο τα δύο διαθέσιμα τέτοιου είδους φάρμακα για τη γρίπη (Tamiflu, Relenza) παρουσιάζουν επίσης μειωμένη αποτελεσματικότητα καθώς o ιός έχει εμφανίσει σημαντική ανθεκτικότητα εναντίον τους - κυρίως εξαιτίας της κατάχρησής τους. Οσο περισσότερο εκτίθεται ο ιός της γρίπης στα φάρμακα – ας σημειώσουμε ότι σε κάποιες χώρες οι θεραπείες αυτές χρησιμοποιούνται και προληπτικά σε ορισμένες ομάδες του πληθυσμού – τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες ώστε να βρίσκει τρόπους να «δραπετεύει» από αυτές. Η μελέτη σχετικά με την ανάπτυξη ενός νέου τύπου αντι-ιικού φαρμάκου δημιουργεί λοιπόν αισιοδοξία.
Ο νέος τύπος αντι-ιικού φαρμάκου αναπτύχθηκε από ερευνητικές ομάδες στον Καναδά, στη Βρετανία και στην Αυστραλία. Η καινούργια ουσία προσδένεται σε ένα ένζυμο στην επιφάνεια του ιού της γρίπης που ονομάζεται νευραμινιδάση. Το ένζυμο αυτό έχει ως «καθήκον» να σπάει τους δεσμούς του ιού της γρίπης και του ανθρώπινου κυττάρου επιτρέποντας έτσι στον ιό να … ταξιδέψει και να μολύνει και άλλα κύτταρα. Μπλοκάροντας τη δράση του ενζύμου ο ιός δεν μπορεί να εξαπλωθεί.
Πειράματα σε ποντίκια έδειξαν ότι το φάρμακο ήταν αποτελεσματικό ενάντια σε στελέχη του ιού της γρίπης τόσο τύπου Α όσο και τύπου Β τα οποία εμφανίζουν ανθεκτικότητα στις δύο υπάρχουσες αντι-ιικές θεραπείες για τη γρίπη, όπως αναφέρεται σε σχετική δημοσίευση στην επιθεώρηση «Science». Οι ερευνητές συνεχίζουν τώρα τα πειράματά τους σε άλλα είδη ζώων.
Η νέα κατηγορία στην οποία ανήκει το φάρμακο ονομάζεται DFSA. Τα φάρμακα της κατηγορίας προσδένονται μονίμως στο ένζυμο του ιού σταματώντας τη δράση του και μαζί της την εξάπλωση της γρίπης σε άλλα κύτταρα. Και τα υπάρχοντα αντι-ιικά φάρμακα βασίζονται στην ίδια φιλοσοφία. Ωστόσο η διαφορά των DFSAs είναι ότι επιτυγχάνουν τον «αφοπλισμό» του ενζύμου με τρόπο ώστε ο ιός να μην μπορεί να εμφανίσει ανθεκτικότητα στο φάρμακο χωρίς να βγει και ο ίδιος «εκτός μάχης».
Ο επικεφαλής της μελέτης καθηγητής Στιβ Γουίδερς από το Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας ανέφερε: «Ο φαρμακευτικός παράγοντάς μας χρησιμοποιεί την ίδια προσέγγιση με τις υπάρχουσες θεραπείες για τη γρίπη αποτρέποντας τη νευραμινιδάση από το να κόψει τους δεσμούς με το μολυσμένο κύτταρο. Η διαφορά είναι όμως ότι προσδένεται σε αυτό το ένζυμο της νευραμινιδάσης σαν ένα σπασμένο κλειδί που έχει κολλήσει στην κλειδαριά, καθιστώντας τον ιό άχρηστο».
Aπό την πλευρά του ο δρ Αντριου Βατς από το Πανεπιστήμιο του Μπαθ που ήταν εκ των συγγραφέων της καινούργιας μελέτης υπογράμμισε ότι «το φάρμακό μας είναι πιο αποτελεσματικό σε ανθεκτικά στελέχη του ιού παρά σε εκείνα που δεν εμφανίζουν ανθεκτικότητα. Το γεγονός αυτό μαρτυρεί ότι δρα μέσω ενός εντελώς διαφορετικού μηχανισμού σε σύγκριση με τις υπάρχουσες θεραπείες». Σύμφωνα με τους ερευνητές θα παρέλθουν έξι ως επτά έτη προτού η θεραπεία αυτή φθάσει στην αγορά. 

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ: ΤΟ ΒΗΜΑ science

Η μουσική είναι... κύμα!

Χάρης Βάρβογλης ( ΤΟ ΒΗΜΑ ) 

Παρασύρει τις καρδιές μας σαν κύμα αλλά και διέπεται από τους νόμους της κυματικής. 
Διαβάστε για τη «Φυσική της μουσικής»

Η Φυσική είναι μια επιστήμη με εφαρμογές τόσο στους διάφορους τομείς της τεχνολογίας  όσο και σε πολλές εκδηλώσεις της καθημερινής μας ζωής. Μία από αυτές τις τελευταίες που δεν έρχεται συνήθως στο μυαλό μας όταν αναφερόμαστε στη Φυσική είναι και η σχέση της με τη μουσική και ειδικότερα με τα μουσικά όργανα. Ολοι μας ακούμε λίγο-πολύ μουσική, αλλά πολλοί μάλλον δεν γνωρίζουν πώς παράγονται οι μουσικές νότες στα διάφορα όργανα και σε τι διαφέρει ο ήχος μιας κιθάρας από αυτόν ενός φλάουτου ή ενός τυμπάνου.  

Οι μουσικοί ήχοι που ακούμε με τα αφτιά μας δεν είναι τίποτα παραπάνω από κύματα πίεσης που παράγονται από τα διάφορα μουσικά όργανα και διαδίδονται στον αέρα. Τα κύματα, με τη σειρά τους, παράγονται όταν κάποιο σώμα κινείται παλμικά και συμπιέζει - αποσυμπιέζει τον αέρα στην περιοχή του. Στα έγχορδα όργανα, όπως για παράδειγμα η κιθάρα, το βιολί ή το πιάνο, το σώμα που κινείται παλμικά είναι μια χορδή. Στα πνευστά όργανα, όπως για παράδειγμα η τρομπέτα, το κλαρίνο ή το φλάουτο, το σώμα που κινείται παλμικά είναι μια στήλη αέρα. Τέλος, στα τύμπανα το σώμα που κινείται παλμικά είναι μια μεμβράνη. Πώς «παίζουμε» όμως μια νότα στα όργανα καθενός από τα παραπάνω είδη και γιατί διαφέρει τόσο ο ήχος του ενός από το άλλο ώστε να μπορούμε να διακρίνουμε αν μια συγκεκριμένη νότα προέρχεται από ένα βιολί ή ένα κλαρίνο; Εδώ είναι που υπεισέρχεται η Φυσική.

Χορδές, συχνότητες και «χρώμα»

Στο βιολί διακρίνονται εύκολα οι χορδές διαφορετικού πάχους.
Οταν μια χορδή απομακρύνεται από τη θέση ισορροπίας της στην οποία είναι τεντωμένη και ίσια, αρχίζει να πάλλεται με έναν ρυθμό που εξαρτάται από το μήκος της, το πάχος της και από την τάση της, δηλαδή από το πόσο τεντωμένη είναι. Τον ρυθμό αυτόν, που καθορίζει το πόσες φορές η χορδή μετακινείται μπρος-πίσω από τη θέση ισορροπίας, στη Φυσική τον ονομάζουμε συχνότητα. Σχεδόν όλοι μας γνωρίζουμε αυτόν τον όρο από τη συχνότητα των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων στην οποία συντονίζουμε τα ραδιόφωνά μας, η οποία κυμαίνεται από 88 εκατομμύρια παλμούς το δευτερόλεπτο (μεγαχέρτς) ως 108 εκατομμύρια. Η συχνότητα των ηχητικών κυμάτων περιγράφει το ίδιο φαινόμενο, μόνο που είναι πολύ μικρότερη: κυμαίνεται από περίπου εκατό παλμούς το δευτερόλεπτο (για τα μπάσα) ως περίπου δέκα χιλιάδες (για τα πρίμα). Επειδή δεν είναι εύκολο όταν «παίζουμε» ένα έγχορδο όργανο να μεταβάλλουμε την τάση μιας χορδής ή το πάχος της, μεταβάλλουμε το μήκος της. Στην κιθάρα αυτό γίνεται πιέζοντας με τα δάχτυλα στα μεταλλικά «τάστα» του μπράτσου και στο βιολί πιέζοντας με το δάχτυλο τη χορδή στο μπράτσο του οργάνου. Ετσι από τις τέσσερις χορδές του βιολιού ή τις έξι χορδές της κιθάρας μπορούμε να πάρουμε πολλές δεκάδες διαφορετικές νότες. Το πιάνο είναι κάπως διαφορετικό επειδή κάθε πλήκτρο του αντιστοιχεί σε μια ξεχωριστή χορδή, οπότε μπορούμε να «παίξουμε» τόσο με το μήκος όσο και με το πάχος των χορδών. Γι' αυτόν τον λόγο το πιάνο μπορεί να αποδώσει  πολύ βαθύτερες αλλά και πολύ ψηλότερες νότες από μια κιθάρα. Η τάση των χορδών ενός έγχορδου μουσικού οργάνου μπορεί να ρυθμιστεί με τη βοήθεια περιστρεφόμενων «κλειδιών», στα οποία τυλίγεται η μία άκρη της χορδής. Η ρύθμιση αυτή, που λέγεται χόρδισμα, είναι γνωστή στον περισσότερο κόσμο με την παρεφθαρμένη μορφή της, κούρδισμα.

Ενας προσεκτικός ακροατής θα παρατηρήσει ότι ο ήχος του κάθε οργάνου έχει διαφορετικό «χρώμα», και θα έχει δίκιο. Η διαφορά οφείλεται στο ότι, σύμφωνα με τη Φυσική, μια χορδή δεν πάλλεται μόνο με μια συχνότητα αλλά με πολλές ταυτόχρονα. Για παράδειγμα, αν χτυπήσουμε μια χορδή που είναι ρυθμισμένη στη νότα  λα, αυτή θα πάλλεται βασικά 440 φορές το δευτερόλεπτο, θα υπάρχουν όμως, σύμφωνα με τη θεωρία, και μικρότερες παλμικές κινήσεις με συχνότητα 2Χ40 = 880, 3Χ440 = 1.320 κ.ο.κ παλμούς το δευτερόλεπτο. Οι συχνότητες αυτές λέγονται αρμονικές. Η αναλογία της έντασης των αρμονικών προς την ένταση της βασικής συχνότητας διαφέρει από όργανο σε όργανο, ανάλογα με το σχήμα του, και αυτός είναι ο λόγος που μπορούμε να αντιληφθούμε το είδος του οργάνου από το οποίο προέρχεται μια νότα.      

Οι στήλες του αέρα

Με τα πνευστά η κατάσταση είναι λίγο διαφορετική. Τα όργανα αυτά έχουν μια στήλη αέρα η οποία με κάποιον τρόπο εξαναγκάζεται να πάλλεται και να παράγει ήχους. Σε άλλα πνευστά η διέγερση της στήλης γίνεται με ένα γλωσσίδι που πάλλεται όταν φυσάμε σ' αυτό, όπως στο κλαρίνο, σε άλλα γίνεται με φύσημα κάθετα σε ένα άνοιγμα, όπως στο φλάουτο - αλλά και στο στόμιο ενός μπουκαλιού, που σίγουρα έχουν δοκιμάσει πολλοί.  Τέλος, σε άλλα γίνεται με τις παλμικές κινήσεις των χειλιών μας όταν τα κρατάμε σφιγμένα και φυσάμε μέσα από αυτά, όπως όταν θέλουμε να κοροϊδέψουμε κάποιον, όπως στην τρομπέτα.  Η συχνότητα των ήχων εξαρτάται από το μήκος της στήλης και από το αν η στήλη είναι  κλειστή και στα δύο άκρα, ανοικτή και στα δύο άκρα ή κλειστή στο ένα και ανοικτή στο άλλο. Στην τελευταία περίπτωση ο ήχος που παράγεται έχει τη μισή συχνότητα από αυτήν των δύο πρώτων και άρα είναι πιο μπάσος. Η ποιότητα του ήχου όμως υποβαθμίζεται επειδή αλλάζει η αναλογία των αρμονικών. Το φαινόμενο αυτό βρίσκει εφαρμογή στο εκκλησιαστικό όργανο. Οι βαρύτεροι τόνοι του απαιτούν σωλήνες μήκους 10 μέτρων ανοικτούς και στα δύο άκρα. Αν ο χώρος δεν επαρκεί, τότε χρησιμοποιούνται σωλήνες κλειστοί στη μία πλευρά, οπότε το μήκος μειώνεται στα 5 μέτρα.

Στα πνευστά όργανα «παίζουμε» διάφορες νότες αλλάζοντας το μήκος της στήλης με το άνοιγμα ή κλείσιμο οπών στον κύλινδρο που περιβάλλει τη στήλη του αέρα (φλάουτο - κλαρίνο) ή με το άνοιγμα ή κλείσιμο βαλβίδων που συνδέουν με διαφορετικό τρόπο κομμάτια σωλήνα (τρομπέτα). Το φαινόμενο των αρμονικών εμφανίζεται και εδώ με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή παράγονται ήχοι με συχνότητες ακέραια πολλαπλάσια της βασικής.

Ο «κρότος» των τυμπάνων

Στην κλασική ορχήστρα υπάρχουν συνήθως τέσσερα τύμπανα που παίζουν διαφορετικές νότες.

Στα τύμπανα όμως η κατάσταση είναι σημαντικά διαφορετική. Αν χτυπήσουμε τη μεμβράνη ενός τυμπάνου με ένα ξύλο ή με το χέρι μας, η μεμβράνη πάλλεται με μια βασική συχνότητα. Επομένως, αντίθετα με ό,τι πολλοί μπορεί να πιστεύουν, τα τύμπανα «παίζουν» νότες. Η διαφορά με τα έγχορδα και τα πνευστά όμως έγκειται στο ότι σε αυτά το αντικείμενο που πάλλεται έχει μία διάσταση (μόνο μήκος) ενώ στα τύμπανα έχει δύο (μήκος και πλάτος). Από αυτή και μόνο τη διαφορά μπορεί να δείξει κανείς ότι οι αρμονικές συχνότητες στα τύμπανα δεν είναι ακέραια πολλαπλάσια της βασικής, με αποτέλεσμα ο συνδυασμός τους με τη βασική να δημιουργεί την αίσθηση του κρότου και όχι την αίσθηση της αρμονίας.

Ο κ. Χάρης Βάρβογλης είναι καθηγητής του Τμήματος Φυσικής του ΑΠΘ.


ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ: ΤΟ ΒΗΜΑ science

Καλύτερη ταινία το «Argo» - Ιστορικό τρίτο Οσκαρ για τον Ντ. Ντέι Λιούις!

85η ΑΠΟΝΟΜΗ ΣΤΟ ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ

Λαμπερή ήταν η φετινή 85η απονομή των βραβείων Όσκαρ στο Dolby Theatre του Λος Αντζελες, τα οποία φέτος ήταν μοιρασμένα. Η ταινία του Argo του Μπεν Άφλεκ να κερδίζει το βραβείο της καλύτερης ταινίας, ενώ ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις έγραψε οσκαρική ιστορία, κερδίζοντας για τρίτη φορά Όσκαρ καλύτερου ηθοποιού για την ερμηνεία του στην ταινία «Λίνκολν».

Οπως είχε δείξει η μέχρι στιγμής πορεία, η ταινία του Μπεν Άφλεκ «Επιχείρηση: Argo» απέσπασε και το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και έγινε 85η ταινία που κερδίζει το βραβείο.
Οι υπόλοιπες υποψήφιες για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας ήταν επίσης οι ταινίες «Αγάπη» (Amour) του Μίκαελ Χάνεκε, «Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου» του Μπεν Ζάιτλιν, Django: Ο Τιμωρός (Django Unchained) του Κουέντιν Ταραντίνο, «Οι Άθλιοι» του Τομ Χούπερ, «Η Ζωή του Πι» του Ανγκ Λι, «Λίνκολν» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, «Οδηγός Αισιοδοξίας» του Ντέιβιντ Ο. Ράσελ και «Zero Dark Thirty» της Κάθριν Μπίγκελοου.
Το βραβείο για την καλύτερη ταινία στον Μπεν Άφλεκ ανακοίνωσε με μία εμφάνιση - έκπληξη η Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ Μισέλ Ομπάμα, μέσω βιντεοοθόνης.

«Καλωσήρθατε στον Λευκό Οίκο», είπε η σύζυγος του Μπαράκ Ομπάμα από την προεδρική κατοικία, φορώντας ένα ασημί φόρεμα, μετά τη σύντομη εισαγωγή του Τζακ Νίκολσον, ο οποίος βρισκόταν στη σκηνή του Dolby Theater.
Λίγα λεπτά αργότερα μετά την ανακοίνωση του βραβείου έγραψε στο λογαριασμό της στο Twitter πως η εμπειρία της ήταν καταπληκτική και συνεχάρη τους συντελεστές του «Argo».

Ο βρετανός ηθοποιός Ντάνιελ Ντέι Λιούις κέρδισε για τρίτη φορά το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου ενσαρκώνοντας τον Αμερικανό πρόεδρο Αβραάμ Λίνκολν στην ταινία «Λίνκολν» του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Τα δύο προηγούμενα Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου έχει κερδίσει για τις ταινίες «Το αριστερό μου πόδι» (1989) και «Θα χυθεί Αίμα» (2008).
Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις είναι ο πρώτος ηθοποιός που κερδίζει τρεις φορές το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου. «Ειλικρινά δεν ξέρω πώς έγινε. Αυτό που ξέρω είναι ότι είναι ότι έχω λάβει κάτι περισσότερο από ένα απλό μερίδιο καλής τύχης στη ζωή μου», δήλωσε ο βρετανός ηθοποιός μετά την κατάκτηση του βραβείου.

Ο 55χρονος ηθοποιός, ο οποίος ήταν το μεγάλο φαβορί, νίκησε τους Μπράντλεϊ Κούπερ (Οδηγός Αισιοδοξίας), Χιου Τζάκμαν (Οι 'Αθλιοι), Χοακίν Φίνιξ (The Master) και Ντένζελ Ουάσινγκτον (Flight).
Η Αμερικανίδα Τζένιφερ Λόρενς κέρδισε το Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία «Οδηγός Αισιοδοξίας» (Happiness Therapy).
Η Λόρενς ήταν υποψήφια για το Οσκαρ Α' γυναικείου ρόλου με τις Τζέσικα Τσαστέιν ( Zero Dark Thirty), Εμανουέλ Ριβά (Αγάπη), Κουβενζανέ Γουόλις (Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου) και Ναόμι Γουότς (The Impossible).

Η Αν Χάθαγουεϊ –όπως ήταν αναμενόμενο- κέρδισε το Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου για την ταινία «Οι Άθλιοι», που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα Βίκτωρος Ουγκώ. Η Χάθαγουεϊ ήταν ένα από τα φαβορί για το βραβείο δεύτερου γυναικείου ρόλου.
Ο Κρίστοφ Βαλτς κέρδισε το Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου για τον ρόλο του στην ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο, «Django, Ο Τιμωρός».

Ο γεννημένος στην Ταϊβάν Ανγκ Λι κέρδισε το Όσκαρ Σκηνοθεσίας, το δεύτερο στην καριέρα του για την ταινίας «Η Ζωή του Πι», μιας δραματικής ταινίας σε 3D βασισμένης στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Γιαν Μαρτέλ. «Η Ζωή του Πι» ήταν υποψήφια για 11 Οσκαρ, ανάμεσα στα οποία και αυτό της καλύτερης ταινίας.
Ο 58χρονος Λι, ο οποίος άρχισε την καριέρα του σκηνοθετώντας κινέζικες ταινίες, κέρδισε το πρώτο του Οσκαρ το 2006 για τη σκηνοθεσία της ταινίας «Βrokeback Mountain».
Το Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού κέρδισε η βρετανίδα τραγουδίστρια Αντέλ για το «Skyfall» , θέμα της ομώνυμης τελευταίας ταινίας του Τζέιμς Μποντ.

Η 24χρονη σταρ, η οποία είχε τραγουδήσει το «Skyfall» λίγα λεπτά νωρίτερα κατά την έναρξη της 85ης τελετής των 'Οσκαρ, παρέλαβε το χρυσό αγαλματίδιο με δάκρυα στα μάτια.
«Είναι υπέροχο», δήλωσε συγκινημένη και αμέσως πρόσθεσε: «Και εσείς είστε υπέροχοι».
Το Όσκαρ Καλύτερης Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης κέρδισαν οι Ρικ Κάρτερ και Τζιμ Έρικσον για την ταινία «Λίνκολν».
Το «Brave» κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων, μεγάλου μήκους.

Η αυστριακή ταινία «Αγάπη» κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Η ταινία, σε σκηνοθεσία του Μάικλ Χάνεκε, η οποία θεωρείτο ένα από τα φαβορί, εξιστορεί τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης ενός ζευγαριού ηλικιωμένων στο Παρίσι, καθώς η γυναίκα βρίσκεται στο τελικό στάδιο της ζωής της.
Συνολικά, τέσσερα Όσκαρ απέσπασε «Η ζωή του Πι», από τρία οι ταινίες «Argo» και «Οι Άθλιοι», ενώ από δύο οι ταινίες Django, ο Τιμωρός, «Λίνκολν» και «Skyfall».

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ: ΤΟ ΕΘΝΟΣ.gr

 

Αλλαγές στο νόμο για τα αδέσποτα και τα ζώα συντροφιάς

Τροποποιήσεις στο νόμο για τα ζώα συντροφιάς ανακοίνωσε το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων. Ειδικότερα, όπως επισημαίνεται σε σχετική ανακοίνωση, το ΥπΑΑΤ έλαβε σοβαρά υπόψη μετά τη δημόσια ηλεκτρονική διαβούλευση, τις απόψεις και  παρατηρήσεις που διατυπώθηκαν  επί των  προτεινόμενων  ρυθμίσεων  του σχεδίου νόμου του ΥπΑΑΤ με τίτλο: «Διοικητικά μέτρα, διαδικασίες και κυρώσεις στους τομείς της υγιεινής και ασφάλειας των τροφίμων και των ζωοτροφών, της υγείας και προστασίας των ζώων ως και της διαχείρισης των ζωικών υποπροϊόντων και λοιπές διατάξεις αρμοδιότητας του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων»  και ειδικότερα  όσον αφορά  το άρθρο 54α  αυτού για  την τροποποίηση του ν. 4039/2012 «Για τα δεσποζόμενα και τα αδέσποτα ζώα συντροφιάς και την προστασία των ζώων από την εκμετάλλευση ή τη χρησιμοποίηση με κερδοσκοπικό σκοπό» (Α΄15)
Στόχος του ΥπΑΑΤ   είναι η βελτίωση των διατάξεων  για την προστασία των ζώων συντροφιάς  και σε καμία περίπτωση  δεν προτίθεται   να προχωρήσει  σε  τροποποιήσεις της νομοθεσίας  που θα μπορούσαν, έστω και κατ΄ ερμηνεία, να εκληφθούν  ότι ανοίγουν το δρόμο για μαζικές και αναιτιολόγητες  θανατώσεις αδέσποτων  ζώων  συντροφιάς. Επιβεβαίωση των προθέσεων  του Υπουργείου  αποτελεί  το επαναδιατυπωμενο κείμενο  που αναφέρεται στα  «επιθετικά» ζώα συντροφιάς  και έχει ως εξής :
«Επικίνδυνo ζώo συντροφιάς είναι το ζώα συντροφιάς, που εκδηλώνει αποδεδειγμένα απρόκλητη και αδικαιολόγητη επιθετικότητα, χωρίς να απειληθεί, προβαίνοντας σε επιτυχή επίθεση ή ανεπιτυχή προσπάθεια επίθεσης ή απρόκλητη και αφύσικα απειλητική στάση και συμπεριφορά προς τον άνθρωπο ή τα άλλα ζώα, καθώς και το ζώο που πάσχει ή είναι φορέας σοβαρού νοσήματος, που μπορεί να μεταδοθεί στον άνθρωπο ή στα άλλα ζώα και δεν θεραπεύεται.»
Τονίζουμε ότι η ουσιαστική διαβούλευση εξακολουθεί να είναι ανοιχτή για οποιαδήποτε περαιτέρω βελτίωση μέχρι την κατάθεση του νομοσχεδίου στη Βουλή  και τις συζητήσεις  στην αρμόδια Επιτροπή και στην Ολομέλεια.

ΥπΑΑΤ

TO AΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ: econews.gr

O πρώτος αερόσακος για μοτοσικλετιστές.

Οι αερόσακοι θεωρούνται πλέον αυτονόητο αξεσουάρ ασφαλείας στα σύγχρονα αυτοκίνητα. Αντίθετα, η δημιουργία ενός αερόσακου για μοτοσικλετιστές σκόνταφτε μέχρι σήμερα σε ανυπέρβλητα εμπόδια. Το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπιζόταν στον…αναβάτη. Το σώμα του μοτοσικλετιστή εκτοξεύεται προς εμπρός στα ατυχήματα κάνοντας προβληματικό το σωστό timing. Έτσι ήταν μεγάλη η πιθανότητα να ανοίξει πρόωρα ή καθυστερημένα το σωτήριο μαξιλάρι. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις φούσκωνε, χωρίς να είναι οπωσδήποτε απαραίτητο, καταστρέφοντας έτσι και το πάνω μέρος της φόρμας του αναβάτη, στο οποίο ήταν ενσωματωμένο.

Η ιταλική Dainese υποστηρίζει ότι έδωσε αξιόπιστες λύσεις σε αυτά τα προβλήματα με τον καινοτόμο αερόσακο D-Air για μοτοσυκλέτες, τον οποίο θα λανσάρει στην αγορά μέσα στην άνοιξη. Το νέο σύστημα ασφαλείας περιλαμβάνει αισθητήρες στο μπροστινό πιρούνι του τιμονιού και κάτω από τη σέλα. Τα στοιχεία τους μεταδίδονται σε μία κεντρική μονάδα διαχείρισης, η οποία τα επεξεργάζεται και αποφασίζει πότε είναι απαραίτητη η πυροδότηση του αερόσακου. Ο τελευταίος είναι ενσωματωμένος στο προστατευτικό μπουφάν ή γιλέκο του αναβάτη και φουσκώνει μέσα σε 45 χιλιοστά του δευτερολέπτου.

Το D-Air αναγνωρίζει με αξιοπιστία μία μετωπική σύγκρουση ή ένα γλίστρημα του δικύκλου, κάτι που επιβεβαιώνει και ο αναβάτης αγώνων Στέφαν Μπραντλ. Ο Γερμανός χρησιμοποιεί αυτό το σύστημα προστασίας εδώ και τρία χρόνια στους αγώνες. Σε αυτό το διάστημα τον προστάτευσε το αγωνιστικό D-Air δεκαπέντε φορές άψογα σε ισάριθμες πτώσεις. H Dainese χρειάστηκε μία δεκαετία μέχρι να το εξελίξει σε φάση παραγωγής για τον μέσο μοτοσικλετιστή. Μάλιστα, ο πρωτοποριακός αερόσακος για δικυκλιστές έχει λάβει πιστοποίηση και από τον γερμανικό οργανισμό τεχνικού ελέγχου TUV SUD μετά από 800 επιτυχημένες δοκιμές.

Αρχικά θα διατίθενται στην αγορά ένα μπουφάν και ένα γιλέκο από υλικό Goretex με το σύστημα D-Air. Προβλέπεται επίσης η ενσωμάτωσή του και σε μία δερμάτινη φόρμα για τους πιο σπορτίφ αναβάτες. Σε αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε την κεντρική μονάδα διαχείρισης, την τοποθέτηση των αισθητήρων και έτοιμο το…κοστούμι.

Το μπουφάν κοστολογείται γύρω στα 1.500 ευρώ και το γιλέκο 750, ενώ το κιτ αισθητήρων και εγκεφάλου θα τιμολογείται περίπου 450 ευρώ. Σίγουρα ένα τσουχτερό πακέτο, το οποίο θα επιλέξει δύσκολα ο μέσος αναβάτης λόγω κόστους. Η αρχή όμως έγινε και αργότερα θα ακολουθήσουν και φτηνότερες προτάσεις. 

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ: ΤΑ ΝΕΑ.gr

Τα 9 πιο ιδιαίτερα jazz στέκια της Ευρώπης.

Διαδεδομένη, πολύμορφη και σίγουρα, αγαπημένη πολλών η jazz μουσική, διαθέτει τους δικούς της ιδανικούς χώρους. Για όσους επιθυμούν ν’ αφεθούν στη μαγεία της, οι επιλογές είναι πολλές και μια μικρή περιήγηση στα ανά την Ευρώπη στέκια της jazz, αρκεί για να μας πείσει. 

Ατμοσφαιρικά μπαράκια, ιστορικά, αλλά και νεοφερμένα μουσικά στέκια, τυπικές ή ασυνήθιστες σκηνές «σκορπισμένες» ανά την Ευρώπη, είναι οι ιδανικοί χώροι για να απολαύσουν οι λάτρεις της jazz, βραδιές μουσικής μαγείας. Το Cnn Travel επέλεξε τα 9 καλύτερα jazz «καταφύγια» και εμείς σας τα προτείνουμε ανεπιφύλακτα…

«Ronnie Scott's Jazz Club», Λονδίνο

Η πλέον φημισμένη λονδρέζικη λέσχη της jazz ιδρύθηκε το 1959 από τον μουσικό Ronnie Scott και διαθέτει τη δική της ελκυστική ιστορία, η οποία παραμένει ανέπαφη μέσα στο χρόνο. Στο χώρο αυτό έκανε την τελευταία του επί αγγλικού εδάφους, εμφάνιση ο Jimi Hendrix. Από εδώ έχουν περάσει και οι Ella Fitzgerald, Miles Davis και Chet Baker, για να ηχογραφήσουν τις δισκογραφικές τους δουλειές. Για τους ξενύχτηδες υπάρχει και ειδική μουσική βραδιά το «Late Late Show», από Δευτέρα έως Πέμπτη, που διαρκεί μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Τα εισιτήρια εξαντλούνται γρήγορα, παρά το «τσουχτερό» κόστος τους.

Πληροφορίες: www.ronniescotts.co.uk .

«Autour de Midi…et Minuit», Παρίσι

Τυπικό γαλλικό μπιστρό και jazz club στη Μονμάρτη. Οι χώροι λειτουργούν ανεξάρτητα, το ισόγειο λειτουργεί ως bistro, ενώ ακριβώς από κάτω είναι το jazz club. Κοινό τους σημείο είναι το καλό φαγητό και η επιλεγμένη μουσική. Ζεστό και φιλικό- θυμίζει μάλλον σπηλιά- ενώ προσφέρει στο κοινό πολλές και καλές jazz μουσικές. Συναυλίες πραγματοποιούνται συνήθως από την Πέμπτη έως το Σάββατο.

Πληροφορίες: http://autourdemidi.fr/ .

«A-Trane International Jazz Club», Βερολίνο

Τι θα λέγατε για jazz ηχοχρώματα λίγο μετά τα μεσάνυχτα; Το συγκεκριμένο club ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1922 και συγκαταλέγεται στα πλέον μοντέρνα στέκια της jazz, με τους σχετικούς επαίνους και τις κριτικές να το αποδεικνύουν έμπρακτα. Το ξένο περιοδικό «Downbeat» σε σχετική κριτική του, το είχε κατατάξει ανάμεσα στα καλύτερα κλαμπ της jazz παγκοσμίως. Από τη σκηνή του έχουν περάσει οι μεγαλύτερες μορφές της jazz, μεταξύ των οποίων οι Herbie Hancock, Diana Krall, Ray Brown και Arthur Blythe. 

Πληροφορίες: www.a-trane.de .

«The Music Village», Βρυξέλλες

Εδώ το κάπνισμα δεν επιτρέπεται, το φαγητό, το ποτό και οι κάθε είδους γνωριμίες όμως, είναι απολύτως ελεύθερες… Το συγκεκριμένο club έχει μια σχετικά σύντομη ιστορία 12 χρόνων, ωστόσο έχει καθιερωθεί ως «σταθερή αξία» στο χώρο της τζαζ. Στο «μουσικό χωριό» των Βρυξελλών φιλοξενούνται περίπου 250 παραστάσεις κάθε χρόνο, ενώ εδώ λαμβάνει χώρα και το Διεθνές Διαγωνιστικό Φεστιβάλ νέων ερμηνευτών της jazz, μετατρέποντας το χώρο, σε ένα ελεύθερο «βήμα έκφρασης» νέων ανερχόμενων καλλιτεχνών απ’ όλο τον κόσμο.  

Πληροφορίες: www.themusicvillage.com .

«Porgy & Bess», Βιέννη

Κατάλληλο για όπερα… αλλά ανοιχτό και στην jazz. Θυμίζει περισσότερο αίθουσα συναυλιών και όχι τόσο ένα μπαρ για jazz. Το κτήριο που στεγάζεται φιλοξενούσε κάποτε θέατρο και σινεμά, αλλά μετατράπηκε σε «καταφύγιο» για τη jazz, με αίθουσα παραστάσεων, γκαλερί, μουσικό κατάστημα, εστιατόριο, μπαρ και στούντιο ηχογράφησης. Μπορεί να μην μοιάζει με τυπική σκηνή της jazz, όμως τίποτα δεν σας εμποδίζει από το να έρθετε και εδώ το ίδιο απλά ντυμένοι..και όχι σαν να πηγαίνετε στην όπερα, για ν’ απολαύσετε τη μαγεία της αγαπημένης σας μουσικής.

Πληροφορίες: www.porgy.at .

«Victoria Nasjonal Jazzscene», Όσλο, Νορβηγία

Αναμφίβολα πρόκειται για το νορβηγικό κέντρο της jazz. Οι λάτρεις της jazz μέσα στο χρόνο αναζητούσαν το ιδανικότερο στέκι για ν’ απολαύσουν την αγαπημένη τους μουσική και τελικά, φαίνεται ότι το βρήκαν και δεν είναι άλλο από το Victoria Nasjonal Jazzscene. Σήμερα πλέον, έχει μετατραπεί στον κατ’ εξοχήν χώρο συνάντησης των φίλων της jazz. Φινετσάτος και ιδιαίτερα κομψός χώρος, διαθέτει το δικό του αμφιθέατρο, ενώ εδώ μπορείτε να βρείτε άνετα καθίσματα καναπέ. Το μπαρ του σερβίρει καλό κρασί και κοκτέιλ, όχι όμως και φαγητό.

Πληροφορίες: http://nasjonaljazzscene.no/ .

«New Morning», Παρίσι

Αν είστε έτοιμοι για χορό, το New Morning ενδείκνυται για την έξοδό σας. Είναι ένα από τα πιο φημισμένα και σημαντικά club της jazz στο Παρίσι. Με χωρητικότητα περίπου 300 ατόμων, χωρίς ιδιαίτερες επισημότητες , παρέχει ποικίλες δράσεις και απευθύνεται σχεδόν στον καθένα. Με ξύλινες καρέκλες και μικρά τραπεζάκια δεν είναι κάτι το πολύ ξεχωριστό... αλλά μην παραξενευτείτε αν δείτε τους γύρω σας να χορεύουν μόλις ξεκινήσει η μουσική.

Πληροφορίες: www.newmorning.com .

«Hideaway», Λονδίνο

Με μικρή ιστορία... αλλά με πολλές εκπλήξεις , το Hideaway είναι από τα πρόσφατα αποκτήματα στον χάρτη των μουσικών σκηνών του Λονδίνου. Άνοιξε τις πύλες του το 2010 γρήγορα όμως, η δημοφιλία του εκτινάχτηκε, εξαιτίας κυρίως, των ποικίλων δράσεων, τα σεμινάρια jazz, αλλά και τα βιολογικά μενού που συνθέτουν μέρος της λειτουργίας του. Ένα χρόνο μετά το άνοιγμα του το 2011, απέσπασε τιμητική διάκριση από το κοινοβούλιο, ως ο καλύτερος νέος jazz χώρος. Στο Hideaway, εκτός από jazz, μπορείτε να χορέψετε στους ρυθμούς του swing, να απολαύσετε soul και blues, αλλά και να χαλαρώσετε με τις βραδιές γέλιου.

Πληροφορίες: www.hideaway.co.uk .

«Casa del Jazz», Ρώμη

Τι σχέση μπορεί να έχει η jazz με τη μαφία; Κι όμως, το κτήριο που στεγάζεται σήμερα η περίφημη Casa del Jazz, ανήκε γύρω στα 1920, στον αρχηγό μιας εγκληματικής συμμορίας. Μετά το θάνατό του μετατράπηκε σε μουσική σκηνή της τζαζ και μέσα στο χρόνο απέκτησε ιδιαίτερη φήμη στην πόλη της Ρώμης- και όχι μόνο. Εκτός από τις μουσικές βραδιές, οι θαμώνες και οι λάτρεις του συγκεκριμένου μουσικού είδους μπορούν να παρακολουθήσουν διαλέξεις, παραστάσεις ή και να συμμετέχουν σε φεστιβάλ με σημείο αναφοράς πάντοτε την jazz. Η σκηνή έχει χωρητικότητα 150 άτομα, διαθέτει αίθουσα για πρόβες, βιβλιοθήκες, εστιατόριο, αλλά και ειδικό χώρο για συναυλίες.

Πληροφορίες: www.casajazz.it . 

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ: click@Life.gr

ΣΧΟΛΙΟ: 

Επειδή οι περισότεροι ζούμε στην Αθήνα:

"Half Note Jazz Club", Τριβωνιανού 17, Μετς.

 

"Jazz’n’Jazz", Δεινοκράτους 4, Κολωνάκι.

Δείτε το Λονδίνο από ψηλά, όπως η Μαίρη Πόπινς, κάνοντας απλά ένα κλικ [εικόνα 360°]

Τη δυνατότητα να... περιηγηθείτε στο Λονδίνο, από το σπίτι σας, μέσω του υπολογιστή σας και με μόνο εξοπλισμό το πληκτρολόγιο ή το ποντίκι, σας δίνει η δουλειά μιας ομάδας φωτογράφων.
Επί τρεις ημέρες φωτογράφοι που είχαν «στηθεί» στον 29ο όροφο του BT Tower, χρησιμοποιώντας τέσσερις φωτογραφικές μηχανές τράβηξαν 48.000 μεμονωμένα καρέ τα οποία συνέθεσαν φτιάχνοντας τη μεγαλύτερη πανοραμική φωτογραφία που δημιουργήθηκε ποτέ.

Η τελική εικόνα των 360° που δημιουργήθηκε ύστερα από τρεις μήνες επεξεργασίας των καρέ που ελήφθησαν έχει συνολικό μέγεθος 320 gigapixels. Χαρακτηριστικό του μεγέθους της είναι το γεγονός ότι, όπως αναφέρει η Daily Mail, αν κάποιος την άπλωνε αυτή θα καταλάμβανε έκταση ίση με τα ανάκτορα του Μπάκινγχαμ.

 

Για να περιηγηθείτε και εσείς στο Λονδίνο πατήστε ΕΔΩ !!!:

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ: iefimerida.gr

H βιομηχανία της Γιουροβίζιον.

Παρά την οικονομική κρίση, η «ένοχη απόλαυση» του θεσμού θα διατηρηθεί. Το BHmagazino ερευνά τους αριθμούς του διαγωνισμού και εξηγεί γιατί η βιομηχανία του ανάλαφρου τραγουδιού είναι τόσο ανθεκτική, ακόμη (ή ίσως ειδικά) στις μέρες μας

Το 1988 ο Φρέντυ Γερμανός ήταν μέλος της επιτροπής για την ανάδειξη της ελληνικής συμμετοχής στη Γιουροβίζιον. Εχοντας ακούσει με προσοχή και υπομονή όλα τα υποψήφια τραγούδια, πρότεινε τη λύση της «ευρωαπουσίας». Δεν εισακούστηκε. Εκείνη τη χρονιά, η Ελλάδα έστειλε το τραγούδι «Κλόουν». Και γίναμε τσίρκο. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, το 2005, η κόρη του, Ναταλία Γερμανού, έγραψε μαζί με τον Χρήστο Δάντη το «My Νumber Οne». Η Ελενα Παπαρίζου το τραγούδησε επί ουκρανικού εδάφους, νίκησε και επέστρεψε με τιμές αρχηγού κράτους, στην κυριολεξία: υποδοχή στο αεροδρόμιο, φιέστα έξω από την ΕΡΤ, συνάντηση με τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή και μία δήλωση του υπουργού Ανάπτυξης Δημήτρη Σιούφα που δείχνει το μέγεθος της υπερβολής: «Η κατάκτηση της πρώτης θέσης στον διεθνή διαγωνισμό τραγουδιού από την Ελενα Παπαρίζου στέλνει ένα πολύ ισχυρό μήνυμα στην ελληνική κοινωνία και οικονομία ότι η έμπνευση, η δημιουργία, η ποιότητα, η καλή προετοιμασία, η μεθοδικότητα και η συλλογική δράση φέρνουν πρωτόγνωρα αποτελέσματα, με τα οποία ως οδηγό η Ελλάδα μπορεί να πρωταγωνιστήσει».  

Οι ελληνικές απουσίες
Προτού πανηγυρίσουμε για την κατάκτηση της Γιουροβίζιον είχαν προηγηθεί, πάντως, αρκετές ευρωαπουσίες μας, για διαφορετικούς λόγους η καθεμία: το 1975, έναν χρόνο μετά την πρώτη συμμετοχή της στον διαγωνισμό με τη Μαρινέλλα, η Ελλάδα απουσιάζει σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και την τουρκική συμμετοχή στη Γιουροβίζιον. Το 1982, ενώ είχε επιλεγεί το τραγούδι «45 κοπελιές» με τον Θέμη Αδαμαντίδη, τελικά η επιτροπή το έκρινε χαμηλού επιπέδου και έτσι παρέμειναν και οι 46 σπίτι τους. Το 1984, η ΕΡΤ δεν μετέδωσε καν τον διαγωνισμό, τονίζοντας ότι η ελληνική μουσική είναι κλάσεις ανώτερη από αυτήν που προμοτάρει ο θεσμός – οι φήμες θέλουν την τότε υπουργό Πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη να έχει παίξει σημαντικό ρόλο στο µποϊκοτάζ. Το 1986, οι λόγοι ήταν θρησκευτικοί: η βραδιά του τελικού συνέπιπτε με το Μεγάλο Σάββατο. Το 1999, και να θέλαμε, δεν μπορούσαμε να πάμε, μια και είχαμε αποκλειστεί από την περασμένη χρονιά: το συγκρότημα Θάλασσα τα έκανε θάλασσα και πήρε μόνο το παραδοσιακό δωδεκάρι από την Κύπρο. Και το 2000, η ΕΡΤ δεν συμμετείχε για οικονομικούς λόγους.
Η βιομηχανία της πίτσας
Και ενώ εφέτος ήμασταν πολύ κοντά στο να μην πάμε στο Μάλμε της Σουηδίας, επίσης για οικονομικούς λόγους, έγινε ξαφνικά το θαύμα της σόουμπιζ και όλα λύθηκαν: η ΕΡΤ έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται να δώσει ούτε ένα ευρώ, και έτσι εμφανίστηκε το Mad TV ως από μηχανής θεός που ανέλαβε τη διοργάνωση του αυριανού ελληνικού τελικού στο Gazi Music Hall, βρήκε χορηγούς και οραματίζεται μια ενεργή συμμετοχή του στον θεσμό από εδώ και πέρα. Το ερώτημα είναι γιατί δεν μπορούμε χωρίς Γιουροβίζιον; Με την οικονομική κρίση πιο αισθητή από κάθε άλλη φορά, οι ορκισμένοι εχθροί της δεν μιλάνε πια για «πανηγυράκι». Παλιά, γκρινιάζαμε ότι πετάμε λεφτά, τώρα πλέον δεν υπάρχουν λεφτά για πέταμα. Η Γιουροβίζιον έρχεται πάντα λίγο πριν από την άνοιξη και όσοι έχουν αλλεργία αρχίζουν να γκρινιάζουν. Δικαιολογημένα ή όχι; Πρόκειται τελικά για μια τόσο ισχυρή βιομηχανία από την οποία η Ελλάδα δεν μπορεί να απέχει; Καλλιτέχνες, δισκογραφικές εταιρείες, μάνατζερ, καναλάρχες, αλλά και πιτσαδόροι μοιάζουν να ωφελούνται από αυτήν. Μέσα από εντυπωσιακά αριθμητικά στοιχεία, τραγελαφικές ιστορίες και πρόσωπα-κλειδιά, αναζητήσαμε τις ρίζες αυτής της τόσο ένοχης απόλαυσης.
Ο Μπίγαλης και η δημοτικότητα
Ως τα τέλη της δεκαετίας του ’90, ο διαγωνισμός αφορούσε στην Ελλάδα λίγους μυημένους και φαινομενικά γραφικούς, οι οποίοι θυμούνταν απέξω ποια χρονιά πήγε η Βόσσου με το τραγούδι «Ανοιξη» (1991) και τι είχε τραγουδήσει ο Μπίγαλης («Ντίρι ντίρι τρεχαντήρι»). Το 2001 οι Antique, με τραγουδίστρια την Παπαρίζου, φέρνουν την τρίτη θέση, και η ΕΡΤ, σηματοδοτώντας το πανελλήνιο πάρτι που μόλις ξεκινούσε, θα κορυφωνόταν με τους Ολυμπιακούς του 2004 και θα αποκαθηλωνόταν με την οικονομική κρίση, διαβλέπει ότι η μονομανία των λίγων μπορεί να γίνει εμμονή των πολλών. Ακολουθώντας το αμερικανικό γνωμικό «στην τηλεόραση, για να μαζέψεις πρέπει να ξοδέψεις (λεφτά)», επένδυσε πολλά και, όπως δείχνουν τα νούμερα, κέρδισε ακόμη περισσότερα. Ανθρωποι κάθε ηλικίας πλέον ασχολούνταν με τη Γιουροβίζιον, το ποιος θα μας εκπροσωπήσει και το τι θα φορέσει είχε αναχθεί σε εθνικό ζήτημα υψίστης σημασίας και οι βραδιές του τελικού θύμιζαν Δεκαπενταύγουστο, μια και στις καλές εποχές, που όλοι λογικά Σάββατο βράδυ θα ήταν έξω, μαζεύονταν σε σπίτια, παράγγελλαν πίτσες και έκαναν χαβαλέ. Μικρή χώρα, μεγάλο γλέντι.
Η άβολη στιγμή του Ρουσόπουλου
Στον τελικό της Αθήνας, βέβαια, τα «τερατάκια» Lordi από τη Φινλανδία κέρδισαν βγάζοντας επιδεικτικά τη γλώσσα στον νεοπλουτισμό της Γιουροβίζιον. Με προϋπολογισμό που δεν ξεπερνούσε τις 100.000 ευρώ, άφησαν πολύ πίσω την Αννα Βίσση, για την οποία είχαν αντίστοιχα επενδυθεί περί τις 700.000 ευρώ. Και κάτι ακόμη: κατάφεραν να «εξαφανίσουν» τον τότε υπουργό Επικρατείας Θεόδωρο Ρουσόπουλο, ο οποίος φοβήθηκε τόσο πολύ τη φωτογράφιση μαζί τους, που δεν ανέβηκε ποτέ επί σκηνής για να τους απονείμει το βραβείο όπως είχε συμφωνηθεί. «Μίστερ Ρουσόπουλος; Μίστερ Ρουσόπουλος;» έλεγε και ξανάλεγε ο οικοδεσπότης Σάκης Ρουβάς, αλλά εκείνος άφαντος. Αναλύοντας λίγο αργότερα την εξέλιξη της πολιτικής καριέρας του, πολλοί είπαν ότι ίσως κάτι να ήξερε: η φωτογραφία με τα τέρατα θα τον στοίχειωνε για πάντα και οι λεζάντες δεν θα περιορίζονταν μόνο στη Γιουροβίζιον.
Παραδόξως, η χρυσή χρονιά της ΕΡΤ, από άποψη κέρδους, στη Γιουροβίζιον δεν ήταν ούτε το 2005, ούτε το 2006, αλλά το 2009. Μπορεί η οικονομική κρίση να είχε αρχίσει να διαφαίνεται, οι ιθύνοντες, όμως, ήξεραν πλέον πολύ καλά τους κανόνες του παιχνιδιού, και έτσι, τη χρονιά που ξαναστείλαμε τον Ρουβά και προτού ακόμη ανακοινωθεί το όνομά του, είχαν ήδη κλείσει χορηγίες ύψους άνω του 1,2 εκατομμυρίων ευρώ. Εκείνη τη χρονιά η ΕΡΤ ξόδεψε λίγο παραπάνω από 1 εκατομμύριο ευρώ και εισέπραξε 2,5 εκατομμύρια ευρώ. Το τραγούδι, για τα δεδομένα του Ρουβά, πάτωσε, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία.
Η κρίση
Από το 2010 η οικονομική κρίση και τα ενοχικά σύνδρομα των διοικήσεων της ΕΡΤ, που την ανάγκασαν να κάνει πολλά πισωγυρίσματα για το αν θα πάμε τελικά στη Γιουροβίζιον ή όχι, έφεραν ύφεση. Οι τελευταίες δύο χρονιές μπορεί να ήταν οι φθηνότερες από πλευράς δαπανών, ήταν όμως και οι πιο ζημιογόνες, όπως λένε όσοι γνωρίζουν τα πράγματα εκ των έσω. Το διαφημιστικό ενδιαφέρον παγώνει όταν το προϊόν που έχεις να λανσάρεις είναι αβέβαιο ως την τελευταία στιγμή.
Το Mad, λοιπόν, καλείται αύριο να σβήσει την περυσινή εικόνα της απόλυτης προχειρότητας και φτήνιας που χαρακτήρισε τον ελληνικό τελικό – η έλλειψη χρημάτων δεν πρέπει να σημαίνει και έλλειψη γούστου. Εχοντας παρουσιάσει, ομολογουμένως, καλά δείγματα με τη διοργάνωση των Mad Awards και MadWalk, σειρά έχει η βραδιά για την ανάδειξη του ελληνικού τραγουδιού, η οποία θα μεταδοθεί στις 21.00 από την ΕΤ1. Η εμπορική διευθύντρια του Mad, Κάτια Στάικου, εξηγεί πως «η Γιουροβίζιον είναι ένας θεσμός που αντιπροσωπεύει και την Ελλάδα, άρα δεν πρέπει να χαθεί. Με τον τρόπο που θα το κάνει το Mad, θα δείξει ότι όλα μπορούν να γίνουν, όχι με τρελό κόστος και φανφάρες. Το μπάτζετ είναι κάτι που διαμορφώνεται συνέχεια, αλλά θα κινηθεί σε χαμηλά επίπεδα. Δεν ήταν εύκολο να βρούμε χορηγούς, αλλά τελικά τα καταφέραμε. Κάποιοι φοβούνταν να ακουστεί το όνομά τους με αφορμή μια γιορτή σε περίοδο κρίσης, κάποιοι άλλοι απλώς φοβούνταν να δώσουν τα χρήματά τους. Βάλαμε νερό στο κρασί μας και βρήκαμε και δημιουργικούς τρόπους προώθησης μέσα από τα social media».
Πτυχιακή για τον θεσμό
O 33χρονος Νίκος Τσιάμης δεν είναι ένας τυχαίος γιουροφάν. Η πτυχιακή του στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου είχε θέμα «Διαγωνισμός τραγουδιού της Γιουροβίζιον: όπου ένα έθνος ταυτίζεται με ένα τραγούδι και ένα τραγούδι ταυτίζεται με το κοινό όραμα εθνών». Στην εργασία του υποστήριξε ότι η Γιουροβίζιον είναι μια μικρογραφία της Ευρώπης στην οποία διαφαίνονται οι πολιτικές και πολιτιστικές δομές της, μέσα από τις σχέσεις που αναπτύσσουν τα κράτη κατά την ψηφοφορία. Συνεργάζεται με το Διεθνές Δίκτυο Σωματείων της Γιουροβίζιον (www.infenetwork.com), που είναι αναγνωρισμένο από την EBU, ως πρόεδρος του INFE Cyprus: «Η Γιουροβίζιον είναι το πιο δημοφιλές τηλεοπτικό προϊόν και η αγορά το γνωρίζει αυτό πολύ καλά. Πάνω από 100 εκατομμύρια τηλεθεατές παρακολούθησαν τον περσινό τελικό. Είναι ένας διαγωνισμός που αγαπάμε να μισούμε και μισούμε να αγαπάμε».
Η ένοχη απόλαυση
Για το τέλος αφήσαμε την αυθόρμητη αντίδραση ιδιοκτήτη συνοικιακής πιτσαρίας, όπως την κατέγραψε στο Ιnternet: «Πέρυσι με τη Γιουροβίζιον έβγαλα το γραμμάτιό μου. Ξεχρέωσα. Εφυγε ένας τόνος ζυμάρι μέσα σε τρεις ώρες...». Αν το καλοσκεφτούμε, μία φορά τον χρόνο, ασχολούμαστε με τη Γιουροβίζιον με την ίδια ενοχή που τρώμε και τρία και τέσσερα κομμάτια πίτσα. Την επόμενη ημέρα γκρινιάζεις και έχεις δεύτερες σκέψεις, αλλά το προηγούμενο βράδυ έχεις περάσει καλά με τους φίλους σου.
Οι αριθμοί της Γιουροβίζιον
Το μεγάλο γλέντι έγινε τεράστιο όταν το 2005 βγήκαμε στους δρόμους με σημαίες για τη νίκη της Παπαρίζου. Και μία χρονιά αργότερα ο διαγωνισμός διοργανώθηκε επί ελληνικού εδάφους, με τον αέρα μιας ακόμη τελετής Εναρξης Ολυμπιακών Αγώνων. Οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους: το 2006 η ΕΡΤ δαπάνησε 5.500.000 ευρώ και η EBU (ο ευρωπαϊκός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός που εκπροσωπεί τις δημόσιες τηλεοράσεις των χωρών-μελών της ΕΕ) 3.500.000 ευρώ. Τα έσοδα της ΕΡΤ από εθνικούς χορηγούς ανήλθαν σε 3.630.000 ευρώ, από εισιτήρια για την παρακολούθηση της διοργάνωσης σε 2.200.000 ευρώ, ενώ από μερίδιο διεθνών χορηγών, διαφημίσεις, τα 200.000 SMS που εστάλησαν κατά την ψηφοφορία κτλ., συγκεντρώθηκαν 1.450.000 ευρώ. Το συνολικό ποσό που δαπανήθηκε ήταν 12.500.000 ευρώ, όπως όμως λένε οι πρωταγωνιστές εκείνων των ημερών, «για κάθε ευρώ που ξοδεύαμε, εισπράτταμε δύο». Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι η γερμανική παραγωγή στο Ντύσελντορφ το 2011 κόστισε περί τα 45 εκατ. ευρώ, ενώ η αλλοτινή υπερδύναμη Ρωσία, σε μια προσπάθεια ανάκτησης των περασμένων μεγαλείων, ξόδεψε για την αντίστοιχη διοργάνωση, το 2009, 42 εκατ. δολάρια.

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ: ΤΟ ΒΗΜΑ / ΒΗΜagazino  ( Λαζαρίδου Αστερόπη )

ΣΧΟΛΙΟ: 

Η καλύτερη παρουσία της Ελλάδας ήταν το 1977  με το θρυλικό κομμάτι του Γιώργου Χατζηνάσιου «Μάθημα Σολφέζ» που ερμήνευσαν ο Πασχάλης, ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς, η Μπέσσυ Αργυράκη και η Μαριάννα Τόλη,  παίρνοντας την 5η θέση ανάμεσα σε 18 χώρες με 92 βαθμούς, αν και για πολλούς άξιζαν ίσως και την πρωτιά.  

Ο διαγωνισμός  του 1977  είχε πραγματοποιηθεί στο Γουέμπλει Conference Centre στο Λονδίνο με νικητήριο τραγούδι το «L’ oiseau at l’enfant», που ερμήνευσε για τη Γαλλία η γεννημένη στο Κονγκό Μαρί Μιριάμ.

Έρευνα: Οι σκύλοι μας καταλαβαίνουν!

Αν ρωτήσεις ένα ιδιοκτήτη  σκύλου θα σου πει ότι όταν του μιλάει, ο σκύλος καταλαβαίνει τι του λέει. Και ενώ μέχρι τώρα φαινόσουν γραφικός αν υποστήριζες κάτι τέτοιο, σήμερα έρχεται η επιστήμη να σε επιβεβαιώσει. Οι ειδικοί έχουν καταλήξει: Οταν ο σκύλος κλέβει φαγητό την ώρα που δεν τον βλέπεις σημαίνει ότι καταλαβαίνει ότι δεν τον βλέπεις.

Σύμφωνα με έρευνα της Dr. Juliane Kaminski, καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Portsmouth του τμήματος Ψυχολογίας, οι σκύλοι μπορούν να καταλάβουν τι θέλουν οι ιδιοκτήτες τους. 

Τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα «Animal Cognition». Μελετήθηκαν τρεις κατηγορίες σκύλων: Σκύλοι της Αστυνομίας, σκύλοι-οδηγοί τυφλών και σκύλοι που ανιχνεύουν όπλα. «Γνωρίζαμε μέχρι τώρα ότι οι σκύλοι είναι έξυπνοι, ευαίσθητοι αλλά όχι και ότι σκέφτονται σαν εμάς. 

Και όμως η έρευνα δείχνει ότι καταλαβαίνουν τι θέλουμε από αυτούς» λέει σε συνέντευξή της η Dr. Juliane Kaminski. Και συμπληρώνει: «Δεν γνωρίζουμε όμως ακόμα αν η σκέψη τους αυτή έχει την ευελιξία της σκέψης του ανθρώπου. Αυτή είναι ικανότητα του ανθρώπου».

Στην έρευνα μελετήθηκαν 42 οικόσιτα θηλυκά σκυλιά και άλλα τόσα αρσενικά. Οι σκύλοι τοποθετήθηκαν σε δωμάτιο μαζί με τα αφεντικά τους. Στο δωμάτιο υπήρχε και φαγητό. Όταν τα φώτα έκλειναν τα σκυλιά έκλεβαν περισσότερο φαγητό και πιο γρήγορα από όταν τα φώτα ήταν ανοιχτά. Το συμπέρασμα ήταν ότι τα σκυλιά καταλάβαιναν ότι τα αφεντικά τους δεν βλέπουν στο σκοτάδι και έτσι άρπαζαν γρήγορα το φαγητό. Συνέδεσαν μάλιστα το σκοτάδι με την τροφή. Σκοτάδι για αυτούς τους σκύλους σήμαινε τροφή.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ.gr

«Ασπίδα» στο σινεμά Αστρον

Διατηρητέο μνημείο κηρύχθηκε... με την τρίτη εξέτασή του από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων ο ιστορικός κινηματογράφος «Αστρον» επί της λεωφόρου Κηφισίας στους Αμπελόκηπους.

Το θέμα επανήλθε την Πέμπτη στο Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων, καθώς παρήλθε το διάστημα του ενός έτους που ορίζει ο νόμος χωρίς να υπογραφεί η γνωμοδότηση του Συμβουλίου από τον τότε υπουργό Πολιτισμού και άρα χωρίς να εκδοθεί η σχετική υπουργική απόφαση. Γι' αυτό έπρεπε να επανεξεταστεί. Ο κινηματογράφος είναι έργο του Σόλωνα Κυδωνιάτη το 1956.
Αλλοιώσεις
Σύμφωνα με την τότε απόφαση, πρόκειται για ανενεργό κινηματογράφο που σήμερα βρίσκεται σε άθλια κατάσταση, καθώς δεν λειτουργεί από το 2008 και έχουν αφαιρεθεί καθίσματα και μηχανήματα, ενώ έχει υποστεί και μεγάλες εσωτερικές αλλοιώσεις. Τα μέλη του Συμβουλίου γνωμοδότησαν με οκτώ ψήφους υπέρ (έναντι τριών κατά) της κήρυξης του κινηματογράφου.
Σύμφωνα με τη γνωμοδότηση, το κτίριο αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα κινηματογράφου που σχεδιάστηκε τη δεκαετία του '50 για να λειτουργήσει αποκλειστικά ως κινηματογράφος με τη συνεργασία αρχιτέκτονα για το εξωτερικό κέλυφος και τον χώρο της εισόδου και σκηνογράφου για τον εσωτερικό χώρο. Επίσης, λειτούργησε για πολλά χρόνια συνιστώντας αναγνωρίσιμο τοπόσημο για την πολιτιστική κληρονομιά της ευρύτερης περιοχής.
Ενας από τους κύριους υπέρμαχους της διατήρησης του «Αστρον» κατά την προχθεσινή συνεδρίαση ήταν ο καθηγητής Αρχιτεκτονικής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου Παναγιώτης Τουρνικιώτης, ο οποίος με τις παρατηρήσεις που διατύπωσε φαίνεται ότι έπεισε την πλειοψηφία των μελών του Συμβουλίου. Παράσταση στη συνεδρίαση πραγματοποίησε η πρόεδρος της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας «Monumenta» Ειρήνη Γρατσία, η οποία τόνισε ότι το «Άστρον» συγκεντρώνει τα τρία απαραίτητα χαρακτηριστικά προκειμένου να κηρυχθεί μνημείο: έχει ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική, είναι έργο σημαντικού αρχιτέκτονα και αποτελεί τοπόσημο για την περιοχή.
Μάλιστα, επεσήμανε ότι η «Monumenta» θα προχωρήσει και στη δημιουργία ντοκιμαντέρ με μνήμες κατοίκων για τη λειτουργία του κινηματογράφου.

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ: ΤΟ ΕΘΝΟΣ.gr

ΣΧΟΛΙΟ:
Πολύ σωστή η απόφαση, κατά τη γνώμη μου! 
Μακάρι να επαναλειτουργήσει ως κινηματογράφος!!!

Από τις πιο σπάταλες μορφές θέρμανσης το τζάκι!

Κι όμως: πιο οικονομικό το κλιματιστικό !!!

Τί έδειξε η μελέτη ΕΜΠ και ΕΚΕΤΑ.

Κάνει ωραία ατμόσφαιρα αλλά…«τσουρουφλίζει» και την τσέπη. Από τις πιο σπάταλες μορφές θέρμανσης είναι το κλασικό τζάκι. Αντίθετα η πιο οικονομική λύση θέρμανσης αποδεικνύεται το κλιματιστικό. Όσο για το καλοριφέρ με πετρέλαιο, ο φόρος που επιβλήθηκε τη φετινή χρονιά, έκανε αυτή τη λύση την τρίτη πιο ακριβή.

Αυτό δείχνει μελέτη του Εργαστηρίου Ατμοκινητήρων και Λεβήτων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (ΕΜΠ) σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Χημικών Διεργασιών και Ενεργειακών Πόρων του Εθνικού Κέντρου Έρευνας και Τεχνολογικής Ανάπτυξης (ΕΚΕΤΑ). Η έρευνα αναμένεται να παρουσιαστεί το απόγευμα σε στρογγυλό τραπέζι για τις εναλλακτικές λύσεις στο ζήτημα της θέρμανσης - "Πετρέλαιο ή αιθαλομίχλη; Υπάρχει άλλος δρόμος;» - που διοργανώνουν οι Οικολόγοι Πράσινοι.

Οι επιστήμονες πραγματοποίησαν τεχνο-οικονομικούς υπολογισμούς σχετικά με κάποιες από τις διαθέσιμες τεχνολογίες θέρμανσης που χρησιμοποιούνται στην ελληνική αγορά. Σημειώνεται δε ότι οι τιμές που έλαβαν υπ’ όψιν τους οι ερευνητές (κόστος πετρελαίου, τιμή κιλοβατώρας) ήταν πρόσφατες.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η πιο ακριβή μορφή θέρμανσης είναι αυτή με ηλεκτρικό λέβητα ή άλλες ηλεκτρικές συσκευές όπως αερόθερμο, σόμπα αλογόνου, ηλεκτρική σόμπα, καλοριφέρ λαδιού. Το κόστος της θερμικής ενέργειας είναι 0,214 ευρώ/ KWth. Δεύτερη ακριβότερη λύση θέρμανσης σε κόστος έρχεται το τζάκι ανοιχτού τύπου, το κλασικό τζάκι δηλαδή: κοστίζει 0,206 ευρώ/ KWh (το υπολόγισαν με δεδομένο κόστος ξύλων 200 ευρώ τον τόνο). Μάλιστα τα αποτελέσματα δείχνουν ότι το τζάκι έχει βαθμό απόδοσης 25%. «Αυτή είναι δηλαδή η ωφέλιμη θερμότητα, η ζέστη που παίρνουμε από το ξύλο που καίγεται. Η υπόλοιπη θερμότητα χάνεται μέσω της καμινάδας. Το τζάκι δεν θα ζεστάνει όλο το σπίτι. Θα αισθανθούμε τη θερμότητα μόνο αν είμαστε μπροστά» λέει στα «ΝΕΑ» ο επίκουρος καθηγητής στη Σχολή Μηχανολόγων Μηχανικών - Τομέας Θερμότητας και από τους υπεύθυνους της έρευνας Δρ Σωτήριος Καρέλλας.

Ο φόρος ανέβασε το κόστος

Η θέρμανση με λέβητα πετρελαίου – κοστίζει 0,148 ευρώ/ KWth -συμπληρώνει την πρώτη τριάδα με τις πιο ακριβές πρακτικές. Κύρια αιτία όπως τονίζουν και οι επιστήμονες είναι ο φόρος που επιβλήθηκε φέτος στο πετρέλαιο θέρμανσης. «Παρατηρούμε ότι τα 0,067ευρώ – ένα μεγάλο κομμάτιτου κόστους δηλαδή - είναι ο φόρος» αναφέρει ο καθηγητής Καρέλλας.

Στον αντίποδα, οι πιο οικονομικές λύσεις θέρμανσης είναι το κλιματιστικό – κοστίζει 0,062 ευρώ – ο λέβητας βιομάζας (πέλετς ξύλου), ο λέβητας φυσικού αερίου.«Σίγουρα η πιο φτηνή λύση – προκύπτει σαφώς από τους υπολογισμούς μας – είναι το κλιματιστικό. Για παράδειγμα, αν θέλουμε να ζεστάνουμε ένα μικρό δωμάτιο, κι έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε αερόθερμο ή κλιματιστικό πρέπει να καταλήξουμε στη λύση του κλιματισμού» λέει ο Σ.Καρέλλας.

Όσο για τη θέρμανση με βιομάζα (πελετς) είναι μεν οικονομική μορφή αλλά οι ειδικοί του ΕΜΠ συνιστούν στους καταναλωτές να είναι προσεκτικοί. Τίθεται το ζήτημα αν είναι πιστοποιημένη η βιομάζα.  Σε δείγμα πέλετς από την αγορά – αναφέρουν οι επιστήμονες του ΕΜΠ – διαπιστώθηκε ότι είχαν μεγαλύτερο ποσοστό στάχτης απ’ αυτό που έλεγαν.

Στρογγυλό τραπέζι

Στόχο να συμβάλει στη σφαιρική ενημέρωση των πολιτών για όλες τις διαστάσεις του ζητήματος της θέρμανσης κτηρίων έχει το στρογγυλό τραπέζι που διοργανώνουν οι Οικολόγοι Πράσινοι στην αίθουσα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Αθήνα (Λεωφόρος Αμαλίας 8). Όπως σημειώνουν η συζήτηση αυτή εντάσσεται στην εκστρατεία τους για την ενέργεια και τη θέρμανση. Το υλικό από την εκδήλωση θα συγκεντρωθεί και θα αναρτηθεί σε ειδική ιστοσελίδα (http://ecogreens-gr.org/climate/?page_id=1017) που έχουν φτιάξει για το θέμα. Εκεί οι πολίτες θα μπορούν να πληροφορούνται για μελέτες και να συγκρίνουν διαφορετικά συστήματα θέρμανσης. 

Μάνος Χαραλαμπάκης 

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:  ΤΑ ΝΕΑ

 

Παλικάρι ο Λένσε, ξανά δεύτερος ο Αστέρας!!!

Για την 22η αγωνιστική της Superleague, ο Αστέρας πήρε σπουδαία νίκη στη Βέροια με 2-1 και ανέβηκε ξανά στη 2η θέση της βαθμολογίας. Τα γκολ ο Ράγιος στο 43' και ο Λένσε στο 2ο λεπτό των καθυστερήσεων. Είχε ισοφαρίσει ο Ορέστες στο 75'.

Μετά από δύο συνεχόμενα ματς στην Τρίπολη χωρίς νίκη, ο Αστέρας έβλεπε το ταξίδι στη Βέροια ως μια καλή ευκαιρία για να επιστρέψει στα θετικά αποτελέσματα. Βέβαια, το έργο των Αρκάδων μόνο εύκολο δεν ήταν καθώς οι πολλές απουσίες, λόγω τιμωριών και τραυματισμών, αποδυνάμωναν την ομάδα του Σάκη Τσιώλη.
Για τη Βέροια η αναμέτρηση ήταν κομβική και η ανάγκη για βαθμούς επιτακτική, ιδιαίτερα μετά τη νίκη της Κέρκυρας στο ματς με τον Πανιώνιο.
Από τα πρώτα κιόλας λεπτά η Βέροια φάνηκε πως είχε στηρίξει το παιχνίδι της πάνω στις αδυναμίες του Αστέρα. Οι γηπεδούχοι πίεσαν τους Αρκάδες στην άμυνα, εκεί όπου ο Μπαρτολίνι είχε για παρτενέρ τον Καστέλς. Ένα άλλο σημείο που "πόναγε" ο Αστέρας ήταν η μεσαία γραμμή, καθώς η απουσία κυρίως του Ουσέρο αφαιρούσε πολλούς πόντους από την ανασταλτική λειτουργία των φιλοξενούμενων.

Το δοκάρι και ο Φούλοπ ήταν οι κύριοι λόγοι που η Βέροια δεν μπόρεσε να σκοράρει στο πρώτο μέρος. Ο Ούγγρος γκολκίπερ σταμάτησε σε τετ α τετ τον Μοκάκε, ενώ ο Ολαϊτάν αφού ταλαιπώρησε τον Πιπίνη, πλάσαρε πάνω από τον Φούλοπ με την μπάλα να σταματά στο δοκάρι.
Στην τελευταία φάση του πρώτου μέρους ο Αστέρας προηγήθηκε με ένα γκολ που άρχισε και τελείωσε από τον Ράγιος. Ο Ισπανός πήρε την μπάλα στο κέντρο, μοίρασε στον Τσαμπούρη, αυτός σέντραρε και η μπάλα στρώθηκε στον Ράγιος όπου με σουτ στην κίνηση την έστειλε στα δίχτυα.
Η ταχύτητα του αγώνα και οι γρήγορες μεταβάσεις από τη μία περιοχή στην άλλη, συνεχίστηκαν και στο δεύτερο ημίχρονο.
Η Βέροια, όσο κυλούσε η ώρα ανέβαζε την πίεση της προς την εστία του Φούλοπ και δημιουργούσε καλές στιγμές για την ισοφάριση. Ο Φούλοπ κρατούσε το μηδέν, με επεμβάσεις όπως αυτή στο σουτ του Καλτσά.
Αυτό κράτησε μέχρι το 75ο λεπτό, όπου ο Αστέρα δέχθηκε γκολ από στημένη φάση. Σε ένα χρονικό σημείο όπου η Βέροια είχε στο μισό γήπεδο τον Αστέρα, ο Καλτσάς εκτέλεσε κόρνερ και ο Ορέστες με φοβερό άλμα κάρφωσε την μπάλα στα δίχτυα του Φούλοπ.
Μετά το 1-1 ο Τσιώλης έκανε πιο επιθετικό τον Αστέρα περνώντας στο ματς τους Λένσε και Κάφα, με τον Ούγγρο να πιάνει ένα καταπληκτικό σουτ στην κίνηση και τον Λόπεζ να πραγματοποιεί την απόκρουση του αγώνα.

Ο επιθετικός του Αστέρα, όμως, είχε τον τελευταίο λόγο και με πλασέ σε ιδανική αντεπίθεση έστειλε την μπάλα στα δίχτυα. Ο Ούγγρος έδειξε ότι αποτελεί μια εξαιρετική λύση για την επιθετική γραμμή του Αστέρα καθώς στα λίγα λεπτά που αγωνίστηκε σκόραρε ένα γκολ και είχε μια σπουδαία ευκαιρία για γκολ.

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ: arcadiasports.gr

Πτώση μετεωριτών: ένα όπλο στον κρόταφο της ανθρωπότητας.

Τελικά μπορούν να μας αιφνιδιάσουν, ακόμη και στον 21ο αιώνα, οι τεράστιες πέτρες από το Διάστημα!

 

Ο μετεωρίτης που κατέπεσε στη Ρωσία έδειξε πόσο μπορούν να μας αιφνιδιάσουν, ακόμη και στον 21ο αιώνα, οι τεράστιες πέτρες από το Διάστημα. Τα περισσότερα περιστατικά δεν απειλούν την ανθρωπότητα. Λίγες ώρες προτού πέσει ο μετεωρίτης στα Ουράλια, ο αστεροειδής 2012 DA14 πέρασε από τη Γη χωρίς να προκαλέσει το παραμικρό. Η δική του τροχιά είχε προβλεφθεί με ακρίβεια εδώ και μήνες.  

Αλλά προσέξτε το όνομά του. Διαστημικά αντικείμενα που κινούνται κοντά στη Γη, όπως αυτό, ονομάζονται εδώ και χρόνια από τον αριθμό του έτους της ανακάλυψής τους. Κάτι που σημαίνει ότι εντοπίσαμε αυτόν τον βράχο πριν από μόλις έναν χρόνο.

Εναν μήνα νωρίτερα, ένας άλλος ονόματι 2012 BX34 πέρασε από κοντά μας, σε απόσταση 65.000 χλμ. - αυτός είχε ανακαλυφθεί μόλις δύο ημέρες νωρίτερα.

Πριν από λίγα χρόνια, ένας διαστημικός βράχος 80 τόνων με το όνομα 2008 TC3 μπήκε στην ατμόσφαιρα της Γης, εξερράγη και σκόρπισε κομμάτια του στο Σουδάν - μόλις 20 ώρες προτού τον ανακαλύψουμε.

Ο κατάλογος είναι μεγάλος. Το πρόβλημα είναι ότι οι αστρονόμοι παραδέχονται πως δεν ξέρουμε τίποτε για το 5%-10% των αστεροειδών που κινούνται κοντά στη Γη και έχουν μέγεθος μεγαλύτερο από 1 χλμ. - 20 φορές μεγαλύτεροι από τον επισκέπτη αυτής της εβδομάδας.

«Ο κόσμος πιστεύει ότι η επιστήμη έχει λύσει αυτό το θέμα σήμερα. Αλλά είμαστε ακόμη μακριά» λέει στο BBC ο Στίβεν Λόουρι του Πανεπιστημίου του Κεντ. Τα καλά νέα είναι ότι κάτω από ένα ορισμένο μέγεθος, και ανάλογα με το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένοι, κάποιοι αστεροειδείς που κινούνται κοντά στη Γη δεν αποτελούν κανέναν κίνδυνο, γιατί εκρήγνυνται καθώς διασχίζουν την ατμόσφαιρα.

Οι επιστήμονες λένε ότι ένα σενάριο πρόσκρουσης είναι αναπόφευκτο. «Είναι μαθηματικώς βέβαιον ότι ένα από αυτά τα αντικείμενα θα μας χτυπήσει κάποια στιγμή στο μέλλον - αστεροειδείς πέφτουν στη Γη στη διάρκεια όλης της Ιστορίας. Η ανθρωπότητα ζούσε πάντα με αυτό το όπλο στον κρόταφο. Είμαστε τυχεροί που έχουμε σήμερα τις τεχνολογικές δυνατότητες για να εντοπίζουμε τέτοια πράγματα, και να βρίσκουμε τρόπους για να τα αντιμετωπίζουμε» λέει ο δρ Λόουρι.

Το πιο γνωστό περιστατικό συνέβη στις 30 Ιουνίου του 1908. Περισσότερα από 2.000 τετρ. χλμ. δάσους, κοντά στον ποταμό Τουνγκούσκα στη Σιβηρία, κυριολεκτικώς ισοπεδώθηκαν. Υπεύθυνο για την καταστροφή ήταν κάποιο μεγάλο διαστημικό αντικείμενο που εξερράγη στην ατμόσφαιρα πάνω από την περιοχή.

Οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι προέρχονται από αντικείμενα μεγέθους 100 ή μερικών εκατοντάδων μέτρων. Επιστήμονες παρατηρούν τον ουρανό για να τα εντοπίζουν, αλλά δεν τα καταφέρνουν πάντα. Πολύτιμος σύμμαχος είναι το λεγόμενο «σύστημα Atlas» (Asteroid Terrestrial-impact Last Alert System) που είναι σχεδιασμένο για να προειδοποιεί, τουλάχιστον λίγες ημέρες προηγουμένως, για αστεροειδείς που πλησιάζουν επικίνδυνα, σαρώνοντας ολόκληρο τον ουρανό κάθε βράδυ.

«Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τέτοιες παρατηρήσεις κάνουν εκπληκτική δουλειά. Φαίνεται από τα 800 νέα αντικείμενα που ανακαλύπτουμε κάθε χρόνο» λέει στο BBC ο Αλαν Φιτζσίμονς, του Queens University, στο Μπέλφαστ. Θα μπορούσε να μας αιφνιδιάσει ένα βράδυ ένας εντελώς καταστροφικός, εντελώς άγνωστος αστεροειδής; «Ναι, και το πιο πιθανό σενάριο αυτή τη στιγμή είναι ότι η επόμενη πρόσκρουση θα γίνει με πολύ μικρή προειδοποίηση» καταλήγει ο καθηγητής Φιτζσίμονς.  

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: ΤΟ ΒΗΜΑ κόσμος