H ημέρα που διαλύθηκαν οι Beatles ήταν μια πολύ κακή ημέρα

Για τους Μπιτλς κάποιοι λένε ότι άλλαξαν τον κόσμο - αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: Ήξεραν να γράφουν ένα καλό τραγούδι.

Τον Μάιο του 2016, ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ μίλησε μετά από 46 χρόνια για τη διάλυση των Μπιτλς που επισήμως έγινε στις 30 Δεκεμβρίου 1970 και ομολόγησε ότι τότε σκέφτηκε να εγκαταλείψει τη μουσική. «Ήμουν σε κατάθλιψη. Ήταν η διάλυση μιας μακρόχρονης φιλίας. Έτσι άρχισα το ποτό. Στην αρχή ένιωθα σπουδαία, στη συνέχεια όμως όχι, και δεν είχα ούτε μία καλή στιγμή. Ήθελα να γυρίσω πίσω στο σημείο μηδέν, έτσι αποφάσισα να δημιουργήσω τους Γουίνγκς»,είπε  στην εκπομπή "Mastertapes" του Radio 4 του BBC.   

Ο ΜακΚάρτνεϊ μίλησε και για την σχέση του με τον Τζον Λένον. «Ήταν θαυμάσιο που βρεθήκαμε ξανά μαζί πριν πεθάνει», είπε, ενώ τραγούδησε ένα τραγούδι που έγραψε το 1982 για τον Λένον. «Είναι ιδιωτικές στιγμές και δεν θέλω να τις κάνω γνωστές. Γιατί θα πρέπει οι άνθρωποι να ξέρουν τις σκέψεις μου; Αλλά ένα τραγούδι είναι κατάλληλο για να καταλάβουν. Εδώ σήμερα, λέω στον Τζον “Σ’ αγαπώ”».

Οι μύθοι για τη διάλυση των Μπιτλς είναι πολλοί και διάφοροι. Επί σειρά ετών, μάγισσα και υπεύθυνη για όλα ήταν η παγκοσμίως «μισητή» Γιόκο Όνο. Για άλλους ήταν η Λίντα ΜακΚάρτνεϊ. Η αλήθεια κρύβεται πίσω από τη φθορά του χρόνου, την κρίση που υπέβοσκε μεταξύ τους, τις προσωπικές στρατηγικές και τις καλλιτεχνικές και επιχειρηματικές διαφορές.

Πολύ πριν τις 30 Δεκεμβρίου 1970 όπου ο Πολ Μακάρτνεϊ με αγωγή του ζήτησε τη διάλυση των Beatles, στις 10 Ιουνίου του 1970, ο ίδιος ανακοίνωνε ότι οι Beatles δεν θα ξαναδουλέψουν ποτέ πια μαζί. Η αντίστροφη μέτρηση για τη διάλυση των «σκαθαριών» είχε αρχίσει. Η απόφαση για τη διάλυσή τους βγήκε τέσσερα χρόνια αργότερα, με τους θαυμαστές τους σε όλο τον κόσμο να μη σταματούν να πιστεύουν σ εμια έστω και πρόσκαιρη επανένωσή τους. Οι ελπίδες τους  εξανεμίσθηκαν το βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου του 1980, όταν ο Τζον Λένον έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες του Μαρκ Τσάπμαν.

Η πορεία τους κράτησε μόλις μία δεκαετία, με τα τρία τελευταία χρόνια τα τέσσερα μέλη του συγκροτήματος να μιλούν με το ζόρι μεταξύ τους: η ασυμφωνία του τρομερού διδύμου ΛένονΜακ Κάρτνεϊ είχε πάρει πλέον τη μορφή μονομαχίας και, το κυριότερο, και οι τέσσερις ατένιζαν το μέλλον... κατ΄ ιδίαν, ηχογραφώντας πλέον το προσωπικό τους υλικό.

Ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ έλεγε για τη διάλυσή τους: «Προσωπικές διαφορές, επιχειρηματικές διαφορές, μουσικές διαφορές... αλλά πάνω απ΄ όλα επειδή θέλω να έχω πιο ποιοτικό χρόνο με την οικογένειά μου. Προσωρινά ή μόνιμα; Πραγματικά δεν ξέρω». Σ τις 17 Απριλίου της ίδιας χρονιάς κυκλοφόρησε το άλμπουμ με τον καθαρό και ξάστερο τίτλο «ΜcCartney», ενώ τρεις ημέρες νωρίτερα ο Τζον Λένον είχε δηλώσει στο περιοδικό «Rolling Stone» για τον πρώην «κολλητό» του: «Δεν περνάει το δικό του, γι΄ αυτό προτιμά να δημιουργήσει χάος. Τον περασμένο χρόνο κυκλοφόρησα τέσσερα άλμπουμ και δεν είπα μία γαμ... λέξη για διάλυση». Στη συνέχεια ειπώθηκαν ακόμη περισσότερα, απ΄ όλα τα μέλη του γκρουπ.

Όμως στην πραγματικότητα η διάλυση των Μπιτλς, όπως έχει γράψει ο Γιάννης Πετρίδης,  ωφέλησε περισσότερο από κάθε άλλο μέλος τους τον Harrison, ο οποίος δεν έδειξε να είναι ιδιαίτερα δυστυχισμένος γι' αυτό. Αντιθέτως μπόρεσε να δείξει τις δυνατότητες του ταλέντου του και να αποτελέσει μια σημαντική παρουσία στα μουσικά πράγματα μέχρι τον θάνατό του, στις 29 Νοεμβρίου του 2001. Μετά τη διάλυση του συγκροτήματος, έγραψε τρεις μεγάλες επιτυχίες για τον Ringo Starr, It Don't Come Easy, Photograph και Back Off Boogaloo, έπαιξε σε πέντε τραγούδια στο άλμπουμ Imagine του Lennon και, μετά τον θάνατο του τελευταίου, «μάζεψε» τους άλλους δύο Beatles και ηχογράφησαν μαζί το All Those Years Ago. Φαινομενικά ο Harrison ήταν το μέλος των Beatles που πάντα φρόντιζε να μένει στο περιθώριο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είχε σημαντική προσφορά στο συγκρότημα, στο οποίο πάντα κυριαρχούσαν, βέβαια λόγω του μέγεθους του ταλέντου τους, οι Lennon και McCartney.

Η αρχή και μια θριαμβευτική πορεία

Η παράδοξη συνάντηση δυο σχολιαρόπαιδων από το Λίβερπουλ στα μέσα της δεκαετίας του 1950 οδήγησε σε γεγονότα που έμελλε να συγκλονίσουν τον κόσμο. Αν αναλογιστεί κανείς την κοσμογονία των κοινωνικών αλλαγών και συνηθειών που συντελέστηκαν στη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 και τη συνδυάσει με την πορεία των Beatles, τότε θα διακρίνει μία παραλληλία που δεν είναι και τόσο τυχαία.

Οι περίοδοι της δικής τους ιστορίας, ως γκρουπ, και τα τραγούδια τους απηχούν τις τάσεις και ανακατατάξεις μιας ολόκληρης εποχής. Από τα πρώιμα χρόνια που περιλαμβάνουν τα πρώτα τους βήματα και τις εμφανίσεις τους σε μικρά κλαμπ ως την αρχή της επαγγελματικής τους σταδιοδρομίας (το 1962) και την εθνική τους αναγνώριση. Η "Μπιτλομάνια" είναι η δεύτερη μεγάλη περίοδος που σηματοδοτεί το πέρασμα από την εθνική στη διεθνή αναγνώριση, στην υστερία και τον πανζουρλισμό που προκαλούσαν οι δημόσιες εμφανίσεις τους. Τα χρόνια της μεγάλης παραγωγής και των συνεχών ηχογραφήσεων διαδέχεται η "σόλο περίοδος" κατά την οποία το συγκρότημα διαλύεται και καθένας ακολουθεί τη μοναχική του καριέρα.

Τον Σεπτέμβριο του 1962 ηχογράφησαν το πρώτο τους τραγούδι, το ιστορικό "Love Me Do" με παραγωγό τον George Martin που σύντομα θα απολάμβανε τη φήμη του "πέμπτου Beatle". Τα "Σκαθάρια" προετοίμαζαν την θριαμβευτική είδοσό τους στη μουσική σκηνή και ετοιμάζονταν για την μεγάλη εξόρμηση του 1963. Καθιέρωσαν το image με το ιδιαίτερο κούρεμά τους και τα σακάκια δίχως κολάρο. Το 1964 ήταν πλέον θριαμβευτές μετά από μια θριαμβευτική περιοδεία στην Αμερική και  έχοντας ανοίξει το δρόμο για την "Βρετανική Εισβολή" όπως ονομάστηκε η διάκριση που ακολούθησε των βρετανικών συγκροτημάτων στα αμερικανικά τσαρτς. 

Στις 25 Ιουνίου του 1967, στην πρώτη παγκόσμια ταυτόχρονη μετάδοση μέσω δορυφόρου, οι Beatles τραγούδησαν το "All You Need Is Love" σε 200 εκατομμύρια ανθρώπους. Ήταν μία από τις πιο δυνατές, ιστορικά και συναισθηματικά, στιγμές στην ιστορία της ροκ μουσικής. Το ίδιο καλοκαίρι, στην καρδιά του "καλοκαιριού της αγάπης" και της επιτυχίας, οι Beatles ετοίμασαν το επόμενό τους φιλμ, σε ύφος ντοκιμαντέρ (αν και σουρεαλιστικό), το Magical Mystery Tour.

Aμέσως μετά τον αιφνίδιο θάνατο του μάνατζέρ τους Μπράιαν Έπσταϊν, γνώρισαν τον Μαχαρίσι Γιόγκι Μαχές και ενσωμάτωσαν στοιχεία των ανατολικών φιλοσοφιών. Ίδρυσαν  τη δισκογραφική εταιρεία Apple, που στέγασε επιχειρηματικά όλες τους τις δραστηριότητες. Θριαμβευτικά, με το Abbey Road και το Let It Be (που ήταν τελικά το τελευταίο τους άλμπουμ, αλλά και το τελευταίο τους ζωντανό), η ιστορία των Beatles έφτασε στο τέλος της.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, οι κοινωνικές εντάσεις έφτασαν στο αποκορύφωμά τους. Η νεολαία επαναστατούσε ειρηνικά ή μη, τα μαλλιά μάκρυναν, τα ναρκωτικά ήταν παντού, και ο μυστικισμός, οι ανατολικές φιλοσοφίες και η ψυχεδέλεια ζυμώνονταν με τη δυτική σκέψη και τον τρόπο ζωής. Οι Μπιτλς ανδρώθηκαν και η μουσική τους έκρηξη ήταν ο παλμογράφος των κοινωνικών αλλαγών. Ίσως, σε ένα βαθμό, να βρίσκονταν και πίσω από αυτές.

Ωστόσο για πολλούς άλλους οι Beatles θεωρούνται υπερεκτιμημένοι σε σύγκριση με συγκροτήματα που επικράτησαν στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στην δεκαετία του 1970, τα οποία συγκροτήματα είχαν έναν πιο σκληρό ροκ ήχο ή πιο ώριμο και προοδευτικό ήχο και στίχο. Πάντως όπως και να έχει, οι Beatles ήταν αυτοί που έκαναν την αρχή και αποτέλεσαν πρότυπο για αρκετά από αυτά τα συγκροτήματα.

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ:  THE TOC.gr