Οι σπάνιες ευθυγραμμίσεις ανάμεσα στη Γη, στην Αφροδίτη και στον Ήλιο επέτρεψαν στους αστρονόμους του 17ου και 18ου αιώνα να υπολογίσουν για πρώτη φορά με ακρίβεια την απόστασή μας από τον Ήλιο.
Αστρονόμοι σε όλο τον κόσμο παρακολούθησαν τη νέα διάβαση της Αφροδίτης το διήμερο 5 και 6 Ιουνίου, ένα φαινόμενο που δεν θα επαναληφθεί για τα επόμενα 105 χρόνια.
Το απόγευμα της 5ης Ιουνίου ώρα Ελλάδας, η Αφροδίτη άρχισε να περνά ανάμεσα στη Γη και στον Ήλιο, οπότε έγινε ορατή ως σκοτεινή κηλίδα που κινήθηκε σε ένα ταξίδι 6,5 ωρών επάνω στον διάπυρο ηλιακό δίσκο.
Στην Ελλάδα, ο Ήλιος ανέτειλε την Τετάρτη με μια σκοτεινή κουκκίδα στο δυτικό του χείλος, η οποία παρέμεινε ορατή έως τις 07:55. Η κουκκίδα ήταν οριακά ορατή με γυμνό μάτι, για να την παρατηρήσει όμως κάποιος χρειαζόταν ειδικά φίλτρα ή ένα ζευγάρι κιάλια με το στενό άκρο να εστιάζει σε μια σελίδα χαρτί.
«Εδώ και αιώνες, η διάβαση της Αφροδίτης θεωρείται μία από τις σημαντικότερες στιγμές για τους αστρονόμους» σχολίασε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Κλοντ Καταλά, επικεφαλής του Παρατηρητηρίου του Παρισιού.
Το απόγευμα της 5ης Ιουνίου, η πρώτη φάση της διάβασης έγινε ορατή στη Βόρεια Αμερική, την Κεντρική Αμερική και το βορειότερο τμήμα της Νοτίου Αμερικής.
Η Ευρώπη, η Μέση Ανατολή και η Νότια Ασία μπόρεσαν να δουν μόνο την τελική φάση του φαινομένου την ώρα της ανατολής της 6ης Ιουνίου.
Οι μόνες περιοχές από τις οποίες η διάβαση ήταν ορατή για όλη τη διάρκειά της είναι η ανατολική Ασία και ο Δυτικός Ειρηνικός.
Μόνο έξι διαβάσεις της Αφροδίτης έχουν καταγραφεί από τότε που ο γερμανός μαθηματικός προέβλεψε θεωρητικά το φαινόμενο τον 17ο αιώνα.
Οι επιστήμονες σύντομα κατάλαβαν ότι θα μπορούσαν θεωρητικά να υπολογίσουν τριγωνομετρικά την απόσταση Γης-Ήλιου, τη λεγόμενη Αστρονομική Μονάδα (AU), αν χρονομετρούσαν την ίδια διάβαση της Αφροδίτης από διαφορετικές περιοχές του κόσμου.
Για τον λόγο αυτόν, η Βρετανία και η Γαλλία, οι τότε υπερδυνάμεις του πλανήτη, έστειλαν αποστολές σε μακρινά μέρη για να καταγράψουν τις διαβάσεις του 1761 και του 1769.
Η βρετανική αποστολή του 1761 αναχώρησε από το Πλίμουθ, δέχθηκε όμως επίθεση από γαλλικά πλοία και τα μέλη της εξέφρασαν την επιθυμία να γυρίσουν πίσω. Έλαβαν όμως την προειδοποίηση της βρετανικής Βασιλικής Εταιρείας ότι η πρόωρη επιστροφή τους θα ήταν «σκάνδαλο» που θα οδηγούσε στον διασυρμό τους.
Εξίσου δραματική, αλλά με πιο θετική εξέλιξη, ήταν η βρετανική αποστολή του 1769, όταν ο μεγάλος εξερευνητής Τζέιμς Κουκ εστάλη στην Ταϊτή για να καταγράψει το σπάνιο φαινόμενο.
Όταν ολοκλήρωσε αυτό το έργο, ο Κουκ άνοιξε την επιστολή με τις οδηγίες για την πραγματική – και μυστική – αποστολή του: να ανακαλύψει και να χαρτογραφήσει τη μυστηριώδη «νότια ήπειρο», που αποδείχθηκε τελικά ότι ήταν η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία.
Ακόμα και σήμερα, όμως, η διάβαση της Αφροδίτης παραμένει χρήσιμη για την αστρονομία: ερευνητές σε όλο τον κόσμο θα την παρακολουθήσουν με προσοχή προκειμένου να τελειοποιήσουν τις μεθόδους τους για την ανακάλυψη πλανητών έξω από το Ηλιακό Σύστημα.
Η προηγούμενη διάβαση ήταν σχετικά πρόσφατα, το 2004. Η επόμενη όμως απέχει πολύ, αφού αναμένεται τον Δεκέμβριο του 2117.
Αστρονόμοι σε όλο τον κόσμο παρακολούθησαν τη νέα διάβαση της Αφροδίτης το διήμερο 5 και 6 Ιουνίου, ένα φαινόμενο που δεν θα επαναληφθεί για τα επόμενα 105 χρόνια.
Το απόγευμα της 5ης Ιουνίου ώρα Ελλάδας, η Αφροδίτη άρχισε να περνά ανάμεσα στη Γη και στον Ήλιο, οπότε έγινε ορατή ως σκοτεινή κηλίδα που κινήθηκε σε ένα ταξίδι 6,5 ωρών επάνω στον διάπυρο ηλιακό δίσκο.
Στην Ελλάδα, ο Ήλιος ανέτειλε την Τετάρτη με μια σκοτεινή κουκκίδα στο δυτικό του χείλος, η οποία παρέμεινε ορατή έως τις 07:55. Η κουκκίδα ήταν οριακά ορατή με γυμνό μάτι, για να την παρατηρήσει όμως κάποιος χρειαζόταν ειδικά φίλτρα ή ένα ζευγάρι κιάλια με το στενό άκρο να εστιάζει σε μια σελίδα χαρτί.
«Εδώ και αιώνες, η διάβαση της Αφροδίτης θεωρείται μία από τις σημαντικότερες στιγμές για τους αστρονόμους» σχολίασε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Κλοντ Καταλά, επικεφαλής του Παρατηρητηρίου του Παρισιού.
Το απόγευμα της 5ης Ιουνίου, η πρώτη φάση της διάβασης έγινε ορατή στη Βόρεια Αμερική, την Κεντρική Αμερική και το βορειότερο τμήμα της Νοτίου Αμερικής.
Η Ευρώπη, η Μέση Ανατολή και η Νότια Ασία μπόρεσαν να δουν μόνο την τελική φάση του φαινομένου την ώρα της ανατολής της 6ης Ιουνίου.
Οι μόνες περιοχές από τις οποίες η διάβαση ήταν ορατή για όλη τη διάρκειά της είναι η ανατολική Ασία και ο Δυτικός Ειρηνικός.
Μόνο έξι διαβάσεις της Αφροδίτης έχουν καταγραφεί από τότε που ο γερμανός μαθηματικός προέβλεψε θεωρητικά το φαινόμενο τον 17ο αιώνα.
Οι επιστήμονες σύντομα κατάλαβαν ότι θα μπορούσαν θεωρητικά να υπολογίσουν τριγωνομετρικά την απόσταση Γης-Ήλιου, τη λεγόμενη Αστρονομική Μονάδα (AU), αν χρονομετρούσαν την ίδια διάβαση της Αφροδίτης από διαφορετικές περιοχές του κόσμου.
Για τον λόγο αυτόν, η Βρετανία και η Γαλλία, οι τότε υπερδυνάμεις του πλανήτη, έστειλαν αποστολές σε μακρινά μέρη για να καταγράψουν τις διαβάσεις του 1761 και του 1769.
Η βρετανική αποστολή του 1761 αναχώρησε από το Πλίμουθ, δέχθηκε όμως επίθεση από γαλλικά πλοία και τα μέλη της εξέφρασαν την επιθυμία να γυρίσουν πίσω. Έλαβαν όμως την προειδοποίηση της βρετανικής Βασιλικής Εταιρείας ότι η πρόωρη επιστροφή τους θα ήταν «σκάνδαλο» που θα οδηγούσε στον διασυρμό τους.
Εξίσου δραματική, αλλά με πιο θετική εξέλιξη, ήταν η βρετανική αποστολή του 1769, όταν ο μεγάλος εξερευνητής Τζέιμς Κουκ εστάλη στην Ταϊτή για να καταγράψει το σπάνιο φαινόμενο.
Όταν ολοκλήρωσε αυτό το έργο, ο Κουκ άνοιξε την επιστολή με τις οδηγίες για την πραγματική – και μυστική – αποστολή του: να ανακαλύψει και να χαρτογραφήσει τη μυστηριώδη «νότια ήπειρο», που αποδείχθηκε τελικά ότι ήταν η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία.
Ακόμα και σήμερα, όμως, η διάβαση της Αφροδίτης παραμένει χρήσιμη για την αστρονομία: ερευνητές σε όλο τον κόσμο θα την παρακολουθήσουν με προσοχή προκειμένου να τελειοποιήσουν τις μεθόδους τους για την ανακάλυψη πλανητών έξω από το Ηλιακό Σύστημα.
Η προηγούμενη διάβαση ήταν σχετικά πρόσφατα, το 2004. Η επόμενη όμως απέχει πολύ, αφού αναμένεται τον Δεκέμβριο του 2117.
Από: ΤΟ ΒΗΜΑ
Σε ...γνωστο αγγλικό site μπορείς να βρεις κι ωραίες φωτογραφίες!
ΑπάντησηΔιαγραφή