Ποιος ευθύνεται για την καταστροφή

Νομίζω ότι και ο τελευταίος φιλοευρωπαίος έχει πια αντιληφθεί ότι το σκέλος του μνημονίου που προβλέπει αύξηση των εσόδων με εξοντωτικά φορολογικά βάρη ακόμα και στα κατώτερα εισοδήματα, όσα δεν μπορούν να φοροδιαφεύγουν, όχι μόνο ήταν άδικο αλλά και συνέβαλε στην καλπάζουσα ύφεση, που έπληξε το σύνολο της αγοράς και εκτόξευσε την ανεργία στα ύψη. Τις ίδιες αρνητικές συνέπειες είχε και η οριζόντια βάναυση περικοπή μισθών και συντάξεων που έπληξε και τα κατώτατα εισοδηματικά στρώματα. Συνεπώς η σχετική συνταγή της τρόικας και η απότομη και χωρίς χρονικά περιθώρια προσαρμογή ήταν τελικά αποτυχημένες, αφού συν τοις άλλοις μείωσαν αντί να αυξήσουν τα έσοδα. Ομως η τροϊκανή συνταγή πιθανότατα να είχε άλλη, λιγότερο επώδυνη έκβαση αν δεν περιοριζόταν μόνο στα άμεσης αποδόσεως μέτρα, αλλά εφαρμοζόταν και στο σκέλος των δημόσιων δαπανών και κυρίως στις προβλεφθείσες στο μνημόνιο διορθωτικές μεταβολές, όπου το κρατικοδίαιτο και το πελατειακό κατεστημένο στην κομματική και συνδικαλιστική του διάσταση απέτρεψε κάθε αλλαγή. Με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί το δίδυμο κυβέρνησης Παπανδρέου και τρόικας να επιβάλει ακόμα πιο επώδυνα πρόσθετα μέτρα που αύξησαν τις επιβαρύνσεις και μειώσεις μισθών και συντάξεων. Φαίνεται αδιανόητο ακόμα και για την πιο ανεπαρκή κυβέρνηση όπως του κ. Γ. Παπανδρέου, που δεν προσπάθησε να κάνει κάτι στον τομέα των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων ώστε να μειώσει τα αντιπαραγωγικά βάρη στην οικονομία και να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας αντί να περικόπτει μόνο μισθούς και συντάξεις. Π.χ. δεν έκανε καμία ιδιωτικοποίηση, μολονότι προβλεπόταν από το μνημόνιο, όπως επίσης απέφυγε την ουσιαστική (και όχι τη θεατρινίστικη) δίωξη της φοροδιαφυγής. Δεν έκανε σχεδόν τίποτα για να καταργήσει τη νομοθεσία που υποθάλπει τη διαφθορά και την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος (εκτός από κάποιες προσπάθειες στον χώρο της υγείας). Και διατήρησε στο απυρόβλητο τις στρατιές των φοροφυγάδων (ελεύθερα επαγγέλματα, μαύρη εργασία, αγρότες που κατά κανόνα δεν πληρώνουν φόρο εισοδήματος καταληστεύοντας συχνά και τις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τους πολυπληθείς μικρομεσαίους που επιβιώνουν κυρίως με τη φοροδιαφυγή, όπως είχε παραδεχθεί και ο λαοφιλής Δ. Τσοβόλας - «Οικονομικός Ταχυδρόμος», 28.03.1991). Οι φοροφυγάδες αυτοί τελούν υπό την προστασία όχι μόνο των τέως δυο κομμάτων εξουσίας, αλλά και των δήθεν αθώων κομμάτων της Αριστεράς, που δημόσια και προκλητικά ενθαρρύνουν τους πολίτες να μην πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, να παρανομούν ατιμωρητί και να αποτρέπουν ακόμα και βίαια κάθε προσπάθεια εξυγίανσης και ορθολογισμού. Το ότι έχουν καταρρεύσει τα δημόσια οικονομικά, δεν πραγματοποιείται οποιαδήποτε παραγωγική επένδυση, ελληνική ή ξένη, διώκεται η υγιής επιχειρηματικότητα, εκδιώκεται ο τουρισμός και η ναυτιλία μας βαραίνουν εξίσου αν όχι πολύ περισσότερο τις δήθεν φιλολαϊκές δυνάμεις της Αριστεράς και τον στρατό κατοχής των κρατικοδίαιτων συνδικάτων, ιδίως του δημόσιου τομέα, μαζί με το αριστεροκρατούμενο εκπαιδευτικό σύστημα, που εμποδίζουν με κάθε μέσο, ακόμα και με την απροκάλυπτη βία, κάθε αλλαγή προς το καλύτερο. Την ηθελημένη αποφυγή δίωξης της φοροδιαφυγής διευκολύνει και η μεθοδευμένη ουσιαστική αρνησιδικία τού ούτως ή άλλως ανεπαρκούς δικαστικού συστήματος. Το τελευταίο, ούτως ή άλλως φυγόπονο, αχρηστεύει η παντοδυναμία της δικηγορικής συντεχνίας και μαζί η διατήρηση των πελατειακά διορισθέντων στο παρελθόν σε κάθε χώρο του κράτους. Ολα αυτά τα υπερασπίζονται ακόμη και σήμερα τα αποκαλούμενα κόμματα εξουσίας και κυρίως η δυναμική αντίσταση της Αριστεράς γύρω από την οποία έσπευσαν να συνταχθούν όλες οι δυνάμεις που κρατούν ακινητοποιημένη τη χώρα. Εγγύηση της ακινησίας και της διαφθοράς η εξουθενωτική και εκβιαστική γραφειοκρατία, την οποία υπερασπίζονται σχεδόν όλα τα κόμματα και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ, με το επαναλαμβανόμενο από αυτόν ψεύδος ότι λεφτά υπάρχουν, εποφθαλμιώντας κυρίως τις καταθέσεις μας στις τράπεζες και την ακίνητη περιουσία μας.


Του Γιάννη Μαρίνου:   ΤΟ ΒΗΜΑ