Μόνιμοι δημόσιοι λειτουργοί.

Μια από τις σημαντικότερες καινοτομίες οι οποίες ψηφίσθηκαν από τη Βουλή την περασμένη Κυριακή ήταν η θεσμοθέτηση θέσης μόνιμου γενικού γραμματέα στο υπουργείο Οικονομικών. Κάποτε η Ελλάδα είχε ραχοκοκκαλιά δημόσιας διοίκησης. Διέθετε γενικούς διευθυντές που ήταν ακομμάτιστοι, μακριά από συνδικαλιστικές φατρίες και κατά τεκμήριο αδιάφθοροι. Προέρχονταν από την υπηρεσιακή ιεραρχία, γνώριζαν σε βάθος κάθε φάκελο, τους σέβονταν οι πολιτικοί προϊστάμενοι και μπορούσαν να σταθούν παντού. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται πως ο Γεώργιος Κοντογεώργης και άλλοι τέτοιοι κρατικοί λειτουργοί εντυπωσίαζαν όταν διαπραγματεύονταν στις Βρυξέλλες την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Η λαίλαπα του ανδρεϊκού λαϊκισμού τους κατήργησε όταν διελύθη η δημόσια διοίκηση και καθιερώθηκαν οι «σύμβουλοι» και το κράτος έχασε τα ζωτικά του «όργανα». Το πληρώσαμε και το πληρώνουμε ακριβά αυτό το φαινόμενο. Οι πολιτικοί έρχονται και παρέρχονται, συχνά μάλιστα όταν φεύγουν είναι τόσο άσχετοι όσο όταν ανέλαβαν τα καθήκοντά τους. Οι μόνιμοι γενικοί διευθυντές ή και γενικοί γραμματείς μπορούν όμως να δώσουν συνέχεια στο κράτος και να το ξανακάνουν αποτελεσματικό. Η θεσμοθέτηση μόνιμου γ.γ. στο υπουργείο Οικονομικών πρέπει να είναι μόνο η αρχή. Η Ελλάδα δεν θα ξεπεράσει ποτέ την κρίση αν δεν αποκτήσει πάλι ραχοκοκκαλιά δημόσιας διοίκησης, μόνιμα ανώτατα στελέχη που θα εκπαιδεύσουν και τη νέα γενιά, η οποία έχει διάθεση να δουλέψει αλλά δεν βλέπει ούτε το σύστημα ούτε την ιεραρχία που θα εμπνεύσει σεβασμό και πειθαρχημένη δουλειά. αναδημοσίευση από:  http://www.kathimerini.gr/