Η Ολλανδία ανταγωνίζεται την Γερμανία σε ανθελληνισμό.

Από την Γερμανία την περιμέναμε, από αλλού την βρήκαμε. Οι Ολλανδοί είναι αυτοί που φαντάζουν πλέον ως οι πιο επίμονοι ανθέλληνες. Γιατί άραγε;

Παραθέτουμε λοιπόν ένα άρθρο από την ολλανδική De Morgen, γραμμένο μάλιστα από Έλληνα(!!!), που ίσως να εξηγεί κάπως, το γιατί το κλίμα κατά Άμστερνταμ μεριά, είναι αυτό που είναι, τόσο εχθρικό προς την χώρα μας δηλαδή.

Ελλάδα: Το βασίλειο της ανομίας και της ατιμωρησίας.

Προφανώς είσαστε όλοι μπουχτισμένοι με την ελληνική κρίση, όπως άλλωστε είναι μπουχτισμένοι και  οι κορυφαίοι πολιτικοί της Ευρώπης.

Σίγουρα θα πιστεύετε πως το πρόβλημα της Ελλάδας είναι οικονομικό: απουσία ανταγωνιστικότητας, τεράστιο χρέος, ελλείμματα, και ένας εντελώς αντιπαραγωγικός δημόσιος τομέας.

Έχετε δίκιο, όμως αυτά όλα αποτελούν απλά την κορυφή του παγόβουνου.

Η βασική ρίζα του όλου προβλήματος έγκειται στην άναρχη, και εντελώς δυσλειτουργική φύση του ελληνικού νομικού συστήματος, και κατά δεύτερον στην παρουσία ενός πελατειακού συστήματος, που βασίζεται στο πολιτικό ρουσφέτι, στη διαφθορά, και σε έναν τερατώδη γραφειοκρατικό μηχανισμό, που απλά εξυπηρετεί τα δικά του συμφέροντα, και που συνθλίβει την επιχειρηματικότητα, καταδυναστεύοντας τον πληθυσμό. Αυτές είναι οι αιτίες της έλλειψης προόδου και στον οικονομικό τομέα.

Από την αρχή της κρίσης, είχε διαφανεί ότι η ελληνική πολιτική τάξη θα παλέψει με νύχια και με δόντια, προκειμένου να διατηρήσει το πελατειακό σύστημα, οι ωφελημένοι του οποίου συνιστούν μέρος του δημόσιου τομέα, τα συνδικάτα, και  πάνω απ όλα τον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος κατά βάση χρηματοδοτείται από το κράτος.

Το κοινωνικό συμβόλαιο που ισχύει στην Ελλάδα είναι περίπου 35 χρόνων, και βασίζεται στο σκεπτικό ότι κάποιος ψηφίζει ένα κόμμα, με αντάλλαγμα μια θέση στο δημόσιο (για τα μικρά ψάρια), και ένα υπέρ-κοστολογημένο κρατικό συμβόλαιο (για τα μεγάλα ψάρια).

Στην Ελλάδα βασιλεύει η ανομία και η ατιμωρησία. Πρόκειται για ένα σύστημα, όπου οι πολιτικοί ποτέ δεν λογοδοτούν, με μια ανήμπορη δικαστική εξουσία.  Το Σύνταγμα της χώρας, που εντελώς αδιάντροπα υιοθετούν τα δυο μεγάλα κόμματα, περιορίζει την οποιαδήποτε πιθανότητα δίωξης εναντίον των πολιτικών. Ως αποτέλεσμα, ουδέποτε διώχθηκε κάποιος πολιτικός στην Ελλάδα, ακόμα και όταν πρόκειται για ιδιαίτερα εντυπωσιακές υποθέσεις όπως αυτές της Siemens, και του Βατοπεδίου.

Ο άλλοτε  στενός συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη, Θόδωρος Τσουκάτος, παραδέχθηκε το 2010 ενώπιον του κοινοβουλίου, ότι το 1999 εισέπραξε από μια γερμανική εταιρία δωροδοκία ύψους ενός εκατομμυρίου μάρκων, τα οποία έδωσε στο ΠΑΣΟΚ. Σύμφωνα με τον Τσουκάτο, όλα τα ελληνικά κόμματα δέχονται δωροδοκίες από ιδιωτικές επιχειρήσεις.  Το παραπάνω ποσό δεν βρέθηκε, και ούτε ερευνήθηκαν ποτά τα λογιστικά βιβλία του συγκεκριμένου κόμματος. Στην Γερμανία διώχθηκαν κάποια διευθυντικά στελέχη της Siemens, αλλά στην Ελλάδα κανένας.

Το 2008 ξέσπασε το σκάνδαλο του Βατοπεδίου.  Αφορούσε στην ανταλλαγή πανάκριβης δημόσιας γης, με άλλη μικρότερης αξίας, που ανήκε σε κάποια μονή. Η συμφωνία αυτή στοίχισε στο ελληνικό δημόσιο περίπου €100 δισεκατομμύρια. Το 2010, η ελληνική βουλή αποφάνθηκε ότι θα πρέπει να δικαστούν πέντε πρώην υπουργοί, πλην όμως οι κατηγορίες είχαν αποσυρθεί από το 2009.

Οι παραπάνω υποθέσεις επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι στην Ελλάδα βασιλεύει η ανομία. Ακόμη και για απλές δικαστικές υποθέσεις, η συνήθης περίοδος αναμονής για την πρώτη εκδίκαση τους είναι περίπου πέντε έτη, και στη συνέχει άλλα τρία για την εκδίκαση της έφεσης, ακολουθούμενα από άλλα τρία για να τελεσιδικήσει η υπόθεση στο Ανώτατο Δικαστήριο. Άρα δεν μιλάμε για δικαιοσύνη, αλλά για άρνησή της, δηλαδή για αρνησιδικία. Για αυτό και η Ελλάδα δεν λειτουργεί ως μια χώρα δημοκρατική, αλλά μάλλον ως μια μπανανία των Βαλκανίων.

Μετά το πρώτο πακέτο διάσωσης του 2010, έλπιζα πως το πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής, σε συνδυασμό με την αυστηρή επίβλεψη της Κομισιόν, και των εταίρων μας στην ευρωζώνη, θα έβαζε ένα οριστικό τέλος στο πελατειακό σύστημα, και στη γραφειοκρατία.

Προς το παρόν, στην Ελλάδα υπάρχουν τρία ξεχωριστά, ανταγωνιστικά μεταξύ τους μέρη:

Πρώτον, οι πολιτικοί και οι σύμμαχοί τους στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, που απειλούνται από την κατάρρευση του συστήματος, και συνεπώς αρνούνται να εφαρμόσουν με αποτελεσματικότητα τις αναγκαίες θεσμικές μεταρρυθμίσεις.

Δεύτερον, υπάρχουν όλοι αυτοί που έχουν σιχαθεί την κατάσταση, και που θέλουν αλλαγές, αλλά που δεν διαθέτουν πολιτική εκπροσώπηση.

Τέλος, υπάρχουν οι Ευρωπαίοι εταίροι, που μέχρι σήμερα δεν έχουν επιλέξει πλευρά, αλλά με αυτή τους τη στάση ευνοούν τους ισχυρούς.

Πολύ σωστά, η Κομισιόν δίνει έμφαση στην ευθύνη της ελληνικής πλευράς, ώστε να εκτελεσθεί το πρόγραμμα των μεταρρυθμίσεων, που αποτελεί αρμοδιότητα των ελληνικών αρχών. Υπάρχει όμως ένα κρίσιμο ερώτημα που αφορά στην οικονομική διακυβέρνηση της ευρωζώνης, και έχει να κάνει με το  κατά πόσο θα μπορεί η ΕΕ να περιορίζει την εθνική κυριαρχία ενός κράτους.

Σήμερα, επιτέλους, μετά από δυο χρόνια, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας αρχίζουν να επιμένουν σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις, και σε σοβαρές μειώσεις των κρατικών δαπανών. Εν τω μεταξύ, έχουν χάσει τη δουλειά τους περίπου 500.000 εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, την ίδια ώρα που ο δημόσιος τομέας συνεχίζει να είναι διογκωμένος, και να προβάλλει τα συνήθη εμπόδια. Εμείς οι Έλληνες θα πρέπει να αρχίσουμε οι ίδιοι να απαιτούμε και ένα αποτελεσματικό δικαστικό σύστημα.

Του Κώστα Καρκαγιάννη

De Morgen

Το άρθρο αναδημοσιεύεται από:  http://diolkos.blogspot.com/