Αρκετών λαθραναγνωστών η ματιά τους εστιάζει σε ένα περιοδικό μικρού μεγέθους με χρωματιστό εξώφυλλο, του οποίου τον τίτλο δεν έχουν ξαναδεί. Δεν είναι ούτε ο “Υπεράνθρωπος”, ούτε ο “Γκαούρ-Ταρζάν”, μα ούτε και η “Μάσκα”, περιοδικά που κάποιοι τουλάχιστον γνωρίζουν. Από την έγχρωμη εικόνα του εξωφύλλου του, συμπεραίνουν ότι θα πρέπει να έχει σχέση με την πολύ πρόσφατη ελληνική ιστορία… Με την περίοδο της γερμανό-ιταλικής Κατοχής, από το τέλος της οποίας έχουν περάσει μόλις οκτώμισι ταραγμένα χρόνια.
Τι παριστάνει το εξώφυλλο; Έναν γιγαντόσωμο Γερμανό ναζί στρατιώτη με το μίσος αποτυπωμένο στο πρόσωπό του, φιγούρα απόλυτα αναγνωρίσιμη στον οποιονδήποτε ήταν πάνω από 15-16 χρονών, που μαστιγώνει απάνθρωπα μια πεσμένη γυναίκα, ενώ αυτή προστατεύει το μικρό κοριτσάκι της.
Είναι μια σκηνή φρίκης, νωπή στη μνήμη των περισσότερων.
Πίσω από τον Γερμανό, ένα αγόρι, το πολύ 15 χρονών, τού επιτίθεται με εντυπωσιακό άλμα, ενώ στο βάθος η Ακρόπολη υπογραμμίζει την ταυτότητα του αθηναϊκού, του ελληνικού χώρου γενικότερα… Στο πάνω μέρος του εξώφυλλου δεσπόζει ένας τεράστιος τίτλος με κόκκινα τετράγωνα γράμματα: ‘‘ΗΡΩΣ’’. Πλησιάζοντας κοντύτερα διαβάζουν και τον προσδιορισμό: ‘‘Ο μικρός’’…
‘‘Ο μικρός ΗΡΩΣ’’… Και στο κάτω μέρος του εξώφυλλου με καλλιγραφικά γράμματα ο τίτλος του πρώτου τεύχους: ‘‘Ελεύθερος Σκλάβος’’.
Η αντιθετική έννοια των λέξεων στον τίτλο του τεύχους προσδιορίζει με σαφήνεια αυτό, που οι αναγνώστες θα ήθελαν να διαβάσουν: Αντίσταση, αγώνα για την ελευθερία, τιμωρία του στυγνού κατακτητή… Και, γιατί όχι και εκδίκηση στα έργα του;
Είτε από περιέργεια και μνήμη της τραγικής και ηρωικής περιόδου, είτε από αθέλητο συνειρμό μεταξύ του τίτλου και της εν γένει κατάστασης στην ‘‘κηδεμονευόμενη’’ Ελλάδα, πόσοι άραγε εκείνη την Τρίτη αγόρασαν το τευχάκι με το φτηνό χαρτί πληρώνοντας το καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό των… δύο ‘‘χιλιάδων’’ δραχμών;
Και πόσοι από αυτούς άραγε έκοψαν με ανυπομονησία τις διπλωμένες σελίδες του και άρχισαν να διαβάζουν, εκεί επί τόπου, τις πρώτες λέξεις, τις πρώτες φράσεις του αναγνώσματος, που έμελλε να γίνει θρύλος και σημείο αναφοράς μιας εποχής, συντροφεύοντας, τουλάχιστον, τρεις γενιές παιδιών στα επόμενα δεκαπέντε χρόνια;
«Είναι νύχτα. Μια ξάστερη γλυκιά ανοιξιάτικη νύχτα. Χιλιάδες ασημένια άστρα τρεμοπαίζουν γλυκά πάνω από την κοιμισμένη Αθήνα, σαν να προκαλούν τους κατοίκους της να βγουν έξω και να χαρούν την ομορφιά της νύχτας… Μα οι κάτοικοι της Αθήνας δεν βγαίνουν από τα σπίτια τους. Ξέρουν ότι μέσα στη γλυκιά νύχτα παραμονεύει ο θάνατος!.. Δεν είναι ελεύθεροι! Είναι σκλάβοι, που στενάζουν κάτω από την μπότα του σκληρού Γερμανού και το μαστίγιο του ηττημένου Ιταλού!.. Είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους και περιμένουν. Περιμένουν με αγωνία μήπως ακούσουν το χτύπημα του θανάτου, το χτύπημα των Γερμανών στην πόρτα τους!.. Και περιμένουν με λαχτάρα τη Μεγάλη Στιγμή, όταν πίσω από τα μαύρα σύννεφα της σκλαβιάς θα ξεπηδήσει ο ήλιος της Ελευθερίας!..»
Ήταν οι πρώτες 117 λέξεις ενός αναγνώσματος που θα έφτανε πάνω-κάτω τα έξι εκατομμύρια λέξεις ίσαμε την τελευταία τελεία του μετά από 15 χρόνια και τρεις μήνες.
Σήμερα, δεν ξέρουμε και, μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ, πόσοι ήταν εκείνοι οι πρώτοι αγοραστές και ταυτόχρονα αναγνώστες του περιοδικού. Όσοι κι αν ήταν, εκείνοι που τον ζήτησαν τις επόμενες μέρες, την επόμενη εβδομάδα ήταν, σίγουρα, περισσότεροι…
Στα αρκετά αναπάντητα ερωτήματα για τους λόγους, που αγοράστηκε το πρώτο τεύχος στέκει απέναντί τους μια απόλυτη βεβαιότητα: Ο ‘‘Μικρός Ήρως’’ στα πρώτα του τεύχη στηριζόταν κυκλοφοριακά από αναγνώστες της εφηβικής και μετά-εφηβικής ηλικίας… Ήταν αυτοί, που είχαν βιώσει στην τρυφερή νηπιακή τους ηλικία τη φρίκη της Κατοχής.
Το άρθρο είναι από: http://tamikroirwika.blogspot.gr
( μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου