Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του '80. Ο Μάνος Χατζιδάκις δεν λέει να εγκαταλείψει το αγαπημένο του στέκι, ώσπου οι άνθρωποι του «Μαγεμένου Αυλού» του προτείνουν: «Μαέστρο, επειδή εμείς πρέπει να έρθουμε νωρίς το πρωί για να ανοίξουμε το μαγαζί, σας πειράζει να σας αφήσουμε το κλειδί και να κλείσετε εσείς;».
Ο Μάνος δέχεται αμέσως, αλλά το πρωί οι σερβιτόροι δυσκολεύονται να ανοίξουν την πόρτα. Γρήγορα ανακαλύπτουν ότι πίσω της, βυθισμένος σε μια πολυθρόνα, κοιμάται ο Χατζιδάκις. Είχε χάσει το κλειδί και προτίμησε να κοιμηθεί στο μαγαζί για να το φυλάει.
Πριν από περίπου 20 χρόνια, στις 15 Ιουνίου του 1994, ο Μάνος Χατζιδάκις αφήνει την τελευταία του πνοή σε ηλικία 68 ετών.
«Με του Χατζιδάκι την κοίμηση, άστραψε η ζωή μισή», θα γράψει μερικά χρόνια αργότερα ο Σαββόπουλος. Και πράγματι πολλούς ανθρώπους αλλά και τόπους, η απώλεια του Μάνου τούς άφησε μισούς. Οπως για παράδειγμα τον «Μαγεμένο Αυλό».
«Στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του, πάγωσε η Ελλάδα. Ηταν το τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Ο Μάνος είχε φύγει? Είναι αδύνατο να ξεχάσουμε εκείνη την ημέρα», λέει ο Δημήτρης Θεοφίλου, ιδιοκτήτης, σήμερα, του «Μαγεμένου Αυλού».
Οι άνθρωποι που τον γνώρισαν από κοντά, οι φίλοι του αλλά και οι πιστοί θαυμαστές του δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. «Ο Χατζιδάκις υπήρξε ένας άξιος, σπουδαίος Ελληνας. Ηταν μια μοναδική προσωπικότητα με εύρος γνώσεων και συναισθημάτων. Είχε το ήθος του κορυφαίου ανδρός. Ηταν ?σχολή? από μόνος του» λέει στο «Εθνος» ο Δ. Θεοφίλου.
Το ιστορικό εστιατόριο στο Παγκράτι κουβαλάει μια βαριά κληρονομιά, καθώς από την πρώτη στιγμή της λειτουργίας του, στις αρχές της δεκαετίας του ΄60, ο Μάνος Χατζιδάκις το επέλεξε και έγινε μόνιμος θαμώνας του. Η φιλία του με τον ιδρυτή του μαγαζιού, τον Γιώργο Πολυχρόνη, αποτέλεσε την αφορμή για να ξεκινήσει μια ιδιαίτερη σχέση με τους ανθρώπους του «Μαγεμένου Αυλού» που διήρκεσε πολλά χρόνια. Η καθημερινή παρουσία του κορυφαίου συνθέτη στον χώρο δημιούργησε δικαίως τον χαρακτηρισμό «το στέκι του Μάνου», αφού για εκείνον δεν ήταν απλώς ένα εστιατόριο. Εκεί συναντούσε τους φίλους του, εκεί δημιουργούσε.
«Ηταν σαν δεύτερο σπίτι του. Μέχρι και τα τηλέφωνά του εδώ τα δεχόταν. Στον ?Αυλό? ξεκίναγε την ημέρα του πίνοντας τον αγαπημένο του καφέ, έτρωγε τα φαγητά της επιλογής του, έφευγε και επέστρεφε αργά το βράδυ. Οι φίλοι του, σπουδαίες μορφές, εδώ τον συναντούσαν και έμεναν όλοι μαζί μέχρι τα ξημερώματα. Δεν είχε κάποιο μόνιμο τραπέζι, όπως είχε ακουστεί, καθόταν όπου ήθελε. Αλλωστε όποιο σημείο επέλεγε να κάτσει ο αείμνηστος Μάνος, ?γινόταν? η γωνιά του και όλοι οι πελάτες μας προσπαθούσαν να βρεθούν τριγύρω του. Εδειχνε προτίμηση σε κάποια πιάτα όπως οι κροκέτες, η πικάτα και η σούπα στρατσιατέλα, όμως δεν δίσταζε να παραγγείλει και από το μενού του προσωπικού. Επίσης είχε μεγάλη αδυναμία στα γλυκά, αλλά οι σερβιτόροι 'ξεχνούσαν' να του τα φέρουν γιατί τον πρόσεχαν αφού είχε ζάχαρο» αναφέρει ο σημερινός ιδιοκτήτης.
Οι βραδιές με τον Χατζιδάκι και την παρέα του ήταν μαγικές διηγούνται οι άνθρωποι που τα έζησαν από κοντά.
Στο εσωτερικό του «Μαγεμένου Αυλού» και συγκεκριμένα στην αίθουσα που φέρει το όνομα του συνθέτη, δεσπόζει ένας πίνακας, ο «Μυστικός Δείπνος». Η συντροφιά του Χατζιδάκι που ενέπνευσε τον ζωγράφο Επαμεινώνδα Δασκαλόπουλο δεν πόζαρε ποτέ στον καλλιτέχνη αλλά αποτυπώθηκε από μνήμης. «Για μας ο πίνακας αποτελεί κειμήλιο. Κατά καιρούς πολλοί μας τον ζήτησαν όμως δεν δεχτήκαμε να τον πουλήσουμε. Βρίσκεται πάντα στο σημείο που είχε επιλέξει ο ιδρυτής του «Αυλού». Και είναι αλληγορικός. Η παρέα του Μάνου, όλοι τεράστιες προσωπικότητες, τρέφονται με πνευματική τροφή και γι' αυτό στο τραπέζι υπάρχει μόνο μια ελιά», εξηγεί ο κ. Θεοφίλου.
Ο Γιάννης Μαντόπουλος εργαζόταν ως σερβιτόρος στο ιστορικό εστιατόριο από το 1965 έως το 1979. Κάθε βράδυ βρισκόταν δίπλα στον Μάνο Χατζιδάκι και την παρέα του. «Μαζί του τις περισσότερες φορές ήταν ο Νίκος Γκάτσος. Αγαπημένοι φίλοι και συνεργάτες. Θυμάμαι και τη Μελίνα με τον Ντασέν. Ο μαέστρος ήταν πολύ απλός άνθρωπος και μας πρόσεχε. Οταν οι πελάτες με έβλεπαν να μιλάω μαζί του, αμέσως μετά με αποκαλούσαν 'κύριε Γιάννη'. Κέρδιζα κι εγώ κάτι από την αίγλη του» λέει και συμπληρώνει:
«Ενα βράδυ, μπαίνοντας στο μαγαζί, ο Μάνος είδε τον Μούτση να κρατάει δυο καλαμάκια και να προσποιείται ότι διευθύνει μια ορχήστρα. Τον ρώτησε ο Χατζιδάκις τι έκανε και εκείνος του απάντησε: "Μιμούμαι τον Μίκη". Ομως στην ουσία μιμούνταν τον Μάνο. Ηταν πραγματικά αξέχαστη εποχή. Στάθηκα τυχερός που βρέθηκα ανάμεσα σε τόσο σπουδαίους ανθρώπους και κρατάω σαν φυλαχτό την ιδιόχειρη αφιέρωση που μου έδωσε ο Μάνος το 1973».
Ο Δημήτρης Θεοφίλου πρωτογνώρισε τον Μάνο Χατζιδάκι τη δεκαετία του '50 στην Επίδαυρο. «Ημουν μπροστά όταν εμπνεύστηκε τη μουσική για το τραγούδι "Ενα μύθο θα σας πω". Ολοι αγωνιούσαν γιατί πλησίαζε η ημέρα της πρεμιέρας στο Φεστιβάλ Επιδαύρου και ξαφνικά είπε "Α! το β(γ)ήκα". Τότε φώναξε όσους ήταν εκεί από τον χορό και τους είπε: "Να λέτε ό,τι λέω". Στη συνέχεια σημείωσε τις νότες στο πακέτο από τα τσιγάρα του».
ΚΛΑΡΑ ΓΕΝΙΤΣΑΡΙΩΤΗ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗΣ
Ο Μάνος δέχεται αμέσως, αλλά το πρωί οι σερβιτόροι δυσκολεύονται να ανοίξουν την πόρτα. Γρήγορα ανακαλύπτουν ότι πίσω της, βυθισμένος σε μια πολυθρόνα, κοιμάται ο Χατζιδάκις. Είχε χάσει το κλειδί και προτίμησε να κοιμηθεί στο μαγαζί για να το φυλάει.
Πριν από περίπου 20 χρόνια, στις 15 Ιουνίου του 1994, ο Μάνος Χατζιδάκις αφήνει την τελευταία του πνοή σε ηλικία 68 ετών.
«Με του Χατζιδάκι την κοίμηση, άστραψε η ζωή μισή», θα γράψει μερικά χρόνια αργότερα ο Σαββόπουλος. Και πράγματι πολλούς ανθρώπους αλλά και τόπους, η απώλεια του Μάνου τούς άφησε μισούς. Οπως για παράδειγμα τον «Μαγεμένο Αυλό».
«Στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του, πάγωσε η Ελλάδα. Ηταν το τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Ο Μάνος είχε φύγει? Είναι αδύνατο να ξεχάσουμε εκείνη την ημέρα», λέει ο Δημήτρης Θεοφίλου, ιδιοκτήτης, σήμερα, του «Μαγεμένου Αυλού».
Οι άνθρωποι που τον γνώρισαν από κοντά, οι φίλοι του αλλά και οι πιστοί θαυμαστές του δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. «Ο Χατζιδάκις υπήρξε ένας άξιος, σπουδαίος Ελληνας. Ηταν μια μοναδική προσωπικότητα με εύρος γνώσεων και συναισθημάτων. Είχε το ήθος του κορυφαίου ανδρός. Ηταν ?σχολή? από μόνος του» λέει στο «Εθνος» ο Δ. Θεοφίλου.
Το ιστορικό εστιατόριο στο Παγκράτι κουβαλάει μια βαριά κληρονομιά, καθώς από την πρώτη στιγμή της λειτουργίας του, στις αρχές της δεκαετίας του ΄60, ο Μάνος Χατζιδάκις το επέλεξε και έγινε μόνιμος θαμώνας του. Η φιλία του με τον ιδρυτή του μαγαζιού, τον Γιώργο Πολυχρόνη, αποτέλεσε την αφορμή για να ξεκινήσει μια ιδιαίτερη σχέση με τους ανθρώπους του «Μαγεμένου Αυλού» που διήρκεσε πολλά χρόνια. Η καθημερινή παρουσία του κορυφαίου συνθέτη στον χώρο δημιούργησε δικαίως τον χαρακτηρισμό «το στέκι του Μάνου», αφού για εκείνον δεν ήταν απλώς ένα εστιατόριο. Εκεί συναντούσε τους φίλους του, εκεί δημιουργούσε.
«Ηταν σαν δεύτερο σπίτι του. Μέχρι και τα τηλέφωνά του εδώ τα δεχόταν. Στον ?Αυλό? ξεκίναγε την ημέρα του πίνοντας τον αγαπημένο του καφέ, έτρωγε τα φαγητά της επιλογής του, έφευγε και επέστρεφε αργά το βράδυ. Οι φίλοι του, σπουδαίες μορφές, εδώ τον συναντούσαν και έμεναν όλοι μαζί μέχρι τα ξημερώματα. Δεν είχε κάποιο μόνιμο τραπέζι, όπως είχε ακουστεί, καθόταν όπου ήθελε. Αλλωστε όποιο σημείο επέλεγε να κάτσει ο αείμνηστος Μάνος, ?γινόταν? η γωνιά του και όλοι οι πελάτες μας προσπαθούσαν να βρεθούν τριγύρω του. Εδειχνε προτίμηση σε κάποια πιάτα όπως οι κροκέτες, η πικάτα και η σούπα στρατσιατέλα, όμως δεν δίσταζε να παραγγείλει και από το μενού του προσωπικού. Επίσης είχε μεγάλη αδυναμία στα γλυκά, αλλά οι σερβιτόροι 'ξεχνούσαν' να του τα φέρουν γιατί τον πρόσεχαν αφού είχε ζάχαρο» αναφέρει ο σημερινός ιδιοκτήτης.
Οι βραδιές με τον Χατζιδάκι και την παρέα του ήταν μαγικές διηγούνται οι άνθρωποι που τα έζησαν από κοντά.
Στο εσωτερικό του «Μαγεμένου Αυλού» και συγκεκριμένα στην αίθουσα που φέρει το όνομα του συνθέτη, δεσπόζει ένας πίνακας, ο «Μυστικός Δείπνος». Η συντροφιά του Χατζιδάκι που ενέπνευσε τον ζωγράφο Επαμεινώνδα Δασκαλόπουλο δεν πόζαρε ποτέ στον καλλιτέχνη αλλά αποτυπώθηκε από μνήμης. «Για μας ο πίνακας αποτελεί κειμήλιο. Κατά καιρούς πολλοί μας τον ζήτησαν όμως δεν δεχτήκαμε να τον πουλήσουμε. Βρίσκεται πάντα στο σημείο που είχε επιλέξει ο ιδρυτής του «Αυλού». Και είναι αλληγορικός. Η παρέα του Μάνου, όλοι τεράστιες προσωπικότητες, τρέφονται με πνευματική τροφή και γι' αυτό στο τραπέζι υπάρχει μόνο μια ελιά», εξηγεί ο κ. Θεοφίλου.
Ο Γιάννης Μαντόπουλος εργαζόταν ως σερβιτόρος στο ιστορικό εστιατόριο από το 1965 έως το 1979. Κάθε βράδυ βρισκόταν δίπλα στον Μάνο Χατζιδάκι και την παρέα του. «Μαζί του τις περισσότερες φορές ήταν ο Νίκος Γκάτσος. Αγαπημένοι φίλοι και συνεργάτες. Θυμάμαι και τη Μελίνα με τον Ντασέν. Ο μαέστρος ήταν πολύ απλός άνθρωπος και μας πρόσεχε. Οταν οι πελάτες με έβλεπαν να μιλάω μαζί του, αμέσως μετά με αποκαλούσαν 'κύριε Γιάννη'. Κέρδιζα κι εγώ κάτι από την αίγλη του» λέει και συμπληρώνει:
«Ενα βράδυ, μπαίνοντας στο μαγαζί, ο Μάνος είδε τον Μούτση να κρατάει δυο καλαμάκια και να προσποιείται ότι διευθύνει μια ορχήστρα. Τον ρώτησε ο Χατζιδάκις τι έκανε και εκείνος του απάντησε: "Μιμούμαι τον Μίκη". Ομως στην ουσία μιμούνταν τον Μάνο. Ηταν πραγματικά αξέχαστη εποχή. Στάθηκα τυχερός που βρέθηκα ανάμεσα σε τόσο σπουδαίους ανθρώπους και κρατάω σαν φυλαχτό την ιδιόχειρη αφιέρωση που μου έδωσε ο Μάνος το 1973».
Ο Δημήτρης Θεοφίλου πρωτογνώρισε τον Μάνο Χατζιδάκι τη δεκαετία του '50 στην Επίδαυρο. «Ημουν μπροστά όταν εμπνεύστηκε τη μουσική για το τραγούδι "Ενα μύθο θα σας πω". Ολοι αγωνιούσαν γιατί πλησίαζε η ημέρα της πρεμιέρας στο Φεστιβάλ Επιδαύρου και ξαφνικά είπε "Α! το β(γ)ήκα". Τότε φώναξε όσους ήταν εκεί από τον χορό και τους είπε: "Να λέτε ό,τι λέω". Στη συνέχεια σημείωσε τις νότες στο πακέτο από τα τσιγάρα του».
ΚΛΑΡΑ ΓΕΝΙΤΣΑΡΙΩΤΗ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗΣ
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ: ΕΘΝΟΣ.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου