Πέρασαν δέκα χρόνια από την 11/9/2001, και οι Αμερικανοί ακόμη να το ξεπεράσουν.
Η Al-Qaeda τους βομβάρδισε μια φορά όταν δεν πρόσεχαν, και η επίθεση αυτή μετατράπηκε στο πιο καθοριστικό γεγονός της σύγχρονης αμερικανικής ιστορίας. Ο περισσότερος κόσμος, το αντιλήφθηκε για αυτό που είναι. Ένα μεμονωμένο επεισόδιο, που σε καμιά περίπτωση δεν θα ακολουθούνταν από άλλα παρόμοια, που θα γκρέμιζαν έναν προς έναν όλους τους ουρανοξύστες της Αμερικής.
Δυστυχώς όμως, η αμερικανική κυβέρνηση, υποστηριζόμενη από τις ένοπλες δυνάμεις, τους εμπόρους όπλων, και τον Tony Blair, το είδαν διαφορετικά. Όλοι γνωρίζουμε τις συνέπειες αυτής τους της στάσης, και δεν χρειάζεται να τις επαναλάβουμε.Το μόνο που δεν ξέρουμε, και που πιθανώς να μην μάθουμε ποτέ, είναι οι λόγοι της επίθεσης. Όλοι, εκτός από τους ακραίους συντηρητικούς που κυβερνούσαν τις ΗΠΑ, είχαν μια γενική ιδέα για τα κίνητρα της επίθεσης. Κανένας όμως δεν γνωρίζει τι πήγε στραβά εκείνη την ημέρα, πως τα συστήματα αποτροπής απέτυχαν, και για ποιο λόγο ο πρόεδρος Μπους αποφάσισε να επιτεθεί στο Ιράκ (και τον άφησαν να το κάνει).
Η όλη ιστορία της αμερικανικής αντίδρασης έγινε τόσο γρήγορα και τόσο ψεύτικα, που δεν έπεισε κανέναν, σε βαθμό που να θυμίζει κάποια φτηνή ταινία πορνό, όπου μόλις έρχεται ο υδραυλικός, αρχίζουν οι παρτούζες.
Το βιβλίο The Eleventh Day των Anthony Summers και Robbyn Swan είναι μια συνοπτική περιγραφή του τι έγινε, του τι ακολούθησε, και του τι ακριβώς γνωρίζουμε για το ζήτημα των δίδυμων πύργων. Πρόκειται για μια επίθεση που πιθανόν να είναι η πιο αποδοτική όσον αφορά κόστος –κέρδος, σε ολόκληρη την στρατιωτική ιστορία. Οι συγγραφείς υπολογίζουν πως η επίθεση θα πρέπει να στοίχισε συνολικά περί τα $500.000.
Και αν πιστέψουμε το βιβλίο, πρόκειται για μια σειρά παραλήψεων. Οι οργανισμοί άλλωστε, ποτέ δεν λειτουργούν σωστά. Ο κόσμος τους δεν πιάνει το νόημα. Όπως οι περισσότεροι απ αυτούς που ξοδεύουν το 80% του χρόνου τους σε συσκέψεις, το μυαλό τους είναι αλλού.
Αυτοί που πρέπει να ακούσουν, δεν ακούν. Η CIA είχε προειδοποιήσει για την απόφαση του Osama bin Laden να επιτεθεί στις ΗΠΑ, έναν μόνο μήνα πριν την επίθεση. Για αυτό και η απορημένη έκφραση του Μπους όταν τον ενημέρωσαν για την επίθεση στους πύργους, την ώρα που βρίσκονταν στο νηπιαγωγείο.
Οι λεπτομέρειες είναι πολλές. Μικρές και μεγάλες. Ο τότε επικεφαλής της CIA αναγνώρισε ονόματα μελών της al-Qaeda στα μανιφέστα των επιβατών των αεροσκαφών που έπεσαν.
Το κενό που δημιουργήθηκε καλύφτηκε αμέσως από την ισλαμοφοβία. Είναι άλλωστε πολύ πιο εύκολο να κατηγορηθούν οι «παρανοϊκοί» Σουνίτες παρά οποιοσδήποτε άλλος.
Όσον αφορά στην εισβολή στο Ιράκ, αυτή παραμένει ακατανόητη. Και εκεί έγκειται το πρόβλημα. Η γνώση δεν σημαίνει κατανόηση. Οι κυβερνήσεις όμως πιστεύουν πως αν μαθευτούν όλες οι λεπτομέρειες, στο τέλος θα μαθευτεί και το τι ακριβώς έγινε. Αυτό όμως δεν πρόκειται να γίνει.
Η τεχνική της διερεύνησης περιστατικών βασίζεται στην ανάλυση της ριζικής αιτίας, προκειμένου να γίνει γνωστό όχι μόνο το πότε και το πώς, αλλά κυρίως το γιατί. Και ως εργαλείο χρησιμοποιεί αυτό που γνωρίζουν πολύ καλά όλοι όσοι καλούνται να απαντήσουν στα ερωτήματα ενός νήπιου που θέλει να μάθει για τον κόσμο: Το τεράστιο αυτό «Γιατί»;
Πρόκειται για μια λέξη που τρομοκρατεί τους πολιτικούς και τους δημόσιους υπαλλήλους, επειδή είναι τρομερά ουδέτερη. Το γιατί δεν έχει συντηρητικές ή φιλελεύθερες προεκτάσεις, και δεν ενδιαφέρεται για πολιτικά ονόματα. Για αυτό, αν ρωτάμε συνεχώς το γιατί σε κάθε φάση μιας διερεύνησης, στο τέλος μπορεί να εξάγουμε συμπεράσματα που δεν είναι αρεστά.
Η μόνη σίγουρη αλήθεια είναι ότι είτε πρόκειται για αεροπορικό ατύχημα, είτε για μια τρομοκρατική επίθεση, είτε για ταραχές στους δρόμους, η ριζική αιτία αποκλείεται να είναι τα θύματα.
Συνήθως οι αιτίες πάνε πολύ πίσω. Ίσως πάρα πολύ πίσω στο παρελθόν. Αλλά μέχρι να τις μάθεις, τα γεγονότα θα επαναλαμβάνονται. Ξανά και ξανά.
Σήμερα στη Βρετανία, μιλάνε για απαγόρευση κυκλοφορίας, καταδίκες, εξώσεις, και περιστολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και σίγουρα θα συσταθεί κάποια επίσημη βασιλική επιτροπή για να ψάξει και να βρει που θα ρίξει το φταίξιμο.
Θα ήταν πολύ καλύτερα αν τόσο στην Αγγλία όσο και στην Αμερική, να ξοδεύονταν τα λεφτά για να γίνει μια ανάλυση της ριζικής αιτίας, και όχι για να μάθουμε ποιος έφταιγε. Αυτό που πρέπει να μάθουμε είναι το τι έφταιγε. Αν το κάνουμε όμως, είναι πολύ πιθανό πως θα μάθουμε κάτι πραγματικό, και αυτό δεν το θέλουμε. Έτσι δεν είναι;
Του Michael Bywater
Απόδοση-S.A.
Αναδημοσίευση από το: http://www.antinews.gr/
Θα το δείτε: ΕΔΩ ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου