Ο Σουμάχερ πέρα από τον μύθο

Το παιχνίδι της τύχης λίγο πριν από τα 45α γενέθλιά του.

«Αυτό που με ανησυχούσε πάντα είναι η αδυναμία να βρω μια λογική εξήγηση για μια σύγκρουση». Η δήλωση του Μίχαελ Σουμάχερ για τη χειρότερη ανάμνησή του στις πίστες, το ατύχημά του στην Imola το 1995, στοιχειώνει το μυαλό όσων τον βλέπουν καθηλωμένο στο κρεβάτι της εντατικής του νοσοκομείου της Γκρενόμπλ να δίνει τον σκληρότερο αγώνα της ζωής του.

Για την πρόσκρουση στα βράχια της πίστας σκι στο χειμερινό θέρετρο της Μεριμπέλ δεν υπάρχει καμία λογική εξήγηση πέρα από την αποκάλυψη ότι έσπευσε να βοηθήσει ένα μέλος της παρέας του που έπεσε στο χιόνι την προηγούμενη Κυριακή. Οι γιατροί αποφεύγουν τις προβλέψεις, η οικογένεια και οι φίλοι του προσεύχονται για τη ζωή του και εμείς κοιτάζουμε τον άνθρωπο πίσω από τον μύθο.

Γεννημένος στις 3 Ιανουαρίου 1969 στην πόλη Hurth-Hermuhlheim, κοντά στην Κολωνία, ο Μίχαελ Σουμάχερ προσπέρασε γρήγορα τα παιδικά παιχνίδια και σε ηλικία τεσσάρων ετών πήρε ως δώρο γενεθλίων από τους γονείς του Rolf και Elisabeth το πρώτο του καρτ. Το 1975 η οικογένεια υποδέχθηκε τον αδελφό του Ralf ενώ ως το 1980 ο Μίχαελ μοίραζε τον ελεύθερο χρόνο του ανάμεσα στα καρτ, το ποδόσφαιρο και το τζούντο.

Μια ζωή στην πίστα

Από εκείνη τη χρονιά αφοσιώθηκε στα καρτ συμμετέχοντας στο γερμανικό και το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ενώ ο πρώτος σπουδαίος τίτλος της καριέρας του καταγράφεται το 1988, κατακτώντας το πρωτάθλημα στη Formula Koenig.

Βρισκόταν ήδη έξω από την πόρτα της F3 και το χέρι που του την άνοιξε ήταν αυτό του Βίλι Βέμπερ, μετέπειτα μάνατζέρ του και πρώτου του μέντορα. Οδηγώντας για την ομάδα του Βέμπερ, WTS, κατέκτησε το πρωτάθλημα της γερμανικής F3 το 1990, χρονιά-ορόσημο για εκείνον καθώς μαζί με τον Χ.Χ. Φρέντζεν εντάχθηκαν στην ομάδα της Mercedes. «Εμαθα να αγωνίζομαι κάνοντας καρτ αλλά στη Mercedes κατάλαβα τις ανάγκες που δημιουργεί η παρουσία σου σε μια ομάδα αλλά και το πώς να οδηγώ πολύ ισχυρά αυτοκίνητα. Εκείνη η περίοδος μαθητείας ήταν μια από τις σημαντικότερες της ζωής μου» τονίζει ο Μίχαελ Σουμάχερ, που το 1991 μπήκε στη Formula 1 με την ομάδα της Jordan, για έναν μόνο αγώνα στο Βέλγιο, ενώ στη συνέχεια οδήγησε για την Benetton με την οποία το 1992 κέρδισε το πρώτο του GP, επίσης στο Σπα του Βελγίου.

Το μυστικό της επιτυχίας

Στην πορεία ο ένας μετά τον άλλον οι στενοί συνεργάτες του ανακάλυπταν την πρωτοφανή πίστη και αφοσίωση του Σουμάχερ στο ομαδικό πνεύμα δουλειάς και στη διαρκή προσπάθεια εξέλιξης της ομάδας για την οποία οδηγούσε.

Με αυτόν τον τρόπο κατέκτησε τα δύο πρώτα του παγκόσμια πρωταθλήματα με την Benetton το 1994 και το 1995 αλλά κυρίως κατέκτησε τις καρδιές των ανθρώπων γύρω του. Η μεταγραφή του στη Ferrari το 1996 δεν ήταν απλώς μια προαγωγή στη θρυλικότερη ομάδα της Formula 1 αλλά και το έναυσμα για τη δημιουργία μιας δυναστείας στον κορυφαίο θεσμό του μηχανοκίνητου αθλητισμού.

Στο ταξίδι του στο Μαρανέλο τον ακολούθησαν από την Benetton ο επικεφαλής σχεδιασμού Ρόρι Μπερν, ο μηχανικός ηλεκτρονικών Ταντ Τσάπσκι και ο Ρος Μπρον, ίσως το πιο λαμπρό μυαλό στον τομέα της στρατηγικής στην F1. Η σχέση των δυο τους ήταν περίπου καρμική και παρομοιάστηκε με εκείνες των Τσάπμαν - Κλαρκ, Τίρελ - Στιούαρτ και Χεντ - Τζόουνς στις καλύτερες τους ημέρες.  

Μια σχέση που διακρινόταν για την αποτελεσματικότητα, την τόλμη τη στιγμή λήψης των αποφάσεων αλλά κυρίως για την αμοιβαιότητά της. Οι δυο τους ήταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον, μια πραγματικότητα που όχι μόνο μεταφράστηκε σε πέντε συνεχόμενα πρωταθλήματα οδηγών και κατασκευαστών με τα χρώματα της Ferrari, από το 2000 ως και το 2004, αλλά «επέβαλε» και τη συνύπαρξή τους στη Mercedes GP στην τελευταία φάση της καριέρας του Μίχαελ Σουμάχερ στην F1, από το 2010 ως το 2012.

«Ο Μίχαελ είναι αναμφίβολα ο καλύτερος οδηγός με τον οποίο είχα την τύχη να συνεργαστώ και 100% αφοσιωμένος σε αυτό που κάνει» αναφέρει ο Ρ. Μπρον σκιαγραφώντας το προφίλ του Σουμάχερ. Μαζί πανηγύρισαν και την τελευταία - 91η - νίκη του γερμανού οδηγού στο GP Κίνας το 2006, λίγο πριν από το πρώτο αντίο του Σουμάχερ στη Formula 1.

Οταν ξαναβρέθηκαν στη Mercedes GP, o Ρ. Μπρον θύμισε μια παλαιότερη δήλωσή του για τη σχέση ζωής που τον συνδέει με τον Μίχαελ. «Είμαστε φίλοι. Αν του ζητήσω να κάνει κάτι για μένα, γνωρίζω ότι θα το κάνει».

Οι άνθρωποι της ζωής του

Ο Σουμάχερ ήταν και παραμένει φαινόμενο για τον κόσμο της Formula 1. Και όπως κάθε φαινόμενο, συνοδεύεται από μικρές ανθρώπινες ιστορίες που χαρακτηρίζουν τη ζωή του. Ο Βίλι Βέμπερ εκτός από μάνατζέρ του υπήρξε μια ισχυρή πατρική φιγούρα για εκείνον μέσα και έξω από τις πίστες. Του έδωσε να καταλάβει τη σημασία της φυσικής κατάστασης για την καριέρα του, ωθώντας τον στο να γίνει ο πιο γυμνασμένος οδηγός της γενιάς του. Το management που ακολούθησε δημιουργώντας το εμπορικό προϊόν με το όνομα «Schumacher» το οποίο περιλαμβάνει μια τεράστια γκάμα προϊόντων, αποδείχθηκε εξίσου συγκλονιστικό με τον τρόπο οδήγησης και τα αποτελέσματα του γερμανού οδηγού στις πίστες. Κάπως έτσι το 2005 ο Μ. Σουμάχερ ανακηρύχθηκε ο πρώτος δισεκατομμυριούχος αθλητής στον κόσμο.

Για τη σύζυγό του Κορίνα ο Σουμάχερ έχει δηλώσει πως «...είναι 100% ο άνθρωπος με τον οποίο ήθελα να μοιραστώ τη ζωή μου». Εκείνη ήταν πάντα στο pit-box της ομάδας σε κάθε GP ενώ τον προέτρεψε να εγκαταλείψει οριστικά κάθε μορφή αγώνων μετά την αποχώρηση από τη Ferrari. Τα δύο τους παιδιά Τζίνα-Μαρία και Μικ είναι σήμερα 16 και 14 ετών αντίστοιχα. Μεγάλωσαν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας καθώς σύμφωνα με τον πατέρα τους «...αισθάνομαι ότι πρέπει να ζήσουν ελεύθερα, χωρίς το βάρος της φήμης που με συνοδεύει».

Ο Ρος Μπρον είναι πέρα από καλός φίλος ένας εξαιρετικά ικανός σκακιστής στην πίστα. «Η σχέση μας είναι πολύ ισχυρή και η αμοιβαία εμπιστοσύνη δεδομένη. Οταν ο Ρος μου μιλούσε κατά τη διάρκεια του αγώνα λέγοντας «αυτή είναι η εικόνα, αυτό πρέπει να γίνει» γνώριζα ακριβώς τι εννοούσε και τι πρέπει να κάνω». Τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους.

Για τον Σουμάχερ o Ζαν Τοντ είναι ο καλύτερος φίλος του και όπως λέει «...είναι πραγματικά δύσκολο να βρεις φίλους σε αυτή τη δουλειά. Δεν συνάντησα ποτέ κάποιον τόσο έντιμο και τόσο εργατικό όσο εκείνον. Μου έχει σταθεί σαν πατέρας. Θυμάμαι όταν τραυματίστηκα στο Silverstone, βρέθηκε δίπλα μου από την πρώτη στιγμή και οργάνωσε τα πάντα. Πέρασε τα επόμενα Σαββατοκύριακα δίπλα στο κρεβάτι μου παίζοντας χαρτιά μαζί μου. Πώς μπορώ να το ξεχάσω;». Ο Τοντ βρέθηκε από την πρώτη στιγμή και στο νοσοκομείο της Γκρενόμπλ όπου νοσηλεύεται τώρα ο Σουμάχερ. Τα πατρικά του αισθήματα για τον Γερμανό είναι γνωστά σε όλους ενώ για την πορεία του στους αγώνες έχει δηλώσει πως «...ο Μίχαελ ζει για να αγωνίζεται. Η πίστα είναι το ναρκωτικό του και ποτέ δεν είναι αρκετό για αυτόν».

Ταξίδι στο χρόνο
Ο Μίχαελ Σουμάχερ με δικά του λόγια

Ο Mika Hakkinen ήταν διαχρονικά ο σημαντικότερος αντίπαλός μου. Αγωνιστήκαμε ταυτόχρονα για μεγάλη χρονική περίοδο και τον σέβομαι απόλυτα ως οδηγό και ως άνθρωπο. Αρκετοί οδηγοί ήταν πολύ δηκτικοί απέναντί μου. Είμαι αγωνιστής και πιέζω τα πράγματα ως τα όριά τους. Αυτό σε κάποιους αρέσει και σε άλλους όχι. Δεν με ενδιαφέρει. Ο,τι επιτρέπεται θα το επιδιώξω. Ο Mika δεν παραπονέθηκε ποτέ για αυτό στα media. Οταν υπήρξε ζήτημα ανάμεσά μας, στο Σπα το 2000, ήρθε και μίλησε απευθείας σε εμένα, όχι στον Τύπο. Κατάλαβα τι συνέβη και εκτίμησα τη στάση του».

Πιστεύω στην τύχη, αλλά αυτή δεν έρχεται μόνη της. Πρέπει να δουλέψεις για να σε συναντήσει».

Συγκινούμαι κάθε φορά που σκέφτομαι τον Ayrton Senna. Ηταν σπουδαίος οδηγός. Οι γραμμές του στην πίστα, ο τρόπος που προσπερνούσε. Ηταν απίστευτος».

Μισώ τη σαμπάνια. Καμιά φορά πίνω στο βάθρο αλλά αυτό συμβαίνει διότι είμαι τόσο χαρούμενος που απλώς το προσπερνώ».

Συνάντησα τον θάνατο δύο φορές το ίδιο Σαββατοκύριακο, στην Imola το 1994, όταν έχασαν τη ζωή τους πρώτα ο Roland Ratzenberger και μετά ο Ayrton Senna».

Η οικογένειά μου και εγώ λατρεύουμε τη ζωή στη φύση. Θεωρούμε ότι η Ελβετία μας ταιριάζει πολύ καθώς οι άνθρωποι μας αποδέχονται και μας καταλαβαίνουν. Η ζωή στο Μονακό είναι για τους εργένηδες και για όσους δεν έχουν παιδιά ή σκυλιά. Εμείς έχουμε και τα δύο».

Με ενοχλεί όταν μιλούν για τα χρήματα που βγάζω. Δεν υπήρξαν ποτέ κίνητρο για εμένα. Οι γονείς μου με μεγάλωσαν με τρόπο που με έκανε να αντιλαμβάνομαι την αξία των πραγμάτων. Ξοδεύω μόνο για ό,τι θεωρώ ότι πραγματικά αξίζει. Μισώ τη σπατάλη ή τον τζόγο».

Από την πρώτη στιγμή που κέρδισα χρήματα, γνώριζα ότι πρέπει να βοηθήσω την οικογένειά μου. Προσπαθώ να βοηθώ τους ανθρώπους αλλά δεν το διαφημίζω».

Λατρεύω το ποδόσφαιρο. Αποτελεί μια καλή μορφή άσκησης. Σε αυτό δεν ασχολούμαι με τη 

στρατηγική. Κυνηγώ την μπάλα και το απολαμβάνω».

Δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψω αυτό που αισθανόμουν όταν κατακτούσα τα επτά πρωταθλήματα της καριέρας μου».

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ: ΤΟ ΒΗΜΑ