Διαλύεται ο γάλλο-γερμανικός άξονας

Του Μενέλαου Τασιόπουλου

ΑΠΟ:  www.newscode.gr/

 
Η σύγκρουση στην Ευρώπη κορυφώνεται. Ελάχιστο χρόνο πριν την προγραμματισμένη για αύριο Σύνοδο Κορυφής, οι διαφωνίες και το χάσμα Βορρά – Νότου, διευρύνεται και παγιώνεται. Είναι παραπάνω από εμφανές από την προηγούμενη Κυριακή, ότι η συνοχή της Ευρώπης κονιορτοποιείται και αυτό δεν σχετίζεται με το «ελληνικό ζήτημα», έστω και αν σε μια πρώτη ανάγνωση κάτι τέτοιο προβάλλεται.
Ουσιαστικά υπάρχουν δύο στρατόπεδα. Από τη μία η Γερμανία συνεπικουρούμενη από το ΔΝΤ, που επιζητούν μια εθελοντική διαγραφή χρέους στην Ελλάδα, των τραπεζών και ιδιωτών , όχι όμως της ΕΚΤ και των Μνημονίων , στο 60%. Από την άλλη πλευρά η Γαλλία, οι χώρες του Νότου( με την Ελλάδα σιωπηλή) και οι τράπεζες υποστηρίζουν μια διαγραφή στα δάνεια των ιδιωτών μέχρι 35-40%.
Δύο στρατόπεδα
Η Γαλλία και ο Σαρκοζί, ο μοιραίος αυτός Πρόεδρος, που νόμιζε ότι μόνον και μόνον διατηρώντας σε ισχύ τον «άξονα» με το Βερολίνο θα διατηρούσε την Γαλλία σε ρόλο παγκόσμιου και ειδικά ευρωπαϊκού πρωταγωνιστή, δείχνουν ότι κατανοούν το παιχνίδι του Βερολίνου. Που δεν είναι άλλο, από τον έλεγχο των εθνικών και κεντρικών τραπεζών σε ολόκληρη την ευρωζώνη και φυσικά της Γαλλίας στη βάση του νέου EFSF και της αντιμετώπισης των χρεών , αλλά και την συγκρότηση ενιαίας διακυβέρνησης, με υπουργό Οικονομικών υπό τον έλεγχο επίσης του Βερολίνου, μετά και την αλλαγή της Συνθήκης της Λισαβόνας και τον Μόνιμου Μηχανισμό.
Ο άξονας Βερολίνου-ΔΝΤ
Το Βερολίνο δείχνει ότι έχει ήδη πετύχει ο EFSF να μην μετατραπεί σε Τράπεζα όπως ήθελε το Παρίσι για να δοθεί λύση στα πρόβλημα χρέους και δανεισμού των ελλειμματικών της ευρωζώνης, με αξιοποίηση της δευτερογενούς αγοράς στα ομόλογα και την έκδοση ομολόγων ΑΑΑ σε κεντρικό επίπεδο, αλλά ασφαλιστικό ταμείο. Τι δηλαδή; Ένα ευρωπαϊκό ΔΝΤ. Για τον λόγο αυτό και ο συσχετισμός της γραμμής του Βερολίνου με την προσέγγιση του ΔΝΤ, ως προς το ύψος και την διαδικασία της διαγραφής του χρέους των ιδιωτών προς την Ελλάδα.
Οι «δίδυμες τράπεζες» και το Βατικανό( Merrill Lynch)
Το ΔΝΤ που έφερε στην Ευρώπη, με κατεύθυνση Στρος Καν , ο Γ. Παπανδρέου, δείχνει ως γραφειοκρατία και διεθνής συγκρότηση να θέλει, να δημιουργήσει έναν νέο θεσμό, απολύτως συγγενή του στην Ευρώπη, σε μια στενή συμμαχία με το Βερολίνο. Τον ESFS. Παράλληλα και στην περίπτωση του Μόνιμου Μηχανισμού όπως τον προδιαγράφει η Γερμανία, η ΕΚΤ θα μετατραπεί σε μια ευρωπαϊκή FED, με υποκαταστήματα στις χώρες της ευρωζώνης, αντί για τις Κεντρικές Τράπεζες των εθνών-κρατών όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα. Στη συνέχεια η ΕΚΤ και η FED, μπορούν να γίνουν «δίδυμες τράπεζες», όπως το EFSF με το ΔΝΤ «δίδυμα ταμεία». Οι οικογένειες –ιδιοκτήτες της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας και τα κράτη της ευρωζώνης υπό γερμανική Διοίκηση , θα συγκροτήσουν μια παγκόσμια δύναμη της Δύσης, με τις ευλογίες μάλιστα του αμετανόητου Βατικανού, που όπως και την εποχή του Γ’ Ράιχ, ευλόγησε την εξέλιξη αντί για το Breton Woods και την επιστροφή στην ένωση Εθνών-κρατών στην Ευρώπη, με χθεσινή του ανακοίνωση επί της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
H τοποθέτηση της Ελλάδος
Η Ελλάδα στην παρούσα φάση δεν έχει κανένα λόγο να μην τοποθετείται και να περιμένει με μοιραίο τρόπο τον εξανδραποδισμό της, υπό την Διοίκηση Ράιχενμπαχ και την μόνιμη εξαθλίωση των πολιτών της, σύμφωνα με το πλάνο του Βερολίνου. Θα πρέπει να τοποθετηθεί υπέρ της θέσης του Παρισιού και της Διεθνούς των Τραπεζών, για διαγραφή των χρεών της προς τους ιδιώτες μέχρι του επιπέδου του 35-40%, όπως δηλώθηκε ως αποδεκτό ύψος εθελοντισμού, από το IIF. Η Ελλάδα στο αυριανό Συμβούλιο μπορεί να αρνηθεί το haircut ,ύψους 60%, δηλώνοντας το ως credit event, που δεν το επιθυμεί αλλά και αν συνέβαινε θα χρειαζόταν να είναι επί του συνόλου του χρέους.
Με τον τρόπο αυτό θα δηλώσει ότι πραγματικό haircut, μπορούν να κάνουν μονομερώς τα κράτη , ως αυτοτελείς οντότητες και δεν μπορούν να τους επιβληθούν από τρίτους, στην περίπτωση μας το Βερολίνο, με εκβιαστικά PSI, προς τις αγορές.
Η συμμαχία με Γαλλία και Ιταλία
Η Ελλάδα έχει συμφέρον στην παρούσα φάση να δημιουργήσει διεθνείς συμμαχίες, με τη Γαλλία και την Ιταλία, προσβλέποντας σε μια στρατηγική συμμαχία στον Ευρωπαϊκό Νότο , αλλά και την Διεθνή των Τραπεζών, που τελικά μπορούν να βρουν μια λύση στο ελληνικό ζήτημα , πολύ πιο δημιουργική από το ιμπεριαλιστικό Βερολίνο και το αδηφάγο ΔΝΤ. Επίσης θα έχει το χρόνο να καλύψει την «μαύρη τρύπα» των 11 δις ευρώ, που της δημιουργείται στα Ασφαλιστικά Ταμεία , να δημιουργηθούν συνθήκες εξαγορών και συγχωνεύσεων για τις τράπεζες της , με τους ίδιους ή άλλους μετόχους και τέλος μετά το πολυνομοσχέδιο και τα Μνημόνια να επιχειρήσει σε πρώτη φάση και με άλλη κυβέρνηση, αποπληθωρισμό και περιβάλλον επενδύσεων , με ραγδαία μείωση των φόρων , ανάλογη με τα εισοδήματα.
Η Ελλάδα εφόσον δεν διαλυθεί στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα ο Γάλλο-Γερμανικός άξονας-άρα και η ευρωζώνη- χρειάζεται δύο χρόνια με άλλη στρατηγική για να επιστρέψει στο εθνικό της νόμισμα ή να αποφασίσει (προφανώς με δημοψήφισμα) εφόσον διαφαίνονται κάποιες συγκεκριμένες προδιαγραφές, όχι μόνον οικονομικές και δημοσιονομικές, αλλά διεθνοπολιτικές και στρατηγικές, να παραμείνει στην Ευρώπη της Γερμανίας, εφόσον φυσικά ένας τέτοιος «Φρανκεστάιν» υπάρξει.