"΄Εφυγε" ο Θρυλικός Λεωνίδας Ανδριανόπουλος
Παντελής Διαμαντόπουλος
στο http://www.redplanet.gr/
"Ο χρόνος είναι αμείλικτος με όλους. Στον Λεωνίδα Ανδριανόπουλο χάρισε έναν αιώνα του! Μάλλον γιατί το άξιζε! Γιατί πρόσεχε, γιατί αγαπούσε, γιατί ήταν χαμογελαστός και ευγενικός". Γράφει ο Παντελής Διαμαντόπουλος.Ο Γιάννης, ο Γιώργος, ο Ντίνος, ο Βασίλης και ο Λεωνίδας. Οι πέντε αδελφοί Ανδριανόπουλοι, ιδρυτές του Ολυμπιακού, που αποτελούσαν την επιθετική της ομάδας στον μεσοπόλεμο. Έφυγαν πλέον όλοι, αφού αποφάσισε κοντά τους, να πάει και ο Λεωνίδας...
Αυτός, που κάθε πρωί, περπατούσε από το Πασαλιμάνι μέχρι το κατάστημα "Ανδριανόπουλος", στη γωνία του Δημαρχείου, την παλιά "Πειραϊκή Ενωση", που σήμερα κρατάει ο γαμπρός του. Χαιρετούσε βγάζοντας το καπέλο, σε όσους Πειραιώτες συναντούσε στο δρόμο.
Κάποτε ρωτήθηκε "πως και γιατί ιδρύθηκε ο Ολυμπιακός" και απάντησε:
"Μαζευτήκαμε και το κάναμε! Τότε τα σωματεία ποδοσφαίρου στον Πειραιά ήταν δύο. Η "Πειραϊκή Ενωση" και ο "Εθνικός Όμιλος Φιλάθλων". Εμείς, ως αθλητές του κλασικού αθλητισμού, ξεκινήσαμε από τον "Πειραϊκό Σύνδεσμο". Αποφασίστηκε, λοιπόν, στην ταβέρνα να ιδρυθεί ο Ολυμπιακός. Το όνομα έδωσε ο Kαμπέρος, τα χρώματα ο αδελφός μου ο Γιάννης, που είχε δει τη φανέλα με το "κόκκινο-άσπρο" στην Αγγλία, στο Kέμπριτζ.
Σιγά σιγά, παίζαμε και οι πέντε. Τέσσερις κι εγώ πέντε. Παίζαμε ωραίο φούτμπολ, μας είχε δείξει ο αδελφός μου πώς έπαιζαν οι Εγγλέζοι. Συγχρονισμένο φούτμπολ! Kάναμε θεωρία στο σπίτι με τον αδερφό μου τον Γιώργο και μετά πήραμε έναν προπονητή, ονόματι Kοψίβα. Αυτός με έβαλε στην πρώτη ομάδα. Ήμουν 14 χρόνων, χτύπησε ένας Kαραντινός, έξω αριστερά και από δοκιμή, έγινα μόνιμος! Μετά το Φάληρο, όπου υπήρχε το "Ποδηλατοδρόμιο" και παίζαμε στην καρβουνόσκονη, έφτιαξε και ο Παναθηναϊκός γήπεδο, για 8.000 θεατές".
Κάπως έτσι ξεκίνησε ο Θρύλος. Εκεί στην ταβέρνα του Μοίρα με τον αείμνηστο πλέον Λεωνίδα, να μην έχει δικαίωμα εισόδου, αφού ήταν μόλις 14 χρόνων. Απολάμβανε όμως κάθε στιγμή. Κάθε κόκκινο δευτερόλεπτο. Ήταν οι βεντέτες της εποχής, αλλά από διασκέδαση; Ο ίδιος γελώντας πάντα έλεγε:
"Kανά ζαχαροπλαστείο, κανένας χορός, συγκεντρώσεις στα σπίτια. Στο "Ακταίον", στο Φάληρο, γίνονταν όλες οι δεξιώσεις, όλοι οι χοροί. Kάθε Σαββατοκύριακο, είχε τσάι. Πηγαίναμε εκεί με τις κοπέλες, όλος ο Πειραιάς, εκεί μαζευόταν. Στο Φάληρο "γαμπρίζαμε". Υπήρχε εκεί και το θέατρο, η "Ταραντέλλα". Μετά καλούσαν ξένους θιάσους. Ένα θεατράκι απίθανο. Εκεί ήταν η διασκέδαση και στα σπίτια. Τότε την ταβέρνα την θεωρούσαν υποτιμητική...".
Κάπως έτσι μεγάλωσε ο κυρ Λεωνίδας, που μαζί με τον Αχιλλέα Γραμματικόπουλο ήταν οι ζωντανοί Θρύλοι! Δυο άνθρωποι που έζησαν ταπεινά και ευτυχισμένα. Δυο άνθρωποι που έχασαν το ποδόσφαιρο των χορηγών, των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, το ποδόσφαιρο της διαφήμισης και των εταιρειών. Αλλά ευτύχησαν να ζήσουν πολύ πιο αγνά πράγματα και κάθε νίκη δική τους, έμοιαζε με είκοσι των ποδοσφαιρικών… απογόνων τους.
Αυτοί οι άνθρωποι έκαναν Θρύλο, την ομάδα που εσείς λατρεύετε και πηγαίνετε να βλέπετε στο γήπεδο. Για να πανηγυρίζετε, να ουρλιάζετε, να λυπάστε, να γκρινιάζετε, να φωνάζετε, να λατρεύετε, αυτοί έκαναν την αρχή.
Ο χρόνος είναι αμείλικτος με όλους. Στον Λεωνίδα Ανδριανόπουλο χάρισε έναν αιώνα του! Μάλλον γιατί το άξιζε! Γιατί πρόσεχε, γιατί αγαπούσε, γιατί ήταν χαμογελαστός και ευγενικός. Ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος, από αυτούς που ψάχνεις να βρεις πλέον και δεν τους βρίσκεις.
"Κατά βάθος ο ουρανός είναι κόκκινος" είχε πει ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα! Ε, τώρα πια, είναι κατακόκκινος. Υπάρχει πολύς κόσμος εκεί πάνω που θα περιμένει να ανοίξει τις πόρτες του Καραϊσκάκη…
Κάποτε ρωτήθηκε "πως και γιατί ιδρύθηκε ο Ολυμπιακός" και απάντησε:
"Μαζευτήκαμε και το κάναμε! Τότε τα σωματεία ποδοσφαίρου στον Πειραιά ήταν δύο. Η "Πειραϊκή Ενωση" και ο "Εθνικός Όμιλος Φιλάθλων". Εμείς, ως αθλητές του κλασικού αθλητισμού, ξεκινήσαμε από τον "Πειραϊκό Σύνδεσμο". Αποφασίστηκε, λοιπόν, στην ταβέρνα να ιδρυθεί ο Ολυμπιακός. Το όνομα έδωσε ο Kαμπέρος, τα χρώματα ο αδελφός μου ο Γιάννης, που είχε δει τη φανέλα με το "κόκκινο-άσπρο" στην Αγγλία, στο Kέμπριτζ.
Σιγά σιγά, παίζαμε και οι πέντε. Τέσσερις κι εγώ πέντε. Παίζαμε ωραίο φούτμπολ, μας είχε δείξει ο αδελφός μου πώς έπαιζαν οι Εγγλέζοι. Συγχρονισμένο φούτμπολ! Kάναμε θεωρία στο σπίτι με τον αδερφό μου τον Γιώργο και μετά πήραμε έναν προπονητή, ονόματι Kοψίβα. Αυτός με έβαλε στην πρώτη ομάδα. Ήμουν 14 χρόνων, χτύπησε ένας Kαραντινός, έξω αριστερά και από δοκιμή, έγινα μόνιμος! Μετά το Φάληρο, όπου υπήρχε το "Ποδηλατοδρόμιο" και παίζαμε στην καρβουνόσκονη, έφτιαξε και ο Παναθηναϊκός γήπεδο, για 8.000 θεατές".
Κάπως έτσι ξεκίνησε ο Θρύλος. Εκεί στην ταβέρνα του Μοίρα με τον αείμνηστο πλέον Λεωνίδα, να μην έχει δικαίωμα εισόδου, αφού ήταν μόλις 14 χρόνων. Απολάμβανε όμως κάθε στιγμή. Κάθε κόκκινο δευτερόλεπτο. Ήταν οι βεντέτες της εποχής, αλλά από διασκέδαση; Ο ίδιος γελώντας πάντα έλεγε:
"Kανά ζαχαροπλαστείο, κανένας χορός, συγκεντρώσεις στα σπίτια. Στο "Ακταίον", στο Φάληρο, γίνονταν όλες οι δεξιώσεις, όλοι οι χοροί. Kάθε Σαββατοκύριακο, είχε τσάι. Πηγαίναμε εκεί με τις κοπέλες, όλος ο Πειραιάς, εκεί μαζευόταν. Στο Φάληρο "γαμπρίζαμε". Υπήρχε εκεί και το θέατρο, η "Ταραντέλλα". Μετά καλούσαν ξένους θιάσους. Ένα θεατράκι απίθανο. Εκεί ήταν η διασκέδαση και στα σπίτια. Τότε την ταβέρνα την θεωρούσαν υποτιμητική...".
Κάπως έτσι μεγάλωσε ο κυρ Λεωνίδας, που μαζί με τον Αχιλλέα Γραμματικόπουλο ήταν οι ζωντανοί Θρύλοι! Δυο άνθρωποι που έζησαν ταπεινά και ευτυχισμένα. Δυο άνθρωποι που έχασαν το ποδόσφαιρο των χορηγών, των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, το ποδόσφαιρο της διαφήμισης και των εταιρειών. Αλλά ευτύχησαν να ζήσουν πολύ πιο αγνά πράγματα και κάθε νίκη δική τους, έμοιαζε με είκοσι των ποδοσφαιρικών… απογόνων τους.
Αυτοί οι άνθρωποι έκαναν Θρύλο, την ομάδα που εσείς λατρεύετε και πηγαίνετε να βλέπετε στο γήπεδο. Για να πανηγυρίζετε, να ουρλιάζετε, να λυπάστε, να γκρινιάζετε, να φωνάζετε, να λατρεύετε, αυτοί έκαναν την αρχή.
Ο χρόνος είναι αμείλικτος με όλους. Στον Λεωνίδα Ανδριανόπουλο χάρισε έναν αιώνα του! Μάλλον γιατί το άξιζε! Γιατί πρόσεχε, γιατί αγαπούσε, γιατί ήταν χαμογελαστός και ευγενικός. Ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος, από αυτούς που ψάχνεις να βρεις πλέον και δεν τους βρίσκεις.
"Κατά βάθος ο ουρανός είναι κόκκινος" είχε πει ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα! Ε, τώρα πια, είναι κατακόκκινος. Υπάρχει πολύς κόσμος εκεί πάνω που θα περιμένει να ανοίξει τις πόρτες του Καραϊσκάκη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου