By Jim O’ Neill*
Δημοσιεύθηκε στο: http://www.euro2day.gr/ ( εδώ ... )
Την ώρα όπου απομένουν λιγότερες από τρεις εβδομάδες μέχρι την επόμενη σύνοδο του G20 στη Γαλλία, όλα τα βλέμματα του πλανήτη είναι σταθερά «καρφωμένα» στην Ευρώπη.
Ο Πρόεδρος Nicolas Sarkozy δείχνει να συμμερίζεται την αγάπη πολλών προκατόχων του για τις μεγάλες διεθνείς συναντήσεις. Και θα έχει την ευκαιρία του: η τωρινή σύνοδος θα πρέπει να είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, σημαντική και επιτυχής από τη σύνοδο του G20 την άνοιξη του 2009 στο Λονδίνο, από τη συμφωνία του Πλάζα τον Σεπτέμβριο του 1985 και τη Συμφωνία του Λούβρου το 1987, αν θέλουμε να περάσει στο παρελθόν η κρίση χρεών της ευρωζώνης.
Πολλοί βαρυσήμαντοι αξιωματούχοι εκτός ευρωζώνης, μεταξύ των οποίων οι κ. Tim Geithner και George Osborne, έχουν εξηγήσει ότι οι συναντήσεις της 3ης Νοεμβρίου θα είναι εξαιρετικά σημαντικές για την επαναφορά της παγκόσμιας οικονομίας στον ίσιο δρόμο. Προχθές, ο Βρετανός πρωθυπουργός David Cameron προέτρεψε τους Ευρωπαίους ηγέτες να προσεγγίσουν την επίλυση της κρίσης με τη μέθοδο «μεγάλου μπαζούκα», καθώς είναι πια ζήτημα λίγων εβδομάδων να αποτραπεί μια οικονομική καταστροφή. Οι προσδοκίες είναι μεγάλες. Η αξιοπιστία της ευρωπαϊκής στάσης θα αποδειχθεί καίριας σημασίας - τόσο όσο ίσως ποτέ δεν ήταν σε άλλη μεγάλη διεθνή σύνοδο.
Δημοσιεύθηκε στο: http://www.euro2day.gr/ ( εδώ ... )
Την ώρα όπου απομένουν λιγότερες από τρεις εβδομάδες μέχρι την επόμενη σύνοδο του G20 στη Γαλλία, όλα τα βλέμματα του πλανήτη είναι σταθερά «καρφωμένα» στην Ευρώπη. Ο Πρόεδρος Nicolas Sarkozy δείχνει να συμμερίζεται την αγάπη πολλών προκατόχων του για τις μεγάλες διεθνείς συναντήσεις. Και θα έχει την ευκαιρία του: η τωρινή σύνοδος θα πρέπει να είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, σημαντική και επιτυχής από τη σύνοδο του G20 την άνοιξη του 2009 στο Λονδίνο, από τη συμφωνία του Πλάζα τον Σεπτέμβριο του 1985 και τη Συμφωνία του Λούβρου το 1987, αν θέλουμε να περάσει στο παρελθόν η κρίση χρεών της ευρωζώνης.
Πολλοί βαρυσήμαντοι αξιωματούχοι εκτός ευρωζώνης, μεταξύ των οποίων οι κ. Tim Geithner και George Osborne, έχουν εξηγήσει ότι οι συναντήσεις της 3ης Νοεμβρίου θα είναι εξαιρετικά σημαντικές για την επαναφορά της παγκόσμιας οικονομίας στον ίσιο δρόμο. Προχθές, ο Βρετανός πρωθυπουργός David Cameron προέτρεψε τους Ευρωπαίους ηγέτες να προσεγγίσουν την επίλυση της κρίσης με τη μέθοδο «μεγάλου μπαζούκα», καθώς είναι πια ζήτημα λίγων εβδομάδων να αποτραπεί μια οικονομική καταστροφή. Οι προσδοκίες είναι μεγάλες. Η αξιοπιστία της ευρωπαϊκής στάσης θα αποδειχθεί καίριας σημασίας - τόσο όσο ίσως ποτέ δεν ήταν σε άλλη μεγάλη διεθνή σύνοδο.
Την ώρα όπου απομένουν λιγότερες από τρεις εβδομάδες μέχρι την επόμενη σύνοδο του G20 στη Γαλλία, όλα τα βλέμματα του πλανήτη είναι σταθερά «καρφωμένα» στην Ευρώπη.
Ο Πρόεδρος Nicolas Sarkozy δείχνει να συμμερίζεται την αγάπη πολλών προκατόχων του για τις μεγάλες διεθνείς συναντήσεις. Και θα έχει την ευκαιρία του: η τωρινή σύνοδος θα πρέπει να είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, σημαντική και επιτυχής από τη σύνοδο του G20 την άνοιξη του 2009 στο Λονδίνο, από τη συμφωνία του Πλάζα τον Σεπτέμβριο του 1985 και τη Συμφωνία του Λούβρου το 1987, αν θέλουμε να περάσει στο παρελθόν η κρίση χρεών της ευρωζώνης.
Πολλοί βαρυσήμαντοι αξιωματούχοι εκτός ευρωζώνης, μεταξύ των οποίων οι κ. Tim Geithner και George Osborne, έχουν εξηγήσει ότι οι συναντήσεις της 3ης Νοεμβρίου θα είναι εξαιρετικά σημαντικές για την επαναφορά της παγκόσμιας οικονομίας στον ίσιο δρόμο. Προχθές, ο Βρετανός πρωθυπουργός David Cameron προέτρεψε τους Ευρωπαίους ηγέτες να προσεγγίσουν την επίλυση της κρίσης με τη μέθοδο «μεγάλου μπαζούκα», καθώς είναι πια ζήτημα λίγων εβδομάδων να αποτραπεί μια οικονομική καταστροφή. Οι προσδοκίες είναι μεγάλες. Η αξιοπιστία της ευρωπαϊκής στάσης θα αποδειχθεί καίριας σημασίας - τόσο όσο ίσως ποτέ δεν ήταν σε άλλη μεγάλη διεθνή σύνοδο.
Δυστυχώς, οι ρυθμιστές της ευρωζώνης έχουν δείξει ότι προτιμούν να «σέρνονται» όσον αφορά στην προσέγγιση των λύσεων στην κρίση. Αυτό το «σύρσιμο» είναι το βασικό χαρακτηριστικό των ευρωπαϊκών λύσεων στα ζητήματα που έχουν προκύψει στην ευρωπαϊκή ενοποίηση από το 1999, όπου καθιερώθηκε, όπως όταν προέκυψε η πρόκληση της προσαρμογής του συμφώνου σταθερότητας και ανάπτυξης και, οπωσδήποτε, συνεχώς από πέρυσι την άνοιξη όπου ξέσπασε η ελληνική κρίση χρεών. Ωστόσο, το «σύρσιμο» δεν αρκεί πλέον για να κρατήσει όρθιες τις αγορές. Αν δεν αποκαλυφθεί ένα big bang τον επόμενο μήνα, που θα πείσει τις αγορές, οι επιπτώσεις πιθανότατα θα είναι πολύ σοβαρές.
Πρώτον, δεδομένου ότι δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος πια στον πλανήτη που να πιστεύει ότι η Ελλάδα μπορεί να αποφύγει μεγάλη αναδιάρθρωση χρέους, θα είναι καλύτερα το ζήτημα αυτό να ξεπεραστεί και να τελειώνει. Η χώρα δεν έχει ούτε τη δυνατότητα ούτε την ελαστικότητα που χρειάζονται για να αντεπεξέλθει στις αποπληρωμές που πρέπει να κάνει και είναι σαφέστατο ότι δεν μπορεί να αναπτυχθεί ώστε να πληρώσει τα χρέη της. Προσφέροντας μια αποφασιστική αναδιάρθρωση, την οποία θα συμφωνήσουν και θα αναγνωρίσουν καίριοι ρυθμιστές στην Ευρώπη και στο G20, οι ηγέτες της ευρωζώνης θα δείξουν ότι επιτέλους είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα.
Δεύτερον, οι ρυθμιστές οφείλουν να συμφωνήσουν σε ένα πλαίσιο επαρκούς ανακεφαλαιοποίησης του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος. Αν γίνει επιτυχής αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, με τις ελάχιστες δυνατές επιπτώσεις μετάδοσης, θα είναι πολύ κρίσιμη εξέλιξη. Ο κ. Sarkozy και η Γερμανίδα καγκελάριος Angela Merkel φαίνεται ότι συμφώνησαν να έχουν έτοιμο ένα περιεκτικό πακέτο ως τα τέλη του μήνα. Με «οδηγό» τα επιτυχή αμερικανικά stress tests το 2009, έχει έρθει ο καιρός να αναλάβουν τα ηνία και να βάλουν ένα τέλος στα συνεχή πισωγυρίσματα και στις αμφιβολίες των αγορών όσον αφορά στην κεφαλαιακή επάρκεια των ευρωπαϊκών τραπεζών.
Τρίτον, οι ηγέτες θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν ότι, ενώ στην Ελλάδα υπάρχει πρόβλημα αξιοχρέου, στις μεγαλύτερες οικονομίες της Ιταλίας και της Ισπανίας υπάρχει μόνο πρόβλημα ρευστότητας. Προκειμένου να πείσουν τις αγορές γι' αυτήν τη σημαντική διαφορά, η Ιταλία και η Ισπανία θα πρέπει να πείσουν ότι τα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα σχέδιά τους είναι αξιόπιστα και βελτιούμενα. Η υιοθέτηση του συνταγματικού μοντέλου δημοσιονομικής σταθερότητας της Γερμανίας θα ήταν ένα τεράστιο βήμα.
Τέλος, και ίσως σημαντικότερο, όλες οι καίριες ρυθμιστικές αρχές της ευρωζώνης θα πρέπει να δείξουν ότι πράγματι «διαβάζουν την ίδια παρτιτούρα». Τόσο η Γερμανία και η Γαλλία όσο και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ΕΚΤ. Αν και είναι σημαντικό να γίνει σεβαστή η ανεξαρτησία της ΕΚΤ, τα γεγονότα των τελευταίων 18 μηνών έδειξαν ότι η τράπεζα υποχρεώθηκε να αναλάβει μια σειρά μέτρα που δεν σκόπευε να αναλάβει. Τώρα, θα πρέπει να υιοθετήσει ένα διαφορετικό πνεύμα, αν θέλει να επιτύχουν οι συμφωνίες των Ευρωπαίων ηγετών και του G20.
Πολλές άλλες ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες διαθέτουν μεγάλη ευελιξία χωρίς να υποχρεώνονται να εγκαταλείπουν την κύρια αρμοδιότητά τους. Αυτό ισχύει για την αμερικανική Federal Reserve, για την Κεντρική Τράπεζα της Νέας Ζηλανδίας και, πιο πρόσφατα, για την Κεντρική Τράπεζα της Ελβετίας. Χρησιμοποιώντας τη φράση «απεριόριστα» για το πόσο μακριά θα φτάσει η παρέμβασή της για να χαμηλώσει την αξία του ελβετικού φράγκου, η SNB δεν χρειάστηκε καν να ξοδέψει πολλά για να επιτύχει τον στόχο της (τουλάχιστον μέχρι τώρα).
Υιοθετώντας μια ανάλογα τολμηρή προσέγγιση όσον αφορά στη δρομολόγηση ρευστότητας προς τις ευρωπαϊκές αγορές ομολόγων ή ίσως τη μόχλευση του διευρυμένου EFSF, η ΕΚΤ μπορεί να ανατρέψει τη σημερινή κατάσταση. Πιο μακροπρόθεσμα, θα ήταν λογικό να μπει ο στόχος για βήματα με κατεύθυνση προς μεγαλύτερη δημοσιονομική ενοποίηση, μέσω της ανάπτυξης μιας κοινής αγοράς ομολόγων ευρωζώνης. Αν όμως δεν σταματήσουν να «σέρνονται» οι Ευρωπαίοι ρυθμιστές, κανένας από αυτούς τους στόχους δεν θα έχει σημασία.
*Ο αρθρογράφος είναι πρόεδρος της μονάδας διαχείρισης ενεργητικών της Goldman Sachs και πρώην CEO της επενδυτικής τράπεζας.
Ο Πρόεδρος Nicolas Sarkozy δείχνει να συμμερίζεται την αγάπη πολλών προκατόχων του για τις μεγάλες διεθνείς συναντήσεις. Και θα έχει την ευκαιρία του: η τωρινή σύνοδος θα πρέπει να είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, σημαντική και επιτυχής από τη σύνοδο του G20 την άνοιξη του 2009 στο Λονδίνο, από τη συμφωνία του Πλάζα τον Σεπτέμβριο του 1985 και τη Συμφωνία του Λούβρου το 1987, αν θέλουμε να περάσει στο παρελθόν η κρίση χρεών της ευρωζώνης.
Πολλοί βαρυσήμαντοι αξιωματούχοι εκτός ευρωζώνης, μεταξύ των οποίων οι κ. Tim Geithner και George Osborne, έχουν εξηγήσει ότι οι συναντήσεις της 3ης Νοεμβρίου θα είναι εξαιρετικά σημαντικές για την επαναφορά της παγκόσμιας οικονομίας στον ίσιο δρόμο. Προχθές, ο Βρετανός πρωθυπουργός David Cameron προέτρεψε τους Ευρωπαίους ηγέτες να προσεγγίσουν την επίλυση της κρίσης με τη μέθοδο «μεγάλου μπαζούκα», καθώς είναι πια ζήτημα λίγων εβδομάδων να αποτραπεί μια οικονομική καταστροφή. Οι προσδοκίες είναι μεγάλες. Η αξιοπιστία της ευρωπαϊκής στάσης θα αποδειχθεί καίριας σημασίας - τόσο όσο ίσως ποτέ δεν ήταν σε άλλη μεγάλη διεθνή σύνοδο.
Την ώρα όπου απομένουν λιγότερες από τρεις εβδομάδες μέχρι την επόμενη σύνοδο του G20 στη Γαλλία, όλα τα βλέμματα του πλανήτη είναι σταθερά «καρφωμένα» στην Ευρώπη.
Ο Πρόεδρος Nicolas Sarkozy δείχνει να συμμερίζεται την αγάπη πολλών προκατόχων του για τις μεγάλες διεθνείς συναντήσεις. Και θα έχει την ευκαιρία του: η τωρινή σύνοδος θα πρέπει να είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, σημαντική και επιτυχής από τη σύνοδο του G20 την άνοιξη του 2009 στο Λονδίνο, από τη συμφωνία του Πλάζα τον Σεπτέμβριο του 1985 και τη Συμφωνία του Λούβρου το 1987, αν θέλουμε να περάσει στο παρελθόν η κρίση χρεών της ευρωζώνης.
Πολλοί βαρυσήμαντοι αξιωματούχοι εκτός ευρωζώνης, μεταξύ των οποίων οι κ. Tim Geithner και George Osborne, έχουν εξηγήσει ότι οι συναντήσεις της 3ης Νοεμβρίου θα είναι εξαιρετικά σημαντικές για την επαναφορά της παγκόσμιας οικονομίας στον ίσιο δρόμο. Προχθές, ο Βρετανός πρωθυπουργός David Cameron προέτρεψε τους Ευρωπαίους ηγέτες να προσεγγίσουν την επίλυση της κρίσης με τη μέθοδο «μεγάλου μπαζούκα», καθώς είναι πια ζήτημα λίγων εβδομάδων να αποτραπεί μια οικονομική καταστροφή. Οι προσδοκίες είναι μεγάλες. Η αξιοπιστία της ευρωπαϊκής στάσης θα αποδειχθεί καίριας σημασίας - τόσο όσο ίσως ποτέ δεν ήταν σε άλλη μεγάλη διεθνή σύνοδο.
Ο Πρόεδρος Nicolas Sarkozy δείχνει να συμμερίζεται την αγάπη πολλών προκατόχων του για τις μεγάλες διεθνείς συναντήσεις. Και θα έχει την ευκαιρία του: η τωρινή σύνοδος θα πρέπει να είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, σημαντική και επιτυχής από τη σύνοδο του G20 την άνοιξη του 2009 στο Λονδίνο, από τη συμφωνία του Πλάζα τον Σεπτέμβριο του 1985 και τη Συμφωνία του Λούβρου το 1987, αν θέλουμε να περάσει στο παρελθόν η κρίση χρεών της ευρωζώνης.
Πολλοί βαρυσήμαντοι αξιωματούχοι εκτός ευρωζώνης, μεταξύ των οποίων οι κ. Tim Geithner και George Osborne, έχουν εξηγήσει ότι οι συναντήσεις της 3ης Νοεμβρίου θα είναι εξαιρετικά σημαντικές για την επαναφορά της παγκόσμιας οικονομίας στον ίσιο δρόμο. Προχθές, ο Βρετανός πρωθυπουργός David Cameron προέτρεψε τους Ευρωπαίους ηγέτες να προσεγγίσουν την επίλυση της κρίσης με τη μέθοδο «μεγάλου μπαζούκα», καθώς είναι πια ζήτημα λίγων εβδομάδων να αποτραπεί μια οικονομική καταστροφή. Οι προσδοκίες είναι μεγάλες. Η αξιοπιστία της ευρωπαϊκής στάσης θα αποδειχθεί καίριας σημασίας - τόσο όσο ίσως ποτέ δεν ήταν σε άλλη μεγάλη διεθνή σύνοδο.
Δυστυχώς, οι ρυθμιστές της ευρωζώνης έχουν δείξει ότι προτιμούν να «σέρνονται» όσον αφορά στην προσέγγιση των λύσεων στην κρίση. Αυτό το «σύρσιμο» είναι το βασικό χαρακτηριστικό των ευρωπαϊκών λύσεων στα ζητήματα που έχουν προκύψει στην ευρωπαϊκή ενοποίηση από το 1999, όπου καθιερώθηκε, όπως όταν προέκυψε η πρόκληση της προσαρμογής του συμφώνου σταθερότητας και ανάπτυξης και, οπωσδήποτε, συνεχώς από πέρυσι την άνοιξη όπου ξέσπασε η ελληνική κρίση χρεών. Ωστόσο, το «σύρσιμο» δεν αρκεί πλέον για να κρατήσει όρθιες τις αγορές. Αν δεν αποκαλυφθεί ένα big bang τον επόμενο μήνα, που θα πείσει τις αγορές, οι επιπτώσεις πιθανότατα θα είναι πολύ σοβαρές.
Πρώτον, δεδομένου ότι δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος πια στον πλανήτη που να πιστεύει ότι η Ελλάδα μπορεί να αποφύγει μεγάλη αναδιάρθρωση χρέους, θα είναι καλύτερα το ζήτημα αυτό να ξεπεραστεί και να τελειώνει. Η χώρα δεν έχει ούτε τη δυνατότητα ούτε την ελαστικότητα που χρειάζονται για να αντεπεξέλθει στις αποπληρωμές που πρέπει να κάνει και είναι σαφέστατο ότι δεν μπορεί να αναπτυχθεί ώστε να πληρώσει τα χρέη της. Προσφέροντας μια αποφασιστική αναδιάρθρωση, την οποία θα συμφωνήσουν και θα αναγνωρίσουν καίριοι ρυθμιστές στην Ευρώπη και στο G20, οι ηγέτες της ευρωζώνης θα δείξουν ότι επιτέλους είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα.
Δεύτερον, οι ρυθμιστές οφείλουν να συμφωνήσουν σε ένα πλαίσιο επαρκούς ανακεφαλαιοποίησης του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος. Αν γίνει επιτυχής αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, με τις ελάχιστες δυνατές επιπτώσεις μετάδοσης, θα είναι πολύ κρίσιμη εξέλιξη. Ο κ. Sarkozy και η Γερμανίδα καγκελάριος Angela Merkel φαίνεται ότι συμφώνησαν να έχουν έτοιμο ένα περιεκτικό πακέτο ως τα τέλη του μήνα. Με «οδηγό» τα επιτυχή αμερικανικά stress tests το 2009, έχει έρθει ο καιρός να αναλάβουν τα ηνία και να βάλουν ένα τέλος στα συνεχή πισωγυρίσματα και στις αμφιβολίες των αγορών όσον αφορά στην κεφαλαιακή επάρκεια των ευρωπαϊκών τραπεζών.
Τρίτον, οι ηγέτες θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν ότι, ενώ στην Ελλάδα υπάρχει πρόβλημα αξιοχρέου, στις μεγαλύτερες οικονομίες της Ιταλίας και της Ισπανίας υπάρχει μόνο πρόβλημα ρευστότητας. Προκειμένου να πείσουν τις αγορές γι' αυτήν τη σημαντική διαφορά, η Ιταλία και η Ισπανία θα πρέπει να πείσουν ότι τα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα σχέδιά τους είναι αξιόπιστα και βελτιούμενα. Η υιοθέτηση του συνταγματικού μοντέλου δημοσιονομικής σταθερότητας της Γερμανίας θα ήταν ένα τεράστιο βήμα.
Τέλος, και ίσως σημαντικότερο, όλες οι καίριες ρυθμιστικές αρχές της ευρωζώνης θα πρέπει να δείξουν ότι πράγματι «διαβάζουν την ίδια παρτιτούρα». Τόσο η Γερμανία και η Γαλλία όσο και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ΕΚΤ. Αν και είναι σημαντικό να γίνει σεβαστή η ανεξαρτησία της ΕΚΤ, τα γεγονότα των τελευταίων 18 μηνών έδειξαν ότι η τράπεζα υποχρεώθηκε να αναλάβει μια σειρά μέτρα που δεν σκόπευε να αναλάβει. Τώρα, θα πρέπει να υιοθετήσει ένα διαφορετικό πνεύμα, αν θέλει να επιτύχουν οι συμφωνίες των Ευρωπαίων ηγετών και του G20.
Πολλές άλλες ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες διαθέτουν μεγάλη ευελιξία χωρίς να υποχρεώνονται να εγκαταλείπουν την κύρια αρμοδιότητά τους. Αυτό ισχύει για την αμερικανική Federal Reserve, για την Κεντρική Τράπεζα της Νέας Ζηλανδίας και, πιο πρόσφατα, για την Κεντρική Τράπεζα της Ελβετίας. Χρησιμοποιώντας τη φράση «απεριόριστα» για το πόσο μακριά θα φτάσει η παρέμβασή της για να χαμηλώσει την αξία του ελβετικού φράγκου, η SNB δεν χρειάστηκε καν να ξοδέψει πολλά για να επιτύχει τον στόχο της (τουλάχιστον μέχρι τώρα).
Υιοθετώντας μια ανάλογα τολμηρή προσέγγιση όσον αφορά στη δρομολόγηση ρευστότητας προς τις ευρωπαϊκές αγορές ομολόγων ή ίσως τη μόχλευση του διευρυμένου EFSF, η ΕΚΤ μπορεί να ανατρέψει τη σημερινή κατάσταση. Πιο μακροπρόθεσμα, θα ήταν λογικό να μπει ο στόχος για βήματα με κατεύθυνση προς μεγαλύτερη δημοσιονομική ενοποίηση, μέσω της ανάπτυξης μιας κοινής αγοράς ομολόγων ευρωζώνης. Αν όμως δεν σταματήσουν να «σέρνονται» οι Ευρωπαίοι ρυθμιστές, κανένας από αυτούς τους στόχους δεν θα έχει σημασία.
*Ο αρθρογράφος είναι πρόεδρος της μονάδας διαχείρισης ενεργητικών της Goldman Sachs και πρώην CEO της επενδυτικής τράπεζας.
ΠΗΓΗ: FT.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου